به گزارش سایت خبری ساعد نیوز،تنبیه کودکان حتی در خانواده هایی که به تربیت صحیح فرزندان شان اهمیت می دهند، یک شیوه تربیتی محسوب می شود. اما اکثر مشکلات خانواده ها در ارتباط با فرزندان شان ناشی از عدم آگاهی از شیوه های درست تربیتی است. هر پدر و مادری قوانین خانه و ارزش های اخلاقی خاصی را در نظر می گیرند و مطابق آن تلاش می کنند تا فرزندانشان به آن ها پایبند باشند. آن ها برای این کار از انواع روش های تشویق و تنبیه استفاده می کنند. درست است که تشویق و تنبیه می تواند در تغییر رفتار فرزند شما تاثیر داشته باشد، اما اگر به شیوه درستی به کار رفته نشوند، اثرات مخربی بر فرزند شما خواهد داشت. درادامه این مقاله به صورت اختصاصی به توضیحاتی درباره نحوه صحیح به کاربردن تنبیه خواهیم پرداخت.
*تنبیه احساس گناه به کودک می دهد
تنبیه کودکان به هیچ عنوان راه حل مناسبی برای تربیت فرزندمان نیست و به طور حتم تنبیه کردن آسیب های جدی بر جا می گذارد. تکلو در رابطه با پیامدهای تنبیه کردن گفت: تنبیه، حرمت نفس را تخریب می کند و اعتماد به نفس را پایین می آورد.
از مقایسه کودکی که از جانب والدینش تنبیه می شود با کودکی که تنبیه نمی شود در می یابیم؛ بچه ای که تنبیه می شود به شدت خجالتی است و نسبت به خود احساس گناه، شرم و بد بودن دارد. در واقع تنبیه یعنی کتک زدن، داد زدن و نمونه هایی از این دست. تنبیه به نوعی آزار رساندن به احساس و جسم کودک است.
ما در جامعه با فقرِ آگاهی و دانش رو به رو هستیم که همین کمبود بسیاری از مشکلات را سبب می شود. بارها دیده شده وقتی که به افراد درباره مسایل مختلف آگاهی می دهیم، تغییر در نحوه برخورد و رفتار آن ها احساس می شود اما اگر آگاهی های لازم داده نشود، او احساس می کند کاری که انجام می دهد درست است و آن را ادامه می دهد، در واقع ما با توضیح دادن به طرف مقابل او را از آثارِ مخربِ دیدگاهِ اشتباهش آگاه می کنیم.
باید والدینی که برای تعلیم و تربیتِ فرزند خود دست به تنبیه می زنند را با پیامدهای تنبیه کردن آشنا کرد و به آن ها گفت برخی افرادی که در خردسالی تنبیه شدند، امروز دچار بیماری های روانی هستند، افرادی که در کانون اصلاح و تربیت یا زندان ها به سر می برند نیز جزء همین افراد هستند.
وقتی چنین نگاهی حاکم شود باور و اعتقادِ قبلی مردم درباره تنبیه کردن که در واقع ناشی از کم دانی و نادانی آن ها بوده است، کم رنگ می شود و می توانن بچه را بدون تنبیه بار بیاورند.
*برای تنبیه نکردن فرزندانمان باید فرهنگ سازی کنیم
هر کاری که نادرستی اش به اثبات رسیده است در صورت تداوم و ادامه داشتن منجر به آسیب می شود. پس باید چگونگی پرهیز از آن اقدام اشتباه را آموخت و هرگز تکرارش نکرد. حال با این تفاسیر در پاسخ به این سوال که چه کار کنیم کودکانمان بدون تنبیه بار بیایند باید بگوییم؛ به فرهنگ سازی نیاز داریم.
به طور حتم این موضوع نیاز به آموزش دارد. آموزش هایی که باید شکل گیرد می تواند از طرف افراد مختلف جامعه باشد و هر فرد به نوبه خود سهمی در آن داشته باشد.
بالا بردن سطح آگاهی و دانش افراد از طرق مختلف مانند آموزش رسانه ها و سمینارهای آموزشی که توسط روان شناسان انجام می گیرد، حتی خود آموزش و پرورش نیز در این آموزش ها می تواند نقش موثری داشته باشد. مدارس می توانند برای کودکان همراه با والدینشان کلاس های آموزشی برگزار کنند که اگر والدین تا قبل از سن ۷ سالگی به کودک خود آسیب تربیتی زده باشند جبران شود.
همچنین باید پدر و مادرها قبل از بچه دار شدن حداقل های اصول تعلیم و تربیت که بر اساس نگاه علمی است را فرا بگیرند. به خصوص مادران که در سال های اولیه تولد بیشتر با فرزندشان در ارتباط هستند. وی گفت: چنین آموزش هایی سبب می شود باور غلط گذشتگان به تنبیه و تنبیه کردن از جامعه و اذهان عمومی پاک و عشق بدون قید و شرط به فرزند جایگزین شود. عشق بدون قید و شرط یعنی دوست داشتنی که برایش هیچ شروطی قایل نشویم.
*تنبیه یکی از عوامل تباهی است
تنبیه کودکان یکی از هفت عامل تباهی (ترس، تهدید، تنبیه، توهین، تحقیر، تبعیض و تنفر) است که به شدت مخرب است. پدر و مادرها اگر به هر دلیلی آگاهی های لازم در خصوص تعلیم و تربیت کودک را ندارند اما با رعایت این هفت عامل تباهی می توانند یک کودک تقریبا نرمالی را پرورش دهند.
