به گزارش سایت خبری ساعد نیوز ، هیچ بانوی بارداری دوست ندارد راجع به سقط جنین فکر کند اما متأسفانه این مشکل بسیار رایج است. بنابراین دانستن نکاتی درباره ی آن تا حدودی ضروری است. به گزارش ACOG (یک کالج آمریکایی)، ۱۵ تا ۲۰ درصد بارداری ها به سقط جنین ختم می شوند. متخصصان معتقدند بیشتر سقط ها در میان زنانی رخ می دهد که از بارداری خود مطلع نشده اند. براساس برآوردها، ۳۰ تا ۴۰ درصد از باروری ها با مشکل روبه رو می شود و نهایتا زایمانی شکل نمی گیرد. هلن لَندی، استاد ارشد کالج ACOG می گوید: «بیشتر خانم ها قبل از اینکه خود متوجه بشوند یا پزشک به آنها اطلاع بدهد، جنین خود را سقط می کنند.»
فهمیدن اینکه جنین خود را سقط کرده اید، چالش برانگیز است. زیرا بسیاری از علائم سقط جنین مانند دردهای شکمی و لکه بینی در حالت عادی هم رخ می دهد. اما خبر خوب این است که بیشتر زنانی که سقط را تجربه کرده اند، بعدا می توانند بدون هیچ مشکلی باردار بشوند. پس اگر علائم سقط جنین را در خود دیدید، وحشت نکنید. هر مشکلی چاره ای دارد. باید یاد بگیرید که علائم سقط جنین چیست و چگونه باید وضعیت را مدیریت کنید.
مهمترین علائم جنین مرده در شکم عبارت است از:
معمولا جنین به دلیل پیچیدن بند ناف دور گردن خفه نمی شود. جالب است بدانید که در ۲۰ درصد از بارداری ها، بند ناف دور گردن جنین است و این موجب مشکلی در نوزاد نمی شود؛ چه زایمان طبیعی باشد و چه سزارین.
درباره دفع مدفوع جنین هم همین طور است یعنی تمامی جنین ها وقتی کاملا بالغ و رسیده می شوند، می توانند مدفوع کنند و این روند به ویژه در جنین هایی که از تاریخ زایمان طبیعی شان گذشته است، در حالی که هنوز دردهای زایمانی شروع نشده، رخ می دهد. وقتی به طور طبیعی جنین مدفوع می کند، معمولا خطری جنین را تهدید نمی کند و فقط نیاز به زایمان هر چه سریع تر به صورت طبیعی یا سزارین دارد. اما در مواردی که جنین به این دلیل مدفوع می کند که تحت استرس ناشی از کمبود اکسیژن است، مدفوع کردن جنین علامت در خطر بودن جنین است و باید به سرعت برای سزارین اورژانسی اقدام کرد، زیرا همان دلایلی که به مدفوع کردن جنین منجر می شود، می تواند به مرگ جنین نیز منجر شود.
۵۰ درصد حاملگی ها پیش از لانه گزینی در رحم از دست می روند. بلافاصله پس از لانه گزینی (قبل از آن که حاملگی از لحاظ بالینی قابل تشخیص باشد) حدود ۳۰ درصد حاملگی ها از بین می روند. و حتی پس از آنکه حاملگی از نظر بالینی قابل شناسایی شود نیز حدود ۲۵% سقط تا هفته ۱۴ ام اتفاق می افتد.
حدود نیمی از جنین های سقط شده در این دوره دچار ناهنجاریهای کروموزومی هستند. ممکن است سقط تا چند هفته بعد نیز اتفاق نیفتد تا زمانی که خونریزی مختصر یا دردی مانند قاعدگی رخ دهد.
علت شایع سقط این است که جنین به طور نامناسبی در بافت مخاط رحم جایگزین شده باشد. عامل دیگر سن مادر است. با افزایش سن مادر خطر سقط نیز افزایش می یابد.
اما مهم ترین علت این اتفاق، بیماری دیابت مادر است. در این بیماری به دلیل اختلال در اکسیژن رسانی به جنین، مرگ جنین رخ می دهد. در این موارد به کنترل دقیق زن باردار برای جلوگیری از مرگ جنین نیاز است؛ یعنی مادر هر هفته کنترل شود و در صورت نیاز هر دو هفته به روش سونوگرافی معاینه شود.
