به گزارش سرویس حوادث ساعدنیوز به نقل از تابناک؛ آرمان پسر نوجوانی بود که در 17 سالگی متهم به قتل دوستش غزاله 19 ساله شد؛ پایان ارتباط دوستانه‌ای که در سفر نوروزی آنها با خانواده‌هایشان به آنتالیا (ترکیه) و از بسکتبال بازی کردن با یکدیگر شروع شده بود، به ارتباط بعد از سفر و دوستی انجامید و در نهایت بعد از دو سال دوستی، به پایانی تلخ رسید؛ قتل غزاله و در نهایت زندان طولانی مدت و اعدام آرمان.
این چکیده و خلاصه ماجرای غزاله و آرمان است که حالا به بهانه اکران یک فیلم سینمایی، فیلم بی بدن، بار دیگر بر سر زبان‌ها افتاده و توجه بسیاری را به خود جلب کرده است. پرونده جنایی پیچیده و خاصی که از مشهورترین پرونده‌های جنایی در کشورمان است.
داستان زندگی کوتاه غزاله شکور و آرمان عبدالعالی که از حوالی نیمه اسفندماه (12 اسفند) سال 1392 در قالب پرونده‌ای پلیسی و بعد قضایی پی گرفته شد چراکه در آن روز غزاله به بهانه مراجعه به دکتر پوست از محل کار مادرش بیرون زد و بعد از ساعتی تلفن همراهش خاموش شد و دیگری اثری از وی دیده نشد. نه از خودش و نه حتی از جنازه و جسدش!
سه نکته بسیار مهم در این پرونده وجود داشت که باعث شده افکار عمومی نسبت به آن حساسیت زیادی نشان دهد:
اول آنکه هیچ نشانی از جسد مقتول در دست نیست ولی قضات به این نتیجه رسیدند که قتل واقع شده است. نکته دوم حساسیت هایی است که نسبت به اعدام و بخشش وجود دارد و نکته سوم مربوط به وضعیت آرمان بود؛ آنطور که قانون تکلیف کرده باید برخی متهمان از جمله متهمان به قتل تحت معاینه روانشناسی قرار گیرند و روانشناس پرونده آرمان هم در دادگاه گفته بود او مشکل عصبی و انزوای بیش از حد دارد و وضعیت روانی او در زمان حادثه محرز است.
فهمیه حسینی در صحن علنی دادگاه کیفری یک گفت: آرمان در زمان حادثه دچار افت شدید تحصیلی بوده و معدل او در آن زمان هفت بوده است. او دچار مشکلات روحی شدید بوده است. بعد از بازداشت و در زندان هم او در کارهای گروهی شرکت نمی‌کند و دوستی در زندان ندارد. در همه کارهای گروهی ناموفق است و فقط درس‌خواندن که یک کار فردی است را خوب انجام داده است. او بسیار کم حرف می‌زند و هیچ دوستی ندارد. قبل از زندان هم این وضعیت را داشته است و این نشان از مشکل عصبی و انزوای بیش از حد آرمان دارد.
روانشناس پرونده در ادامه به نامه غزاله اشاره کرد و گفت: از نامهای که از غزاله به جا مانده است، هم آمده که آرمان «بچه است»؛ رفتارهای بچگانه دارد. بنابراین عدم درک عقلی آرمان با توجه به وضعیت تحصیلی وی در زمان حادثه و وضعیت روانی او و همچنین نامه غزاله محرز است. بنا بر این گزارش قضات بعد از بررسی پرونده رأی خود را اعلام خواهند کرد. با این حساب می توان گفت شاید آرمان سلامت روان نداشته و متوجه عواقب عمل خود در اقدام به قتل غزاله نبوده است.
البته این جزییات در پرونده مضبوط است و دسترسی به آن جز برای طرفین پرونده و وکلایشان مقدور نبود و نیست.
