به گزارش سایت خبری ساعد نیوز، وسواس پوست کنی یکی از انواع اختلالات اضطرابی ست که به تازگی در راهنمای تشخیصی آماری بیماری های روانی (DSM) به صورت یک اختلال مجزا شناخته شده است و در آن فرد به صورت اجباری و افراطی میل به کندن پوست خود، همچنین جوش، جای زخم و... را دارد.
افرادی که به این اختلال دچار هستند معمولا با ناخن خود و یا با استفاده از ابزاری مانند موچین و سوزن یا اعمالی مانند گاز گرفتن، اقدام به کندن پوست نقاط مختلف بدن خود می کنند و ممکن است ساعت ها مشغول کندن پوست خود باشند. کندن پوست ممکن است تا جایی پیش رود که منجر به آسیب جدی و خونریزی شود.
نشانه های وسواس پوست کنی
نشانه های وسواس در هر کدام از انواع آن دارای تشابهاتی است، اما اختصاصا علائم و نشانه های اختلال پوست کنی بر اساس راهنمای تشخیصی و آماری بیماری های روانی (DSM) به شرح زیر هست.
تلاش برای رفع نواقص پوست: برخی از افراد دائما پوست خود را می خراشند تا عیوب آن را برطرف کنند، این خود باعث زخم، ضایعات و بریدگی های بیشتر می شود.
صرف زمان زیاد برای پوست کنی: برخی از افراد چند دقیقه از روز و برخی دیگر تا چند ساعت از روز خود را به این رفتار اختصاص می دهند که می تواند مشکل جدی در زندگی حرفه ای و اجتماعی فرد به وجود آورد.
ابتلا به زخم و عفونت های بیشتر در اثر پوست کنی که می تواند به مدت طولانی ادامه یابد. استفاده از آنتی بیوتیک در برخی از بیماران ضروری است.
پرهیز از رفتن به مهمانی و مکان های عمومی به خاطر وضعیت پوست: این اختلال باعث وجود خراش ها و زخم های زیاد روی پوست می شود. بیماران برای پرهیز از سوالات دیگر از رفتن به ساحل، استخر، مهمانی و پوشیدن لباس هایی که بدن آنها را به نمایش می گذارد خودداری می کنند.
نحوه ابتلا به این اختلال:
اختلال پوست کنی یک رفتار خودمراقبتی و رفتار تکراری متمرکز بر بدن است. این رفتارها شامل کندن مو و ناخن نیز می شود.
اختلال پوست کنی به عنوان نوعی اختلال وسواس جبری طبقه بندی می شود. این وسواس گاهی به قدری قدرتمند است که بیمار نمی تواند جلوی خود را بگیرد. هرچه بیمار بیشتر پوست خود را بکند، کنترل کمتری بر رفتار خود خواهد داشت.
دلیل ابتلا به این اختلال مشخص نیست.
اختلال می تواند پس از یک واقعه یا محرک شروع شود:
- عفونت، آسیب یا زخمی که ایجاد شود و دلمه ببندد. حس خارش باعث می شود که فرد دلمه را بکند. زخم دوباره شروع به بهبودی می کند و دلمه جدید شکل می گیرد. این شروع چرخه پوست کنی است.
- این رفتار نوعی عادت رهایی از استرس در زمان های قرارگیری تحت تنش است. رفتار تکراری و کنترلی که پوست کنی به فرد می دهد باعث آرامش او نسبت به واقعه ای می شود که بر آن کنترلی ندارد.
این اختلال هم در کودکان و هم بزرگسالان دیده می شود. ممکن است در هر سنی شروع شود، اما معمولا در دوره بلوغ شروع می شود. ابتلا به بیماری در زنان بیشتر از مردان است.
سایر اختلالات روانی همراه با اختلال پوست کنی:
اختلال وسواس جبری که باعث بروز رفتارهای تکراری و اختلال در کیفیت زندگی فرد می شود.
اختلال بدریخت انگاری بدن که در آن بیمار دچار افکار منفی نسبت به ظاهر بدن خود است.
اختلال افسردگی عمده که باعث بروز رفتارهای پوست کنی می شود.
اختلال مو کنی که تقریبا 40 درصد از بیماران مبتلا به اختلال پوست کنی به این اختلال نیز دچار هستند.
دیگر رفتارهای تکراری متمرکز بر بدن شامل جویدن ناخن، جویدن لب ها تا زمان خونریزی، جویدن بافت داخل لپ ها.
نکاتی برای مدیریت این اختلال:
درمان اختلال پوست کنی شامل دو دسته دارودرمانی و روان درمانی می شود.
درمان:
مشاور یا روانشناس می تواند به شما در شناسایی محرک پوست کنی کمک کند. سپس هر دو با همکاری یکدیگر می توانید بر روی توقف محرک کار کنید.
این می تواند شامل یادگیری رفتارهای سالم در زمان تمایل به کندن پوست باشد برای مثال، فشار دادن توپ استرس، بازی با مکعب روبیک، نقاشی کردن یا رفتارهایی که دست ها را مشغول می کند.
پوشیدن دستکش یا بستن پانسمان روی محل زخم نیز می تواند به درمان کمک کند.
دارو درمانی:
داروهای ضد افسردگی در کاهش رفتارهای پوست کنی موثر هستند. بازدارنده های انتخابی بازجذب سروتونین نیز برای این اختلال تجویز می شوند.
داروهای دیگری نیز ممکن است تجویز شود که به تشخیص روانپزشک و معاینه بیمار از نزدیک نیاز دارد.
زمانی که این اختلال تشخیص داده شد، پزشک بر روی طرح درمان کار می کند. یافتن طرح درمان به انجام چند آزمون و خطا نیاز دارد. هر چند درمان باعث مدیریت علائم و رفتارهای پوست کنی می شود، اما بیمار ممکن است دوره هایی از عود را تجربه کند. این بدان معنی نیست که شما هرگز نمی توانید بر این اختلال غلبه کنید، بلکه بدان معنی است که باید به صورت دوره ای و با شروع علائم به پزشک مراجعه کنید.
