به گزارش پایگاه خبری_تحلیلی ساعد نیوز به نقل از فرادید، شکارچیان فسیل یکی از دست‌نخورده‌ترین جمجمه‌های پلیوسور را در ساحلی در دورِست انگلستان کشف کردند.
این جمجمه «هیولای دریایی» ماقبل تاریخ، به طول نزدیک به دو متر، احتمالا متعلق به یکی از بزرگترین پلیوسورهای بالغ بوده است که بعضا تا بیش از 15 متر رشد می‌کردند.
اِستیو اِچِز، دیرین‌شناس محلی می‌گوید: «این یکی از بهترین فسیل‌هایی است که تا به حال روی آن کار کرده‌ام. چیزی که آن را منحصر به فرد میکند کامل بودن آن است. فک پایین و جمجمه فوقانی آن درست مانند زمانی که حیوان زنده بوده، به هم متصل هستند. در سراسر جهان، به ندرت نمونه‌ای با این سطح از جزئیات یافت می‌شود. و اگر هم پیدا شود، بسیاری از قطعات گم شده‌اند، در حالی که این نمونه، اگرچه کمی از شکل طبیعی خارج شده، تمام استخوان‌ها را در خود دارد».
در بهار 2022، فیل جاکوبز، علاقمند فسیل، نوک پوزه این موجود دریایی باستانی را هنگام قدم زدن در امتداد «ساحل ژوراسیک» مشاهده کرد؛ یک سایت میراث جهانی یونسکو به طول 95 مایل که یکی از بهترین نقاط سیاره برای یافتن فسیل معرفی شده است. این قطعه در پایین یک صخره سنگی مرتفع قرار داشت و احتمالاً از بالای صخره به آنجا افتاده بود.
این یافته عظیم سنگین‌تر از آن بود که یک نفر بتواند تنهایی آن را حمل کند، بنابراین جیکوبز با اِچِز تماس گرفت و هر دو با هم برانکاردی موقتی ساختند تا فسیل را به کمک آن جابجا کنند. آن‌ها بلافاصله هیجان‌زده شدند، چون آرواره‌های فسیل بسته بودند. چیزی که نشان می‌داد فسیل کامل است.
اما بقیه جمجمه جایی دیده نمی‌شد. بنابراین، شکارچیان فسیل از برخی پهپادها برای بررسی و ترسیم صخره مرتفع بالا استفاده کردند. پهپادها مکانی را در حدود 10 متری زمین به عنوان نقطه احتمالی که بقیه جمجمه در آن جاسازی شده، شناسایی کردند. تیم با در نظر گرفتن این احتمال، کاوش پیچیده‌ای را آغاز کرد که شامل حرکت به سمت پایین شیب تند سطح صخره با طناب دوتایی میشد. تیم سه هفته پرزحمت را صرف کندن فسیل از کنار صخره کردند در حالی که در هوا معلق بودند.
اکتشاف، حفاری و تحقیقات علمی در حال انجام این تیم در مستند بی‌بی‌سی با عنوان «آتنبرو و هیولای دریایی ژوراسیک» با حضور دیوید آتنبرو که قرارست ماه فوریه از شبکه PBS پخش شود، نمایش داده خواهد شد.
پلیوسورها خزندگان دریایی غول‌پیکری بودند که در دوره ژوراسیک و کرتاسه حدود 65.5 تا 200 میلیون سال پیش می‌زیستند. این موجودات گردن‌کوتاه دایناسور نبودند، بلکه به همراه اقوام پلزیوسور گردن‌درازشان، به راسته پلسیوساریا تعلق داشتند. پلیوسورها با سر بزرگ، چهار باله لاک‌پشت‌مانند و ردیفی از 130 دندان بزرگ و تیز، شکارچیان خشن با توانایی کشتن طعمه در یک گاز بودند. محققان بر این باورند که یک گونه، Pliosaurus kevani، ممکن است نیروی گاز گرفتنی نزدیک به 50000 نیوتن داشته باشد، نیروی کافی برای گاز گرفتن و خرد کردن یک خودرو!
دیوید اِستاک از نیوساینتیست می‌نویسد: سی‌تی اسکن نشان داد پلیوسور دورسِت حفره‌های حسی روی پوزه‌اش داشته که به حیوان کمک می‌کرده با تشخیص تغییرات فشار شکار کند. یک چشم جداری یا «چشم سوم» در بالای سر این موجود وجود دارد که احتمالاً به او کمک می‌کرده نور را هنگام شنا در آب‌های تیره تشخیص دهد (چشم سوم یکی از اندام‌های حسی برخی جانوران از جمله برخی خزندگان است که از نظر کالبدشناسی بسیار ابتدایی تر از چشم انسان یا چشم‌های اصلی خزندگان است. به این دلیل چشم سوم تنها قادر است تغییرات عمده در شدت نور محیط را حس کند).
افزون بر این، این فسیل دارای یک تاج جمجمه‌ای بزرگ بوده؛ نوعی برآمدگی استخوانی که به سمت بالا بیرون زده و در امتداد وسط جمجمه قرار دارد. اینجا محل یک اتصال عضلانی است که فک پایین له کننده را کنترل میکند. گوشتخواران و همه‌چیزخواران معمولاً تاج‌های برجسته‌تری داشتند، در حالی که گیاهخواران ممکن است فاقد این برآمدگی باشند.
جودیث ساسون، متخصص پلیوسور در دانشگاه بریستول انگلستان، می‌گوید: «ارتفاع تاج ممکن است نشانه تفاوت بین جنس نر و ماده باشد.»
به گفته بی‌بی سی، اِچِز جمجمه را سال آینده در موزه خود به نمایش خواهد گذاشت. او قصد دارد این احتمال را بررسی کند که آیا استخوان‌های بیشتری از این خزنده عظیم در صخره‌های دورسِت جاسازی شده است یا خیر.
او به بی‌بی‌سی نیوز در این باره گفته است: «من شرط می‌بندم بقیه حیوان آنجاست که اگر باشد، واقعاً باید بیرون آورده شود، چون در محیطی است که بشدت در معرض فروپاشی است. این قسمت از خط صخره، سالی چند فوت عقب‌نشینی میکند و خیلی طول نمی‌کشد که بقیه پلیوسور بیرون بیفتد و گم شود. این فرصت تکرارنشدنی است.»
