هپاتیت سی نوعی عفونت است که عمدتاً کبد را تحت تأثیر قرار می‌دهد. ویروس هپاتیت سی (HCV) علت این بیماری است. هپاتیت سی اغلب هیچ علائمی ندارد، اما عفونت مزمن موجب زخم شدن کبد می‌شود، و پس از چند سال به سیروز کبد می‌انجامد. در بعضی موارد، افراد مبتلا به سیروز کبد همچنین دارای نارسایی کبد، سرطان کبد، یا عروق بسیار متورم مری و معده هستند که این مورد آخر می‌تواند منجر به خون‌ریزی تا حد مرگ شود. افراد اغلب از طریق تماس خونی ناشی از استعمال درون وریدی مواد مخدر، تجهیزات پزشکی ضدعفونی نشده، و تزریق خون به هپاتیت سی مبتلا می‌شوند. به صورت تخمینی 130 تا 170 میلیون نفر در سراسر جهان به هپاتیت سی مبتلا هستند. دانشمندان در دهه 1970 تحقیقات در مورد HCV را آغاز کردند و در 1989 وجود این بیماری را تأیید نمودند. این ویروس به عنوان عامل بیماری در سایر حیوانات شناخته نشده است.
تلاپرویر CYP3A را مهار می‌کند؛ تجویز همزمان با داروهایی که به شدت وابسته به CYP3A برای کلیرانس هستند و افزایش غلظت پلاسمای آنها با حوادث جدی و خطرناک زندگی مرتبط است (به عنوان مثال داروهای با پنجره درمانی باریک که ممکن است باعث آریتمی، سرکوب تنفسی، خواب آوری شوند).
تلاپرویر سوبسترا CYP3A است؛ القا کننده های قوی CYP3A ممکن است به طور قابل توجهی غلظت پلاسمایی تلاپرویر را کاهش دهند و باعث کاهش کارایی شوند
حساسیت شدید
همچنین موارد منع مصرف پگ اینترفرون آلفا و ریباویرین را در نظر بگیرید. از آنجایی که ریباویرین ممکن است باعث نقایص مادرزادی و مرگ و میر جنین شود، تلاپرویر در همراهی با پگ اینترفرون آلفا و ریباویرین در زنان باردار و در مردان با همسر باردار منع مصرف دارد.
آلفوزوسین: احتمال افت فشار خون یا آریتمی قلبی
ریفامپین: به میزان قابل توجهی باعث کاهش غلظت پلاسمایی تلاپرویر می‌شود
کاربامازپین، فنوباربیتال و فنی توئین: باعث کاهش غلظت پلاسمایی تلاپرویر می‌شود
مشتقات ارگوت: احتمال سمیت حاد ارگوت با ویژگی وازو اسپاسم یا ایسکمی محیطی
سیزاپراید: پتانسیل آریتمی قلبی
گل راعی (علف چای): کاهش غلظت پلاسمایی تلاپرویر
لوواستاتین یا سیمواستاتین: افزایش خطر ابتلا به میوپاتی از جمله رابدومیولیز
پیموزاید: آریتمی قلبی جدی و خطرناک
سیلدنافیل یا تادالافیل: عوارض جانبی مرتبط با مهارکننده PDE5 (به عنوان مثال، اختلالات بینایی، افت فشار خون، نعوظ طولانی، سنکوپ)
میدازولام خوراکی یا تریازولام: افزایش خواب آوری و یا سرکوب تنفسی
تلاپرویر تنها برای استفاده در برابر عفونت‌های ویروسی ژنوتیپ 1 هپاتیت ث نشان داده شده است و ایمن یا موثر بودن آن در صورت استفاده برای سایر ژنوتیپ های ویروس ثابت نشده است.
