به‌طور مرسوم، بی‌حسی عمومی با یک داروی استنشاقی (بخاری که بیمار آن را تنفس می‌کند) که نیاز به تعدیل دارد، حفظ می‌شود تا اطمینان حاصل شود که بیمار حین جراحی، بدون دریافت داروی بی‌حسی بسیار زیاد، بی‌حس باقی می‌ماند. بیهوش کننده های استنشاقی ممکن است گاز یا مایعات فرار باشند. برخی از آنها مخلوط های قابل انفجاری با هوا و سایر گازها تشکیل می‌دهند. این مواد به شدت در قدرت، سلامت و توانائی در گستره ایجاد بی‌دردی و شل کنندگی عضلانی متفاوتند. عمق بیهوشی ایجاد شده به سرعت می‌تواند با تغییر غلظت استنشاقی تغییر نماید و به علت حذف سریع آنها، ضعف تنفسی پس از جراحی وجود ندارد.
القای بیهوشی عمومی
نگهداری بیهوشی عمومی
ضد درد در اعمال جراحی زنان زایمان
برای اعمال جراحی که در آنها به بیهوشی کامل بیمار نیاز نیست.
در تشنج‌های که به هیچ درمان داروی پاسخ نمی‌دهد.
قلبی عروقی: آریتمی قلبی، بی کفایتی قلبی، افت فشارخون، تاکی کاردی (گذرا)
سیستم اعصاب مرکزی: اختلال شناختی (ممکن است تا 3 روز پس از مصرف ادامه یابد)، هایپرترمی بدخیم، تغییرات خلق (ممکن است تا 6 روز پس از مصرف ادامه یابد)، لرزش
غدد درون ریز و متابولیسم: کاهش BUN، کاهش کلسترول سرم، افزایش قندخون، افزایش پتاسیم خون (قبل جراحی)
گوارشی: انسداد روده، تهوع، استفراغ
هماتولوژی و انکولوژی: لکوسیتوز (گذرا)
کبدی: افزایش سطح سرمی آلکالین فسفاتاز
عصبی، عضلانی و اسکلتی: اسپاسم حنجره
کلیوی: افزایش کراتینین سرم
تنفسی: سرفه، دپرسیون تنفسی
ایزوفلوران با غلظت‌های بیهوش کننده ممکن است باعث شل شدن رحم شود. ایزوفلوران ضربان قلب و نبض را به ویژه در بیماران جوان‌تر افزایش می‌دهد. در صورت وجود عیب کار کبد، یرقان یا آسیب کبدی ناشی از تماس قبلی با ایزوفلوران، این دارو باید با احتیاط فراوان مصرف شود. در طول مصرف دارو، بررسی وضعیت تنفسی و تهویه بیمار توصیه می‌شود.
