عامل جنایت باغ فیض: اعدامم کنید و به پسرم بگویید در تصادف کشته شد

به گزاترش سایت خبری ساعد نیوز به نقل از فرارو، نمی خواستم آرزو و تمنا را بکشم، ترسیده بودم، هول کردم، اعدامم کنید. اینها جملاتی بود که حسین بارها و بارها در خلال بازجویی به زبان می آورد. روایت عامل قتل عام فجیع باغ فیض از حادثه ای تکان دهنده که در آن اعضای یک خانواده سه نفره به قتل رسیدند. رسول پدر آن خانواده همراه با همسر و دختر ٦ ساله اش قربانی خشم و عصبانیت آنی مردی شدند که صبح دیروز در برابر بازپرس جنایی پایتخت مدام گریه و ابراز پشیمانی می کرد. انگار حسین تازه فهمیده بود که دست به جنایتی زده و چطور با دست خودش پسرخاله و زن و فرزندش را به سینه خاک فرستاده است. او در جلسه بازپرسی قبل از هر پرسشی به جرمش اعتراف کرد و از قاضی بخشوده خواست تا هر چه زودتر قصاصش کنند.

به گزارش شهروند، ساعت حدود ١٠و٣٠ دقیقه صبح بود که حسین همراه با مأمور بدرقه آگاهی وارد شعبه هفتم بازپرسی در انتهای راهروی طبقه سوم دادسرای جنایی پایتخت شد. جوانی تنومند و درشت اندام با صورتی گرد و موهایی کم پشت. با عینکی که به چشم داشت شاید کمتر کسی در نگاه اول می توانست باور کند که یک روز قبل با یک چاقو سه نفر را سلاخی کرده است. اما واقعیت این بود که این جوان به ظاهر موجه چنان بذر کینه در دلش پرورانده بود که با قساوت تمام نه تنها پسرخاله اش، رسول، را بلکه زن و بچه خردسال او را هم قربانی بغض چند ساله اش کرد.

خودش می گوید همه اش از حسادت بود. از پول بی حساب و کتابی که مقتول خرج می کرد: «رسول ثروت زیادی داشت؛ یعنی از مادرش به ارث برده بود. پسر بزرگ خانواده بود سهم برادر و خواهرش هم دست او بود به همین دلیل همیشه پول داشت. هر چیزی که اراده می کرد به دست می آورد؛ با کمترین زحمت. اما من مثل او نبودم؛ نه اینکه مشکل مالی داشته باشم، اما به اندازه او پولدار نبودم.» ماجرای این ثروت هنگفت به ارثیه ارزشمند مادربزرگ حسین و رسول برمی گردد. مادربزرگ آنها مقدار زیادی زمین و ملک برای فرزندانش به ارث می گذارد.

بعد از چند سال مادر «رسول» یکی از همان وراث فوت کرد و همه اموال به رسول و برادر و خواهرش رسید. همین هم شد تا زندگی رسول به یک باره تغییر کند. از سوی دیگر وضع زندگی حسین هم به واسطه مادرش رو به راه بود؛ اما نه به اندازه پسرخاله اش. این دو پسرخاله با بخشی از همان ثروت همراه دو دایی شان مشغول ساخت وساز شدند. بعد هم حسین و رسول در یکی از همان ساختمان های لوکسی که خودشان در باغ فیض ساخته بودند، زندگی شان را آغاز کردند: «واحد من و رسول رو به روی هم است. البته ٨ واحد آن متعلق به رسول و خواهر و برادرش بود و ٤ واحد دیگر هم مال من و برادرم. البته چند واحد دیگر هم حوالی جردن داریم. یک زمین بزرگ هم در شمال تهران که از طرف مادربزرگ مان به ما رسیده.» با این همه اما حسین دلش با رسول صاف نبود؛ از اینکه پسرخاله اش زندگی راحت تری داشت، ناراحت بود. خودش می گوید به او حسودی می کردم. در این بین کسانی هم بودند که به آتش این حسادت می دمیدند: «زنم مدام به من سرکوفت می زد. به من می گفت که زن رسول فلان انگشتر را خریده یا همین چند روز قبل یک تلویزیون بزرگ ٦٠ میلیون تومانی برای خانه اش خرید.»

