به گزارش پایگاه خبری-تحلیلی ساعدنیوز به نقل از بیتوته، برای زندانیانی که در اوایل دهه ۱۹۶۰ در «زندان ایالتی تاکر» در آرکانزاس زندانی بودند، هیچ اتفاقی در زندگی وحشتناک تر از تلفن تاکر نبود. تلفن تاکر یک روش سادیستی برای تنبیه زندانیانی زندان ایالتی بود که اکنون به آن «واحد تاکرِ اداره اصلاح و تربیت آرکانزاس» گفته می شود. این آلت شکنجه زاییده ی تفکرات بیمارگونه ی دکتر ای.یی. رولینز، پزشک زندان و جیم بروتون، ناظر زندان بود. تلفن تاکر ظاهری شبیه به تلفن های آهنربایی قدیمی داشت. اما با اضافه شدن یک ژنراتور الکتریکی و دو باتری سلولی خشک به مخوف ترین آلت شکنجه در تاریخ زندان های آمریکا تبدیل شده بود.
تلفن تاکر که به منبع برق بسیار قوی متصل می شد، وسیله ای بود که به اندام های خصوصی قربانیان وصل می شد تا به آن ها شوک الکتریکی دهد. زندانیانی که به اتاق بیمارستان فرستاده می شدند روی میزی خوابانده می شدند و سیم هایی نیز روی پوستشان قرار می گرفت. سیم زمینی دور انگشت شست پای فرد پیچیده می شد و سیم داغ هم که به منبع برق اتصال داشت به اندام تناسلی زندانیان بسته شده بود. وقتی که پزشکان زندان شروع به چرخاندن تلفن تاکر می کردند، قربانیان به طرز مهیبی زیر سیلاب شوک های الکتریکی قرار می گرفتند. گاهی اوقات این جلسات شکنجه بسیار طولانی می شدند که به «تماس راه دور» شهرت داشتند. قساوت زندانبانان برای استفاده از این آلت شکنجه هراس آور را تام مورتون در کتاب خود «همدستان جنایت: رسوایی زندان آرکانزاس» چاپ ۱۹۷۰به صورت مفصل تشریح کرده است.
برای زندانیان زندان ایالتی تاکر هیچ اتفاقی وحشتناک تر از تلفن تاکر نبود
مورتون در جایی می نویسد: «در تماس های راه دور چندین متربه به زندانی شوک داده می شد و فقط با از هوش رفتن زندانی بود که جریان برق قطع می شد. اما گاهی اوقات مهارت اپراتور تلفن کافی نبود و همین باعث می شد که جریان مداوم نه تنها باعث بی هوش شدن زندانی ، بلکه وارد آمدن آسیب های جبران ناپذیری به بیضه های فرد شود.» متأسفانه، نه تنها بسیاری از زندانیان به دلیل این شکنجه های غیرانسانی آسیب های جسمی دائمی دیدند، بلکه با مشکلات روانی عدیده ای نیز دست وپنجه نرم کردند.
اما تلفن تاکر یک اتفاق نبود. بلکه همان طور که گزارش سال ۱۹۶۷ نیوزویک نشان می داد، زندانیان به طور معمول با پاروهای یک ونیم متری کتک زده می شدند، زیر ناخن هایشان سوزن فرو می شد، با انبردست شکنجه شده یا با صندلی الکتریکی تنبیه می شدند.
وحشیگری های زندان ایالتی تاکر چنان شهرت یافت که بعدها تلفن تاکر راه خود را به پرده نقره ای و فیلم «بروبیکر (۱۹۸۰)» نیز پیدا کرد. متأسفانه، حتی پس از اینکه گزارش شد تلفن تاکر دیگر برعلیه زندانیان مورد استفاده قرار نمی گیرد نیز این آلت شکنجه کاربردهای تازه ی پیدا کرد. این بار تلفن تاکر به «واحد جرایم خشونت آمیز اداره پلیس شیکاگو» راه پیدا کرد و طی سال های ۱۹۸۰ زیر نظر ستوان جان بِرگ به وسیله ای برای شکنجه ی مظنونان تبدیل شد. گزارش های زیادی نیز حاکی از آن است که بازجویان آمریکایی خارج از کشور نیز از این وسیله برای شکنجه اسیرای جنگی استفاده کرده اند.
رکورددارِ چشم های بیرون زده از حدقه! + فیلم
