به گزارش سایت خبری ساعد نیوز و به نقل از نت نوشت:
زبان انسان یک سنسور طبیعی فوق العاده حیرت انگیز می باشد. ما انسان ها می توانیم مزه های مختلفی را با زبان خود حس کنیم: شوری، شیرینی، ترشی، تلخی و umami (اومامی) که به عنوان savory هم شناخته می شود. حال تحقیقات نشان می دهند که گیرنده ی طعم نوع ششمی هم در زبان انسان و حیوانات وجود دارد که آن ها را قادر به تشخیص مزه ی آب در بین مایعات دیگر می کند.
زبان انسان یک سنسور طبیعی فوق العاده حیرت انگیز می باشد. ما انسان ها می توانیم مزه های مختلفی را با زبان خود حس کنیم: شوری، شیرینی، ترشی، تلخی و umami (اومامی) که به عنوان savory هم شناخته می شود (معادل ژاپنی کلمه ی خوش طعم: پنجمین طعم غذایی که بشر با زبان خود می تواند آن را تشخیص دهد. می توان طعم خوش غذاهایی نظیر پنیر و قارچ را در این دسته قرار داد). حال تحقیقات نشان می دهند که گیرنده ی طعم نوع ششمی هم در زبان انسان و حیوانات وجود دارد که آن ها را قادر به تشخیص مزه و طعم آب در بین مایعات دیگر می کند. شاید کلیدی ترین فاکتور بقا و ادامه ی حیات همه ی جانوران همین نکته بوده باشد! در ادامه با ما همراه باشید.
طعم آب چیست ؟
راز رفع تشنگی
در مقایسه با نحوه ی تعیین دیگر مزه ها، به صورت عجیبی دانش بشر درباره ی نحوه ی تشخیص طعم آب در دهان ناقص می باشد. دانشمندان برای مدت طولانی نمی دانستند که آیا آب مزه ی مخصوص به خود را دارد و یا فقط یک سیستم حامل برای مزه های دیگر نظیر شوری یا شیرینی می باشد.
آزمایشات اخیر که توسط تیمی از محققان دانشگاه کالیفرنیا صورت گرفته مشخص کردند که چند گروه از نورون های بخش هیپوتالاموس مغز می توانند باعث ایجاد حس گشنگی یا تشنگی شده و سیگنال هایی را برای شروع و پایان آشامیدن ارسال کنند. اما مغز چگونه اطلاعات را از دهان و زبان می گیرد، نظر به این که حیواناتِ شامل در این آزمایشات نوشیدن آب را قبل از اینکه دل و روده یا شریانات خونی آن ها بتواند پیامی را انتقال دهد متوقف می کنند؟
آزمایش طعم آب
برای فهمیدن طعم آب ، یک تیم تحقیقاتی در موسسه تکنولوژی پاسادنا در کالیفرنیا بر روی تعیین محل سلول های گیرنده ی مزه آب (TRC های حساس به آب، به سلول های گیرنده ی طعم TRC می گویند) بر روی زبان موش ها کار کردند. آن ها TRC های مختلفی در دهان موش ها را غیرفعال کردند و سپس بر روی زبانشان آب ریختند تا ببینند کدام گیرنده ها پاسخ می دهند. آن ها متوجه شدند که TRC هایی که طعم ترش را حس می کنند، بیشترین واکنش را از خود نشان دادند. وقتی آن ها موش ها را مجبور کردند که آب و یک روغن سیلیکونی بی مزه را بنوشند، این جوندگان بدون داشتن TRC های ترشی بیشترین مشکل را در تشخیص دادن درست آب داشتند. بنابراین به نظر می رسد که این سلول ها اصلی ترین نقش را در تشخیص طعم آب داشتند.
برای مشخص کردن این موضوع که، آیا فعال کردن مصنوعی این سلول ها می تواند باعث نوشیدن آب توسط این جوندگان شود، آن ها آزمایش دیگری را هم با استفاده از موش ها با TRC های حسگر اسید که پروتئین های حساس به نور را با تکنیکی به نام optogenetics بیان می دارند انجام دادند. ابتدا به موش ها آموزش داده شد تا از طریق یک لوله آب بنوشند که بعدا، این لوله با یک فیبر اپتیکی با رنگ آبی جایگزین شد. موش های تشنه که نمی دانستند این آب واقعی نیست، به نوشیدن و لیس زدن سر لوله ی آبی رنگ فیبر اپتیکی تا ۲۰۰۰ بار در هر ۱۰ دقیقه ادامه دادند! البته موش هایی که آب واقعی را می نوشیدند خیلی زود تشنگیشان برطرف شده و دست از نوشیدن آب برداشته بودند.
از تمامی این آزمایشات به نظر می رسد که دانشمندان در حال بازی و شوخی با موش ها بوده اند! در حالی که نتایج این آزمایشات اهمیت خود را فریاد می زنند. ما می دانیم که TRC های ترشی روی زبان حیوانات به آن ها در تشخیص طعم آب کمک می کند اما نقش مهمی را در ارسال سیگنال های سیری و بی نیازی از آب بازی نمی کند. این آزمایشات می توانند منجر به اکتشافات آینده در مورد نقشی که مزه ها در بقای جانداران بازی می کنند بشوند.