رئیس مرکز توسعه حل اختلاف کشور گفته بود: مردم از نظر اتقان حکم صادره تردید نکنند زیرا براساس شواهد موجود حکم قتل صحیح است هرچند طبیعتاً ناخواسته بوده و قاتل هدف قبلی نداشته و این اتفاق پیش آمده است. این جوان سابقه جنایی نداشته و جنایتکار حرفه‌ای نیست. گاهی افراد در یک لحظه حادثه‌ای پیش می‌آید و خطایی می کنند. البته در این خطاها عمد بوده اما با قصد قبلی نبوده است. خانواده مقتول و محکوم خانواده‌های محترمی هستند و ما هر دو خانواده را دیدیم و با آن ها صحبت کردیم. آرمان عبدالعالی زمانی که به زندان می‌رود، در حال اخذ دیپلم بوده اما در زندان فوق لیسانس خود را نیز اخذ کرده است.
رئیس مرکز توسعه حل اختلاف کشور گفت: باید به خانواده مقتوله حق داد که داغ بزرگی دیده‌اند و از طرف دیگر جنازه‌ای هم در کار نیست و از این خاطر نیز خانواده مقتوله آزرده خاطر هستند. اکنون شرایط به گونه ای نیست که به جسد دسترسی باشد و اتفاقی افتاده که قابل دسترسی نیست و هر چه اینها اصرار کنند که آرمان جای جنازه را بگوید، او نمی تواند بگوید زیرا خودش هم نمی‌داند و اگر می‌دانست تا الان بارها گفته بود.
در دو دادگاهی که آرمان در آن به جرم قتل محاکمه شد، جزییات زیادی بیان شده است. در دادگاه اول او، اختیاری، نماینده دادستان گفت: آرمان در سال 92 دختری به نام غزاله را به قتل رسانده است و همه مدارک موجود در پرونده این موضوع را ثابت می‌کند. او به قتل اعتراف کرده و به یکی از دوستانش هم گفته مرتکب قتل شده است اما از آنجایی که جسدی از غزاله پیدا نشده است، در پرونده شبهه ایجاد شد.
مرکز رسانه قوه قضاییه روز 4 شنبه سوم آذرماه 1400 اعلام کرد: «حکم قصاص آرمان عبدالعالی در پی تقاضا و عدم گذشت خانواده غزاله شکور و علی‌رغم تلاش‌های صورت‌گرفته از سوی دستگاه قضایی، شورای حل اختلاف و فعالان فرهنگی و اجتماعی کشور طی سال‌های اخیر به منظور جلب رضایت اولیای دم که تا آخرین لحظات هم ادامه داشت، سحرگاه امروز در زندان رجایی‌شهر اجرا شد.»
معراج مسعودی، وکیل آرمان در این‌باره گفت: هیچ کدام از وکلای آرمان و حتی پدر و مادر وی از روز و زمان اعدام اطلاعی نداشتند و در مراسم اعدام وی فقط پدر و مادر غزاله حضور داشتند.
وی افزود: به گفته پدر آرمان، او در بند عمومی زندان رجایی‌شهر بوده و به قرنطینه منتقل نشده بود. این در حالی است که طبق بند «ح» ماده 43 آیین‌نامه اجرای احکام کیفری، قاضی اجرای احکام مکلف است حداقل 48 ساعت پیش از اجرای حکم، مراتب را به وکیل محکوم جهت حضور در محل اجرا اطلاع دهد و البته عدم حضور وکیل محکوم نیز مانع اجرا نیست.
با اکران فیلم سینمایی بی بدن (تهیه شده در سال 1402)، بار دیگر ماجرای آرمان و غزاله در کانون توجه عموم قرار گرفت چراکه اینگونه گفته شد که قصه فیلم درباره آرمان و غزاله است و نام فیلم هم اشاره به جسد گمشده و مفقود غزاله دارد. فیلمی که به تاکید وکیل پرونده، با واقعیت همخوانی ندارد و در آن مطالب نادرستی به تصویر کشیده شده که با واقعیت همخوانی نداشته است.
