3 نوع اصلی بیهوشی وجود دارند که هر کدام موارد استفاده و مزایا و معایب خاصی دارند. این سه نوع بیهوشی عبارتند از: بیهوشی عمومی، بیهوشی یا بی‌حسی ناحیه‌ای و بی حسی اعصاب محیطی. در بیهوشی عمومی شما کاملاً بیهوش هستید و هیچ‌گونه آگاهی از روند جراحی یا هر اتفاق دیگری نخواهید داشت. انواع مختلفی از داروها برای بیهوشی عمومی به کار می‌روند که به شکل گاز و بخار استنشاقی از طریق ماسک تنفسی یا لوله راه هوایی و یا به صورت وریدی تجویز می‌شوند. در بیهوشی یا بی‌حسی ناحیه‌ای متخصص بیهوشی برای ایجاد بی‌حسی در ناحیه‌ای از بدن که نیاز به جراحی دارد، تزریق نخاعی یا اپی دورال انجام می‌دهد. در طی بیهوشی ناحیه‌ای، شما ممکن است بیدار باشید یا یک داروی آرام‌بخش دریافت نمایید؛ در هر صورت احساس نخواهید کرد که تحت عمل جراحی قرار گرفته‌اید. انواع مختلفی از بیهوشی(بی‌حسی) ناحیه‌ای وجود دارد که 2 مورد از رایج‌ترین آن‌ها عبارتند از: بی‌حسی نخاعی و بی‌حسی اپی‌دورال. در بی‌حسی اعصاب محیطی داروی بی حسی اغلب به بافت ناحیه‌ی خاصی از بدن که نیاز به جراحی کوچک دارد، تزریق می‌شود. نوع بیهوشی که فرد دریافت می‌کند به عواملی از قبیل نظر متخصص بیهوشی براساس وضعیت پزشکی بیمار، نظر خود بیمار و نظر پزشک جراح بستگی دارد.
القا و حفظ بی هوشی
شروع با 3-1.5 درصد ایزوفلوران که طی 7 تا 10 دقیقه بعد از شروع دارو بی هوشی ایجاد می شود.
در ادامه برای حفظ شرایط بی هوشی 2.5 -1 درصد ایزوفلوران همراه با نیتریک اکساید یا 0.5 تا 1 درصد ایزوفلوران همراه با اکسیژن ادامه می یابد.
ایزوفلوران باعث فعال کردن آنزیم ATP آز وابسته به کلسیم در رتیکولوم سارکوپلاسمیک می شود. از طرفی با اثر گذاری روی رسپتورهای گلوتامات، گلایسین و گابا باعث ایجاد شرایط لازم جهت القای بی هوشی و ادامه آن می شود. ایزوفلوران یک داروی بی هوشی عمومی است که برای ایجاد و ادامه بیهوشی استفاده می شود. این دارو باعث القای شلی عضلات و کاهش حساسیت به درد می شود. از طرفی باعث تغییر فعالیت کانال ها و نحوه برقراری ارتباط سلول‌ها با هم می شود که روی پتانسیل عمل سلول اثر می گذارد. در مجموع این فرایندها باعث ایجاد بی هوشی عمومی می شود.
جذب: ریه
متابولیسم: کبدی
شروع اثر: 7 تا 10 دقیقه
دفع: 95% از طریق ریه
این دارو در بیماران مبتلا به نارسایی عملکرد بخش قشری غده فوق کلیوی، یا کسانی که با کورتیکواستروئیدها درمان شده‌اند ممکن است موجب کاهش فشار خون شود. بنابراین، درمان با کورتیکواستروئیدها، قبل از درمان و بعد از درمان ممکن است ضروری باشد.
