به گزارش سایت خبری ساعد نیوز به نقل از همشهری، جوانی که قصد داشت با پریدن از روی پل به زندگی اش پایان بدهد اما در آخرین لحظات مردی همچون فرشته نجات سررسید و او را روی هوا گرفت و مانع از مرگ حتمی وی شد. اما این اتفاق چطور رخ داد و فرشته نجات 39ساله چگونه در آخرین لحظات توانست زندگی پسری 20ساله را نجات دهد؟ محمدعلی سعید، قهرمان این حادثه در گفت وگو با همشهری از جزئیات اتفاقی می گوید که نیمه شب شنبه در اتوبان امام علی رخ داد.
چطور متوجه شدید که جوان 20ساله قصد خودکشی دارد؟
من کارمند شرکت مهندسی سیستم یاس ارغوانی هستم اما شب ها برای تامین مخارج زندگی در اسنپ کار می کنم. حدود ساعت 11شب بود و آخرین مسافرم را به مقصدش رسانده بودم و به سمت خانه مان در مجیدیه می رفتم که وقتی پیچیدم داخل رمپ خروجی بزرگراه امام علی، متوجه پسر جوانی شدم که فریاد می زد و به سمت پل جانبازان که از بالای اتوبان رد می شد می رفت.
حالش خوب نبود و حدس زدم که می خواهد بلایی سر خودش بیاورد. ماشین را پارک کردم و پیاده شدم. پسر جوان رفت لبه پل و از روی گاردریل رد شد. به سمتش دویدم و فریاد زدم که دست نگه دارد اما او توجهی نکرد. لبه پل ایستاد و فریاد زنان چیزهایی گفت و پاهایش را از لبه پل جدا کرد که به داخل اتوبان بپرد که همان لحظه رسیدم و دستم را از لای نرده های گاردریل بردم و به کمرش قلاب کردم. دست و پایش روی هوا آویزان بود و من درحالی که به نرده های گاردریل چسبیده بودم و دستم را از لای آنها بیرون برده و دور کمر او قلاب کرده بودم، تلاش می کردم که سقوط نکنم.
در آن لحظه تنها بودید؟ کسی نبود که کمک تان کند؟
اتفاقا 3 یا 4نفری از آن اطراف عبور می کردند. فریاد زدم که «کمک کنید» اما عجیب بود که هیچ کس به کمکم نیامد.
پسر جوان در چه حالی بود؟
اصلا حالش خوب نبود. انگار به آخر خط رسیده بود. فریاد می زد که رهایش کنم و می گفت که می خواهد بمیرد. اما خودش هم انگار ترسیده بود. نه تقلا می کرد که سقوط کند و نه تلاش می کرد که خودش را نجات دهد.
نمی توانستی او را بالا بکشی؟
نه. برای اینکه نجاتش دهم باید او را بالا می آوردم و از گاردریل لبه پل به سمت خودم رد می کردم که شدنی نبود. بدون کمک نمی شد او را نجات داد.
چقدر او را در همان حالت نگه داشتی؟
خودم تصور می کردم سه یا چهار دقیقه. اما وقتی ماجرا تمام شد و گوشی ام را چک کردم دیدم که حدود 7دقیقه او را در همان حالت نگه داشته بودم. انگار وقتی آدم در چنین شرایطی قرار می گیرد، زورش بیشتر می شود. هنوز هم باورم نمی شود که چطور با یک دست او را در هوا نگه داشته بود که کمک برسد.
مگر از چه کسی کمک خواسته بودی؟
وقتی دیدم که به عابران در آن لحظه امیدی نیست، تصمیم گرفتم پلیس و آتش نشانی را خبر کنم. دست چپم را حائل کرده بودم دور بدن او و از کمربندش گرفته بودم که سقوط نکند. با دست دیگرم گوشی ام را درآوردم و ابتدا 110 را گرفتم و اپراتور که از پشت گوشی فریاد آن پسر جوان را شنید، مطمئن شد که ماجرا جدی است. اما لحظاتی که گذشت به این فکر افتادم که به آتش نشانی هم خبر بدهم و در همان حالت شماره125 را گرفتم.
کدام شان زودتر رسیدند؟
باورم نمی شد که آتش نشانان با آن سرعت سر برسند. راستش انرژی ام داشت تمام می شد. نیرویی برایم باقی نمانده بود. بعد از تماس با آتش نشانان دست دیگرم را هم از لای نرده ها رد کردم و کاپشنش را گرفتم که پاره شد. خدا خدا می کردم که نیروهای کمکی زودتر برسند. همان موقع بود که چشمم به ماشین های آتش نشانی افتاد. 2تیم، یکی از اتوبان و یکی از خیابان جانبازان رسیدند. 3نفر از آتش نشانان با دیدن آن شرایط، با استفاده از تجهیزات خودشان را به این طرف گاردریل رساندند و پسر جوان را گرفتند و بالا آوردند. شاید اگر 10ثانیه دیرتر رسیده بودند دیگر نمی توانستم او را نگه دارم و به پایین پرت شده بود و جانش را از دست داده بود.
