آشنایی با احادیثی درباره ی دعا درمانی

احادیثی درباره ی دعا درمانی

دعا کردن از ایام قدیم و سالیان دور در بین تمام ادیان و مکاتب بشری وجود داشته است به طوریکه تمام مکاتب و نحله های بشری در اموری مانند بیماری و گرفتاری ها از آن استفاده می کردند اما بعد از انقلاب صنعتی و ورود تکنولوژی به زندگی بشر تا حدی تأثیر دعا کم رنگ تر دیده شد و تا جایی رسید که تأثیر دعا در سلامتی و مسائل فیزیکی را منکر شدند.اما در سال های اخیر دوباره دانشمندان بر این اعتقاد مهر تأیید زده اند که تأثیر دعا در سلامتی و بیماری ها بسیار زیاد است. به طوری که برای اثبات این ادعا پژوهشگاه ها و مراکز خاصی را به خاطر این مسأله تأسیس کرده اند.نکته جالب این است که هرروزه این دانشمندان به دستورات اسلام در رابطه با دعادرمانی و تأثیرات آن مهر تأیید زده و باعث شگفتی بسیاری از صاحب نظران غربی شده اند.

معنی لغوی کلمه ی دعا چیست؟

دعا از جهت لغوی به معنای «کسی را صدا زدن- کسی را خواندن» و «خواندن و حاجت خواستن و استمداد»

تأثیر دعا را بسیاری از افراد تجربه کرده اند، آنهایی که انرژی درمانی کار کرده اند، می گویند دعا انرژی را زیاد می کند. عده ای بر این باور هستند که دعا فعالیت های سلول را بیشتر می کند.

دعا موجب افزایش انرژی مثبت و دفع انرژی منفی می شود.

دعا سیستم ایمنی بدن را قوی می کند چرا که دعا موجب افزایش انرژی مثبت و دفع انرژی منفی می شود, در نتیجه سیستم دفاعی بدن تقویت می شود.

نسبت به ۹۵ درصد بیماری ها دعا داریم علاوه بر دعاهایی که عمومیت دارند. مانند داروهایی که بعضی عمومیت دارند و بعضی برای بیماری خاصی هستند دعا نیز همینگونه است. مانند دعای تب، سرماخوردگی، سرطان، فلج، لقوه، شب کوری، شب ادراری و همینطور باقی بیماری ها.

فضیلت و آثار دعا از دیدگاه احادیث

1- دعا سبب تندرستی و بهبودی از هر بیماری است.

محمد بن مسلم می گوید: به امام باقر (ع) عرض کردم: آیا اینکه رسول خدا (ص) دربارۀ حبة السوداء فرموده که: «مایه شفا و بهبودی از هر بیماری است، جز مرگ» صحیح است؟ فرمود: بله، سپس فرمود: آیا می خواهی تو را چیزی که سبب بهبودی از هر بیماری و آسیب، حتی مرگ است، آگاه سازم؟» عرض کردم: بله، فرمود: دعا.

2- دعا در مقابل نزول بلا قرار گرفته و از آن جلوگیری می کند.

امام رضا (ع) فرمود: از پدر بزرگوارم (ع) شنیدم که می فرمود: «به راستی که دعا در مقابل بلا و گرفتاری می ایستد، و آن دو (یعنی دعا و بلا) تا روز قبامت قرین هم هستند».

در این زمانه یکی از بارزترین و آشکارترین مصادیق بلا همان بیماری و مشکلات جسمی و روحی است. لذا می توان گفت که مفهوم روایت این مطلب را می رساند که دعا کردن گاهی اوقات اصلا اجازۀ بیمار شدن را نمی دهد و نمی گذارد که شخص بیمار شود، لذا از مفهوم روایات می توان فهمید که دعا کردن گاهی اوقات برای جلوگیری از بیمار شدن است و گاهی اوقات برای شفاء از بیماری است.

در فقه الرضا آمده است:

لَا یَذْهَبُ بِالْأَدْوَاءِ إِلَّا الدُّعَاءُ وَ الصَّدَقَهُ وَ الْمَاءُ الْبَارِد.

یعنی چیزی بیماری ها را از بین نمی برد مگر دعا و صدقه و آب سرد.

روایت دیگری می فرمایند:

عَلَیْکُمْ بِالدُّعَاءِ فَإِنَّهُ شِفَاءٌ مِنْ کُلِّ دَاءٍ [وَ] إِذَا دَعَوْتَ فَظُنَّ أَنَّ حَاجَتَکَ بِالْبَاب.

یعنی بر شما باد دعا کردن زیرا شفاء از هر بیماری است. هنگامی که دعا کردی باید گمان داشته باشی حاجتت دم درب است.

روایتی را از امام رضا (ع) که فرمودند:

لِکُلِّ دَاءٍ دُعَاءٌ.

یعنی برای هر بیماری دعائی است.

فَإِذَا أُلْهِمَ الْعَلِیلُ الدُّعَاءَ فَقَدْ أُذِنَ فِی شِفَائِهِ.

هنگامی که به بیمار دعا الهام می شود همانا اذن در شفاء او داده شده است. (مکارم الاخلاق)

فضیلت و آثار دعا از دیدگاه قرآن کدام است؟

۱- خداوند در قرآن کریم می فرمایند: «قُلْ ما یَعْبَؤُا بِکُمْ رَبِّی لَوْ لا دُعاؤُکُمْ فَقَدْ کَذَّبْتُمْ فَسَوْفَ یَکُونُ لِزاماً»

بگو: «پروردگارم براى شما ارجى قائل نیست اگر دعاى شما نباشد؛ شما (آیات خدا و پیامبران را) تکذیب کردید، و (این عمل) دامان شما را خواهد گرفت و از شما جدا نخواهد شد!».

خداوند در این آیه بیان می کند که اگر دعا نبود هیچ جایگاه و اهمیتی برای مردم قرار نمی داد. بنابراین از این کلام فهمیده می شود که جایگاه و منزلت انسان در نزد خداوند به اندازه ی دعا کردن اوست.

برخی گفته اند که در این آیه منظور از دعا «عبادت و پرستش خداوند» است. ولی این درست نیست، بلکه آنچه که از امامان معصوم (ع) درباره ی این آیه نقل شده است، نشان می دهد که منظور از دعا در این آیه همان دعایی است که در عرف شرع فهمیده می شود.

مضمون این آیه نشان دهندۀ آن است که اهتمام خداوند به انسان از سوی دعا سرچشمه می گیرد، یعنی همان حاجت خواستن، که اهتمام خداوند شامل دادن نعمت – سلامتی و … است.

۲- خداوند می فرمایند: «فَلَوْ لا إِذْ جاءَهُمْ بَأْسُنا تَضَرَّعُوا وَ لکِنْ قَسَتْ قُلُوبُهُمْ»

چرا هنگامى که مجازات ما به آنان رسید، (خضوع نکردند و) تسلیم نشدند؟! بلکه دل هاى آنها قساوت پیدا کرد.

خداوند در این آیه سه هشدار می دهد که اگر کافران تضرع و زاری می نمودند، خداوند سختی و ناگواری و ختم و عذاب و ناراحتی های آنان را برطرف می نمود.

البته منظور از ناراحتی ها انواع ناراحتی های جسمی و روحی و عذاب را شامل می شود.

لذا خداوند در آیه ی شریفه اشاره به این مطلب دارد که انسان در تمام گرفتاری ها مانند بیماری و مشکلات روحی و جسمی باید به خداوند متوسل شود و دعا را فراموش نکند.

آشنایی با احادیثی درباره حیوانات