از علل دیگر مرگ جنین، اختلالات رشدی است که به دلیل مشکل ژنتیکی جنین یا به دلیل فشار خون و دیگر بیماری های مادر رخ می دهد. در این موارد بیشتر در سونوگرافی، جنین وضع خوبی ندارد و خوب رشد نکرده و به اصطلاح، رشد داخل رحمی کند یا متوقف شده است.
این موارد در کنترل دوره ای زن باردار با مشاهده شکم و میزان رشد جنین از سوی پزشک کشف می شود و برای تشخیص دقیق تر نیاز به سونوگرافی های خاص است. در صورت اطمینان قبل از فوت جنین با وجود نارس بودن او، پزشکان اقدام به به دنیا آوردن کودک می کنند.
به هرحال همیشه مادرانی که دچار چاقی، فشار خون، دیابت یا بیماری های قلبی و کلیوی هستند، بیشتر نگران فوت جنین خود هستند. همینطور در حاملگی های دو یا چند قلو یا زمانی که جنین بیش از حد درشت است یا از تاریخ زایمان بیش از یک هفته گذشته است، احتمال فوت جنین بیشتر است، پس این مادران نیاز به مراقبت بیشتری دارند.
سیگار کشیدن، داروهای خاص (تجویز شده یا ممنوعه)، وضعیت های بد کنترل شده همچون اختلالات خود ایمنی مانند لوپوس می توانند خطر سقط را افزایش دهند. اختلالات انعقادی مانند ترومبوفیلی سبب می شود تا لخته های کوچکی داخل عروق جفتی ایجاد شود و با کند شدن جریان خون رسانی به جنین، تأخیر رشد به وجود آید یا جریان خون رسانی به جای آنکه از رحم به جنین منتقل شود برعکس می شود.
همچنین در زنانی که همراه با اضافه وزن و پریودهای نامرتب، علائم افزایش هورمون مردانه به صورت موهای زاید و تغییر رنگ پوست در آنها دیده می شود،میزان سقط های اولیه ۳ تا ۵ برابر خانم هایی است که مشکل چاقی ندارند.
بعضی از سقط ها را می توان در اثر عوامل ژنتیکی، آلودگی محیطی، تماس طولانی مدت با مواد شیمیایی و همچنین کمبود اسید فولیک و تاحدی ویتامنی C عنوان کرد.
مهمترین علائمی که هنگام سقط دیده می شود، خونریزی از رحم و درد است:
- خونریزی رحمی:
در شروع سقط، خونریزی اغلب اوقات به صورت لک بینی آغاز می شود ولی طولی نمی کشد که زیادتر می شود و لخته های بزرگ نیز تشکیل می گردد. علت خونریزی، باقی ماندن تکه ای از جفت و یا قسمتی از جنین در داخل رحم است و تا زمانی که این تکه ها خارج نشده اند، رحم روی خود جمع نمی شود و خونریزی ادامه می یابد. - درد در ناحیه زیر شکم:
در موقع سقط جنین، اکثر خانمها از دردهای خفیف زیر شکم شکایت می کنند و این دردها اغلب متناوب است و گاهی از اوقات قولنجی می شود. علت این دردها، انقباض عضله رحم برای خارج ساختن خون و یا لخته داخل آن است و تا زمانی که رحم خالی نشده درد نیز ادامه خواهد داشت.
سرنوشت جنین در حال سقط شدن بستگی به زنده بودن و مقاومت آن دارد. تا زمانی که جنین داخل شکم زنده است امید قطع شدن خونریزی و ادامه یافتن آبستنی وجود دارد ولی اگر جنین مرده باشد، هرگونه کوشش برای نگه داشتن آبستنی بی ثمر خواهد بود، زیرا اگر جنین مرده خود به خود سقط نشود باید آن را با عمل کورتاژ خارج کرد. جنین وقتی تهدید به سقط است که دهانه رحم بسته شده وخونریزی رحمی، مختصر و جزئی باشد و مسلما جنین داخل رحم زنده بوده و خونریزی ممکن است با استراحت بیمار و درمان طبی قطع گردد. سقط جنین وقتی قریب الوقوع و حتمیست که جنین مرده و دهانه رحم کاملا باز و خونریزی شدید و غیر قابل کنترل باشد.
