معرفی کتاب قتلهای الفبايی اثر آگاتا کریستی

خوب به یاد دارم که نامه سوم ای. بی. سی. کی رسید.

لازم است بگویم پیش بینی همه نوع اقدام احتیاطی شده بود تا به محض اینکه دوباره ای. بی. سی. دست به اقدام زد، از اتلاف وقت بی مورد جلوگیری شود: یک گروهبان جوان از اسکاتلندیارد به خانه ما فرستاده شده بود تا اگر نامه ای آمد و اتفاقاً من و پوآرو خانه نبودیم، آن را بازکند و فوراً موضوع را به ستاد آنجا اطلاع دهد.

همان طور که روزها یکی پس از دیگری سپری می شدند، فشار بیشتر و بیشتری هم به اعصاب ما وارد می شد. رفتار سرد و متکبرانه بازرس کروم با ته کشیدن تدریجی سرنخ هایش سردتر و متکبرانه تر می شد. توصیف مبهم مشخصات مردانی هم که گفته می شد با بتی بارنارد تماس داشته اند هیچ مشکلی را حل نکرد. خودروهای متعددی هم که در اطراف بکس هیل و کودن در رفت و آمد بودند یا کاملاً شناسایی شده بودند یا قابل پیگیری نبودند. پرس وجو درباره خرید دفترچه های راهنمای ای. بی. سی. راه آهن هم مایه دردسر عده زیادی از مردم بی گناه شده بود.

خودمان هم هر وقت صدای آشنای در زدن پستچی به گوش می رسید، ضربان قلبمان بالا می رفت. این اقلاً در مورد خود من صدق می کرد، گرچه مطمئنم که پوآرو هم چنین احساسی داشت.

این طور که من می دیدم، او از این جریان خیلی ناراحت بود. هیچ از لندن خارج نمی شد. ترجیح می داد خانه باشد، چون فکر می کرد ممکن است وضع اضطراری پیش بیاید. در آن روزهای بحرانی، او برای اولین بار حتی از سبیل هایش هم غافل شده بود - آویزان بودند.

یک روز جمعه بود که نامه سوم ای. بی. سی. رسید. پست بعدازظهر آن روز ساعت ده شب رسید. وقتی صدای آشنای پا و تق تق در زدن پستچی به گوشمان خورد، من فوراً از جا پریدم و خودم را به صندوق پست رساندم. یادم هست چهار پنج نامه در آن بود. نشانی نامه آخر را که نگاه کردم، دیدم ماشین شده است.

فریاد زدم: پوآرو... بعد صدايم قطع شد. خودش است؟ درش را بازکن هستینگز. زود باش. هر دقیقه اش ارزش دارد. باید خط مشی مان را مشخص کنیم.

فوراً آن را باز کردم (پوآرو برای اولین بار بابت اینکه در آن را تمیز باز نکردم سرزنشم نکرد) و یک صفحه ماشین شده بیرون آوردم. پوآرو گفت: بخوانش.

من با صدای بلند خواندم: آقای پوآرو بیچاره، شما در حل مسائل کوچک جنایی آن قدرها هم که خودت فکر می کنی ماهر نیستی. خب، بگذار ببینم این دفعه چه کار می کنی. این دفعه خیلی ساده است.