به گزارش سایت خبری ساعد نیوز و به نقل از نی نی سایت، بعضی از والدین تز مخصوص خودشان را در مورد تربیت فرزندشان دارند و متدهای عجیب و غریبی را روی فرزندشان پیاده می کنند. مثلا شما یک پسربچه 5ساله غیرقابل تحمل را می بینید که به عقیده پدرومادرش نباید به او سخت گرفت و معتقدند بچه باید تا هفت سالگی پادشاهی کند! یا بچه دو ساله را می بینید که به خاطر یک بهانه گیری ساده از طرف والدینش به شدت توبیخ می شود.
تنبیه و تشویق، و زمان آن، از دغدغه های همیشگی والدین است. سوالاتی مانند اینکه از چه سنی کودکان قانون و لزوم رعایت آن را درک می کنند؟ چه زمانی باید تنبیه یا تشویق انجام شود؟ و... سوالاتی است که ذهن اغلب والدین را درگیر می کند. برای اینکه بتوانیم به این سوالات پاسخ درستی دهیم و به تربیت مطلوب و آموزش رفتارهای پسندیده به کودکان درست عمل کنیم از یک روانشناس بالینی کمک گرفتیم.
ندا شیخی، در مورد سن قانون پذیری کودک می گوید: «روانشناسان بسیاری، مانند پیاژه و کلبرگ و...، درباره رشد اخلاقی در کودکان نظریاتی را ارائه داده اند. اغلب روانشناسان پیش از قرن 21، سن شروع درک کودک از قانون، قانون مندی، و پاداش و تنبیه را بین 5تا10 سالگی می دانستند. اما واضح است که این ادراک، درباره کودکان امروزی، با توجه به سطح اطلاعات، ارتباطات، و موقعیت های متنوع که با آن مواجه اند، در سنین پایین تری رخ می دهد. کودکان در دو سالگی نیز قوانین را درک کرده و حتی نیازمند اعمال قوانین از سوی والدین خود هستند.»
این کارشناس ارشد روانشناسی درباره اعمال تنبیه و تشویق کودک اعتقاد دارد: «نکته مهمی که درباره تنبیه و تشویق وجود دارد، آن است که هم تشویق و هم تنبیه باید بلافاصله بعد از رفتار کودک اعمال شوند. هر چه فاصله زمانی بین رفتار و اعمال تشویق و تنبیه بیشتر شود، اثر آن کاهش می یابد و کودک دچار سردرگمی شده و رفتار مطلوب را نمی آموزد. به بیان ساده تر اگر کودک رفتار خوبی انجام داد، باید بلافاصله رفتار و عمل خوب او تشویق شود و دلیل تشویق به طور واضح برای او مشخص شود. به عنوان مثال: این برچسب برای این است که امروز تکالیفت را خیلی تمیز و خوش خط نوشتی.
همین طور تنبیه؛ باید بلافاصله پس از رفتار نامطلوب، با توضیح مشخص انجام شود. به عنوان مثال: چون الان به برادرت حرف بدی زدی، اجازه نداری کارتون باب اسفنجی رو ببینی.
ندا شیخی یادآوری کرد: در مورد تنبیه باید توجه داشت که توضیح برای دلیل تنبیه، به عمل یا رفتار زشت کودک اشاره کند، و نه به شخصیت کودک. به عنوان مثال نباید گفت: «چون بچه بدی هستی برات اسباب بازی نمی خرم». بلکه باید این گونه توضیح داد: «چون داری توی خیابون گریه و لجبازی می کنی و این رفتار خوبی نیست، برات این اسباب بازی رو نمی گیرم.»
