دیابت بی مزه ارتباط چندانی با دیابت شیرین ندارد و تنها به دلیل تکرر ادرار به دیابت بی مزه نامگذاری شده است. دیابت بی مزه نوعی بیماری مربوط به غدد درون ریز پاتولوژیکی است که بزرگ ترین نشانه آن افزایش بیش از حد ادرار و احساس تشنگی زیاد است. در اثر کمبود تولید هورمون ادراری (وازوپرسین) یا مسدود سازی عملکرد آن، چنین عارضه ای در بدن اتفاق می افتد. هورمون وازوپرسین توسط هیپوتالاموس ترشح می شود و وظیفه ذخیره آب کلیه و تولید ادرار از طریق قابلیت تحریک باز جذب آب توسط کلیه را بر عهده دارد. عمده مشکلات مربوط به دیابت، در اثر مشکلات مغزی و کلیوی به وجود می آید. دیابت بی مزه اصولا توسط متخصص غدد، تشخیص و درمان می شود. با این حال اگر متخصصان دیگر نیز از تجربه و مهارت بالایی برخوردار باشند، توان تشخیص و درمان این بیماری را دارند.
درمان دیابت بیمزه نوروژنیک
شب ادراری اولیه ( با غلظت طبیعی ادرار )
پرنوشی موقت و پر ادراری همراه با تروما یا جراحی در ناحیه هیپوفیز
بیماری فونویل براند نوع I
هموفیلی خفیف نوع A
عوارض فرم استنشاقی: احساس ناراحتی در بینی، التهاب بینی و حلق، درد پشت، برونشیت، سرگیجه
سردرد
تهوع
سرگیجه
اختلالات گوارشی
خستگی
درد شکمی
درد پشت
التهاب ملتحمه1
رینیت
برونشیت
ورم چشم ها
اختلالات غدد اشکی
احساس ناراحتی در بینی
التهاب بینی و حلق
دسموپرسین که به عنوان DDAVP نیز شناخته میشود، دارویی است که تولید ادرار فرد را کاهش میدهد. این دارو میتواند در درمان شبادراری کودک استفاده شود. به طور معمول پیش از شروع دارودرمانی، کودک به مدت 3 الی 6 ماه تحت درمان با روشهای انگیزشی و استفاده از هشداردهندهها قرار میگیرد. دسموپرسین داروی گرانیست و ممکن است با عوارض جانبی همراه باشد. نرخ عود بیماری با دسموپرسین بیشتر از هشداردهندههاست. به طور معمول از دسموپرسین در کنار تکنیکهای رفتار درمانی استفاده میشود.
