مصرف در سالمندان:
آمیودارون در سالخوردگان باید با احتیاط مصرف شود، زیرا این بیماران ممکن است دچار آتاکسی شوند.
مصرف در کودکان:
در کودکانی که آمیودارون را همزمان با دیگوکسین مصرف می کنند، ممکن است اثرات تداخل دارویی به طور حاد بروز کند. در کودکان ممکن است زمان شروع اثر دارو سریع تر و طول مدت اثر کوتاه تر از بزرگسالان باشد.
مصرف در شیردهی:
آمیودارون در شیر مادر ترشح می شود و نباید در زنانی که به کودکان خود شیر می دهند، مصرف گردد.
مصرف در بارداری:
احتمال سمیت در جنین وجود دارد. از استفاده دارو در بارداری پرهیز شود.
موارد منع مصرف آمیودارون:
این دارو در برادی کاردی سینوسی ، انسداد سینوسی ـدهلیزی قلب ، اختلالات شدید هدایتی یابیماری گره سینوسی (مگر این که ازضربان ساز مصنوعی استفاده شده باشد)، اختلال در عملکرد تیروئید،حساسیت به ید، عیب شدید دستگاه تنفسی ، کلاپس گردش خون ، نارسایی احتقانی قلب و افت شدید فشار خون شریانی نباید مصرف شود.
هشدارها:
ـ آزمون عملکرد کبد و تیروئیددر درمان طولانی مدت ضروری است .آمیودارون می تواند سبب بروز اختلال درعملکرد تیروئیدشود. بنابراین در طول مصرف آن ، هر سه هورمون تیروکسین ،تری یدوتیرونین و هورمون محرک تیروتروپین باید اندازه گیری شوند.
ـ در صورت بروز تنگی نفس یا پیشرفت آن و همچنین بروز سرفه در بیمارانی که آمیودارون مصرف می کنند، احتمال وجودپنومونی باید در نظر گرفته شود.
ـ در موارد زیر باید با احتیاط مصرف شود:
نارسایی قلب ، عیب کار کلیه ، بیماران سالخورده ، برادی کاردی شدید واختلالات هدایتی قلب (به ویژه با مصرف مقادیر زیاد) و پورفیری .
ـ به علت کند بودن شروع اثر دارو،مشکل بودن تنظیم مقدار مصرف و احتمال بروز عوارض جانبی شدید، درمان با این دارو باید در بیمارستان شروع شود وبیمار حداقل طی دوره مصرف مقدارحمله ای دارو در بیمارستان بستری باشد.مقدار مصرف دارو برای هر بیمار بایدجداگانه و بر اساس نیازهای بیمار، پاسخ بالینی ، وجود یا شدت مسمومیت و دربعضی حالات بر اساس غلظت پلاسمایی آمیودارون تنظیم شود.
تداخل های دارویی
مصرف همزمان آمیودارون با سایر داروهای ضد آریتمی ممکن است خطر بروز آریتمی بطنی را افزایش دهد. آمیودارون غلظت پلاسما یی کینیدین و پروکائین آمید را افزایش می دهد. ضعف عضله قلب با مصرف همزمان هر داروی ضد آریتمی با آمیودارون مشاهده می شود. اثر انعقادی وارفارین در صورت مصرف همزمان با آمیودارون افزایش می یابد. خطر بروز آریتمی بطنی در صورت مصرف همزمان داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای و فنوتیازین ها با آمیودارون افزایش می یابد. در صورت مصرف همزمان آمیودارون با داروهای مسدودکننده گیرنده بتا، دیلتیازم و وراپامیل ، خطر بروز برادی کاردی ، انسداد گره دهلیزی بطنی و ضعف عضله قلب افزایش می یابد. غلظت پلاسمایی دیگوکسین در صورت مصرف همزمان با آمیودارون افزایش می یابد.
اثر بر آزمایشهای تشخیصی :
آمیودارون نتایج آزمونهای عملکرد تیروئید را تغییر می دهد، که این امر به افزایش غلظت سرمی تیروکسین ( T4) و کاهش غلظت تری یدوتیرونین (T3) منجر می شود (با این وجود، در اکثر بیماران عملکرد تیروئید طی دوران درمان طبیعی می ماند).
می تواند سطح ALT، AST، آلکالن فسفاتاز و GGT را بالا ببرد.
ممکن است PT و INR افزایش و WBC، RBC و پلاکت کاهش یابند.