خودت در این حادثه آسیب دیدی؟
آسیب جدی ندیدم اما همه بدنم درد می کرد. خواست خدا بود که به من انرژی داد که حدود 7دقیقه او را در هوا نگه دارم. وقتی آتش نشانان او را بالا کشیدند، روی صندلی های ایستگاه اتوبوسی در همان اطراف بردند و روانشناسی که از آتش نشانی آمده بود شروع کرد به حرف زدن با او و توانست آرامش کند.
در آن لحظه نیروهای آتش نشانی از من تشکر کردند و تعجب کرده بودند که چطور توانسته بودم او را نجات دهم. حتی فرمانده آتش نشانان هم که از این ماجرا باخبر شده بود با من تماس گرفت و تشکر کرد. بعد هم از کلانتری تماس گرفتند و ماجرا را برایشان شرح دادم. پس از آن به خانه و نزد همسرم و فرزندانم رفتم و حالا هم وقتی به آن شب فکر می کنم، خدا را شکر می کنم که توانایی نگه داشتن پسرجوان را در آن شرایط سخت به من داد.
جثه او نسبت به خودت بزرگ تر بود یا کوچک تر؟
از من لاغرتر و کم سن و سال تر بود و آخرش هم نفهمیدم که چرا قصد خودکشی داشت.
قبلا هم چنین اتفاقاتی برایت رخ داده بود؟
جوان تر که بودم ورزش های رزمی کار می کردم. عاشق عملیات نجات بودم و از 16سالگی، هر وقت آتش نشانی یا هلال احمر دوره های آموزشی می گذاشتند، شرکت می کردم. دوره های امداد و نجات را دیده بودم و همین باعث شد که در 2حادثه، موفق به نجات عده ای از هموطنانم شوم.
یکی از آنها چند سال پیش در اتوبان بهشت زهرا رخ داد. آن موقع روی ماشین حمل دلستر و آب معدنی یکی از شرکت ها کار می کردم. آن روز در نزدیکی بهشت زهرا اتوبوسی با دختربچه ای تصادف کرد و دختربچه چند متر آنطرف تر پرت شد. مردی با دیدن این صحنه عرض اتوبان را دوید که خودش را به دختربچه برساند و همین باعث شد که ماشین های عبوری ترمز کنند و چند ماشین به هم کوبیدند.
در این تصادف زنجیره ای عده ای مجروح شده بودند. با دیدن این صحنه کامیونت شرکت را کنار اتوبان پارک کردم، باکس های آب معدنی را برداشتم و به کمک مجروحان رفتم. می دانستم که خون و لخته خون ممکن است راه تنفسی عده ای از آنها را بسته باشد. فوری به آنها آب رساندم و وقتی اورژانس آمد، بابت این کار و نجات عده ای از مجروحان از من تشکر کردند.
حادثه دوم در خیابان ستارخان اتفاق افتاد. یک ماشین با سرعت زیاد به دیواره خیابان کوبیده بود و راننده فوت شده بود و سرنشین دیگر ماشین نمی توانست نفس بکشد. من سوار موتور بودم که این صحنه را دیدم و فوری شلنگ بنزین موتور را کندم و آنها را داخل گلوی سرنشین ماشین کردم که بتواند نفس بکشد. وقتی اورژانس رسید، پزشک اورژانس به من گفت که اگر این کار را نکرده بودم، آن فرد حتما جانش را از دست داده بود.
شما که اینقدر کمک به مردم و نجات جان آنها برایت مهم است، خودتان هم دچار حادثه شده اید؟
بله. سال90 با موتور از بالای پل پارک وی رد می شدم که ماشین به من زد و از بالای پل به پایین پرت شدم. اما کلاه ایمنی باعث شد که به طرز معجزه آسایی زنده بمانم. در این حادثه آسیب جدی دیدم و دچار شکستگی استخوان در چند نقطه از بدنم شدم اما یادم است که در آن زمان صدا و سیما این حادثه را چندبار در تلویزیون پخش کرد با این عنوان که اگر من نکات ایمنی را رعایت نکرده بودم و کلاه ایمنی نداشتم، از این حادثه جان سالم به در نمی بردم.
جسد بی جان مرد خدابنده ای از ته دره پیدا شد