با این همه اما ظاهرا برنامه ریزی قبلی برای این جنایت در کار نبوده؛ اظهارات حسین در دادسرا که این را نشان می دهد. آن طور که این جوان سی وهفت ساله می گوید او شب قبل از حادثه در حضور دایی اش با رسول قرار می گذارد تا برای تنظیم سندهای چند ملک به دفترخانه بروند: «من ام اس دارم. شب حدود ساعت ٢٢ پس از مصرف داروهایم به رختخواب رفتم.»

چند دقیقه ای به ٨ صبح مانده بود که حسین روبه روی واحد رسول ایستاده بود، قرار بود فقط اسناد را به دفترخانه ببرند. البته چند روز قبل هم ماشین مقتول از طرف پلیس امنیت توقیف شده بود و رسول از حسین خواسته بود در خلال کارهای دفترخانه به خیابان وزرا بروند و ماشین را آزاد کنند: «رسول وقتی از در خانه خارج شد، در حالی که داشت کفشش را می پوشید، شروع به داد وفریاد کرد. با صدای بلند می گفت به دایی اطمینان ندارد و سند ها را برای تنظیم به دفترخانه نمی برد. او می خواست همه اموال خودش را بفروشد و به شمال تهران برود. البته من می دانم برای سهم خواهر و برادرش هم نقشه کشیده بود. همان موقع انگار از تنفر لبریز شدم، سرکوفت هایی را که به خاطر او خورده بودم در یک لحظه مرور کردم با چاقویی که در کیفم داشتم چند ضربه به گردنش زدم و رسول روی سینه من افتاد.» درگیری این دو پسرخاله درشت هیکل به داخل خانه کشیده شد و بعد هم رسول روی زمین افتاد. همان موقع تمنا دختر ٦ ساله اش در حالی که پیکر خون آلود پدرش را دیده بود، شروع به گریه کرد. حسین می گوید از شدت ترس و دستپاچگی جزئیات زیادی را به یاد ندارد: «تمنا را با چاقو زدم اما یادم نیست چند ضربه، فقط دیدم جلوی من روی زمین افتاد.» همان موقع آرزو همسر مقتول هم که در اتاق خواب بود تمنا را صدا می زد، اما آن دختر دیگر جانی در بدن نداشت. حسین سراسیمه وارد اتاق خواب شد و چند ضربه ای هم به گردن زن جوان زد: «نمی دانستم چکار می کنم فقط دستم را شستم و بعد به سرعت از آنجا خارج شدم. موقع خارج شدن از خانه هم به سرایدار گفتم تا خون های روی زمین را تمیز کند. من فکر می کردم چند قطره خون روی سنگ های راه پله ریخته.»

حسین در پاسخ به این پرسش بازپرس که پس از خارج شدن از خانه به کجا رفته است هم توضیح داد: «به سرعت به طرف میدان صادقیه رفتم، چاقو را در خیابان اشرفی اصفهانی از پنجره ماشین بیرون انداختم و بعد هم سراغ مستأجر مغازه پدرم رفتم مقداری پول از او گرفتم تا به کردان برویم. فکر می کردم هیچ کس من را ندیده اما وقتی دایی ام تماس گرفت و گفت پلیس از من سوال دارد، فهمیدم که دیگر نمی شود فرار کرد، همین شد تا دوباره به صحنه جرم بازگشتم.»

حسین در پایان جلسه باز هم از بازپرس درخواست کرد تا هر چه زودتر قصاصش کنند. او در حالی که از شدت پریشانی و اضطراب دست و پایش به رعشه افتاده بود، با صدای بغض آلود می گفت فقط پسرم چیزی از این ماجرا نفهمد به او بگویید پدرت در تصادف کشته شد.