روماتیسم مفصلی (آرتریت روماتوئید) یک بیماری مزمن و طولانیمدت است که باعث دردناکشدن، سفتی، تغییر شکل و تورم مفاصل میشود. این بیماری، خودایمنی است؛ به این معنا که عامل اصلی آن، سیستم ایمنی است که به بافتهای سالم بدن حمله میکند و آنها را بهعنوان عامل بیگانه تشخیص میدهد؛ البته هنوز مشخص نشده که چه چیزی باعث بروز این اشتباه در سیستم ایمنی میشود.
سلولهای دستگاه ایمنی بدن، پادتنهایی میسازند که با میکروبها مبارزه کنند. هنگامیکه این پادتنها بهجای حمله به میکروبها، به پوشش مفصلی شما هجوم بیاورند، لایه سلولی نازکی در محل مفصل آسیب میبیند که نتیجهی آن آزاد شدن مواد شیمیایی، درد و التهاب در ناحیه مفصل است. اما این تنها مفاصل نیستند که آسیب میبینند! مواد شیمیایی آزادشده در نواحی مفاصل، موجب آسیب به استخوانها، تاندونها، رباطها و غضروف میشوند. اگر این وضع همینطور ادامه پیدا کند، مفاصل بهتدریج، شکل طبیعی خود را ازدستداده و درنهایت نابود میشوند.
مسکن
ضد اسپاسم
تسکین دهنده تب
متامیزول پتانسیل سمیت مرتبط با خون (دیسکرازی خونی) دارد، اما نسبت به داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی (NSAIDs) سمیت کمتری برای کلیه، قلبی عروقی و دستگاه گوارش ایجاد میکند. مانند NSAIDها، میتواند باعث برونکواسپاسم یا آنافیلاکسی شود، به ویژه در مبتلایان به آسم. عوارض جانبی جدی شامل آگرانولوسیتوز، کمخونی آپلاستیک، واکنشهای حساسیت مفرط (مانند آنافیلاکسی و اسپاسم برونش)، نکرولیز اپیدرمی سمی و ممکن است حملات حاد پورفیری را تحریک کند، زیرا از نظر شیمیایی با سولفونامیدها مرتبط است. به نظر میرسد خطر نسبی آگرانولوسیتوز با توجه به برآوردهای کشوری در مورد نرخ مذکور بسیار متفاوت است و نظرات در مورد خطر به شدت تقسیم شدهاست. ژنتیک ممکن است نقش مهمی در حساسیت به متامیزول داشته باشد. پیشنهاد میشود که برخی از جمعیتها بیشتر از سایرین مستعد ابتلا به آگرانولوسیتوز ناشی از متامیزول هستند. به عنوان مثال، به نظر میرسد آگرانولوسیتوز مربوط به متامیزول در جمعیت بریتانیا بیشتر از اسپانیاییها یک اثر نامطلوب است.
متامیزول سدیم ممکن است گاهی سبب ایجاد آگرانولوسیتوز کشنده نیز بشود، لذا هنگام تجویز آن احتمال بروز این عارضه در مقابل منافع دارو سنجیده شود. تجویز بیش از حد دارو ممکن است باعث بروز حملات تشنجی گردد.