اطلاعاتی درباره میزان، تاثیرات و مکانیزم اثر تینزاپارین

تینزاپارین برای درمان لخته های خون شدید، معمولا در پاها استفاده می شود. تینزاپارین همچنین برای درمان لخته های خون در ریه ها استفاده می شود. معمولاً همراه با داروی «رقیق کننده خون» دیگر (وارفارین) استفاده می شود. در صورت عدم درمان، لخته های خون می توانند به ریه ها، قلب یا مغز بروند و باعث مشکلات تنفسی جدی (احتمالا کشنده)، حمله قلبی یا سکته مغزی شوند.

این دارو همچنین جهت جلوگیری از لخته شدن خون پس از جراحی های خاص با افزایش خطر لخته شدن خون (مانند تعویض مفصل زانو یا مفصل ران) استفاده می شود. همچنین برای جلوگیری از لخته شدن در کاتترهای خاص مورد استفاده بیماران همودیالیز استفاده می شود. تینزاپارین به عنوان "رقیق کننده خون" (ضد انعقاد) شناخته شده و نوعی هپارین به نام هپارین با وزن مولکولی کم است. این دارو با مسدود کردن برخی مواد طبیعی در خون که باعث لخته شدن خون می شوند، عمل می کند.

مقدار و روش درست مصرف داروی تینزاپارین

قبل از شروع درمان با این دارو، بروشور دارویی داخل بسته را به دقت مطالعه کنید. این بروشور به شما کمک می کند تا اطلاعات دارویی را راجع به دارو به دست آورده و از عوارض جانبی احتمالی آن مطلع شوید.

• دوز و مقدار داروی تینزاپارین ، از فردی به فرد دیگر متفاوت است؛ دارو را دقیقاً همانطور که پزشک برایتان تجویز کرده است، استفاده نمایید.
• داروی تینزاپارین جایگزین هپارین نیست، این دو دارو متفاوت هستند و دوز درمانی آن ها نیز متفاوت است.
• معمولا این دارو به صورت یک بار در روز تا زمان بهبود خونریزی ادامه می یابد.

این دارو به صورت زیرپوستی تزریق می شود؛ تا زمانی که کاملا یاد نگرفتید که چگونه این دارو را تزریق کنید، خودتان این کار را انجام ندهید. هر بار تزریق، آمپول را به نقطه مختلفی از شکمتان تزریق کنید. این دارو به صورت عضلانی و یا وریدی تزریق نکنید.

اگر فراموش کردید که دوز داروی روزانه خود را در زمان مشخص مصرف کنید اما به زودی یادتان افتاد، دارو را مصرف کنید؛ اما اگر زمانی به یاد آوردید که نزدیک به ساعت دوز بعدی دارو است، دوز از یاد رفته را مصرف نکنید. نباید به خاطر دوز از یاد برده شده، دو دوز از دارو را باهم مصرف کنید.

مکانیسم اثر تینزاپارین

داروی تینزاپارین به آنتی ترومبین III پروتئین پلاسما متصل می شود و ترکیبی را ایجاد می کند که مهار عامل Xa را تسریع می کند. تمایل آن به عامل Xa 2-4 برابر بیشتر از ATIII غیرمتصل است. غیر فعال شدن عامل Xa به نوبه خود موجب تولید فزاینده مولکول های ترومبین (عامل IIa) می شود که برای فعال کردن فیبرینوژن به فیبرین لازم است.
آبشار انعقادی به خاطر اینکه فیبرین در حضور تینزاپارین ایجاد نمی شود مهار می شود. مانند تمام LMWH، به علت افزایش خطر هماتوم نمی توان آن را به صورت عضلانی تزریق کرد.

فارماکودینامیک تینزاپارین

تینزاپارین، مانند دیگر LMWH ها، فعالیت ضد Xa بالاتری نسبت به فعالیت ضد IIa دارد. فعالیت ضد Xa تینزاپارین 2.0 +/- 0.5 برابر بیشتر از فعالیت ضد IIa آن است. هپارین تقریبا فعالیت مهاری برابری علیه Xa و IIa نشان می دهد. تینزاپارین ضد انعقادی است که باعث مهار تشکیل لخته می شود. همانند دیگر LMWH ها، تینزاپارین تنها باعث افزایش مدت زمان aPTT در دوزهای بالاتر می شود و نظارت روزمره توصیه نمی شود.
با این حال، مقادیر ضد فاکتور Xa ممکن است در بعضی شرایط نظیر بارداری و اختلال عملکرد کلیوی نظارت شود. استفاده از آن باید در بیمارانی که دارای کراتینین کمتر از 20 میلی لیتر در دقیقه هستند، اجتناب شود. در این بیماران باید از هپارین کامل استفاده شود.
تینزاپارین می تواند در بیمارانی که دارای کلیرانس کراتینین بین 20 تا 30 میلی لیتر در دقیقه هستند استفاده شود، و بیشترین میزان ایمنی را برای استفاده در بیماران مبتلا به نارسایی کلیه نسبت به تمام LMWH ها داشته باشد. تینزاپارین باید به صورت زیرجلدی یا وریدی تزریق شود. LMWH ها در غیر فعال کردن عامل IIa به دلیل طول کوتاه تر نسبت به هپارین کامل، کمتر موثر هستند.

میزان، تاثیرات و مکانیزم اثر تیکلوپیدین