هزاران سال است که بیماری های عالم گیر در جهان وجود دارند و بشر از همان سال های نخستین حیات اجتماعی خود با آن ها روبرو بوده است. نخستین اشارات منابع تاریخی به بیماری های همه گیر را شاید بتوان به شیوع چنین بیماری در سال ۴۳۰ قبل از میلاد مسیح و در طول «جنگ های پلوپونزی» (جنگ هایی که بین متحدان دولت شهر آتن و متحدان اسپارت در یونان رخ داد)، نسبت داد.
بسیاری از این اپیدمی ها، پیامد های عمده ای بر جامعه بشری داشته اند که از بجا گذاشتن تلفات عظیم انسانی گرفته تا مهاجرت و هزینه های هنگفت مالی را در پی داشته است. خبرگزاری الجزیره، طی گزارشی به بررسی ۱۰ بیماری همه گیری پرداخته که باعث تحولات چشمگیر در جامعه بشری شده اند.
طاعون ژوستینین و افول امپراتوری روم (۵۴۱-۷۵۰ میلادی)
«طاعون ژوستینین»، یک همه گیری جهانی بود که امپراتوری بیزانس و به ویژه پایتخت آن کنستانتینوپول (= قسطنطنیه-استانبول) و همچنین پادشاهی ساسانی (ایران) و بندر های سراسر حاشیه دریای مدیترانه را درگیر خود کرد. این طاعون یکی از کشنده ترین طاعون های تاریخ بود که در حدود دو قرن شیوع خود ۲۵ تا ۵۰ میلیون نفر (۱۳ تا ۲۶ درصد جمعیت جهان در زمان آغاز آن) را طعمه مرگ کرد. تخمین زده می شود که طاعون ژوستینین جمعیت قاره اروپا را ظرف تنها ۱۲ ماه به نصف کاهش داد و در زمان اوج شیوع خود روزانه جان پنج هزار نفر را می گرفت.
«پروکوپیوس»، یکی از مورخان یونانی آن عصر، این همه گیری را جهانی توصیف می کند. این طاعون نام خود را از ژوستینین یکم گرفته است که در زمان شیوع آن، امپراتور روم شرقی بود. ژوستینین خود به این طاعون مبتلا شد، ولی جان سالم به در برد.
به گفته منابع تاریخی، گسترش این بیماری همه گیر منجر به متوقف کردن فعالیت های تجاری و تضعیف امپراتوری روم شد. به همین دلیل این امپراتوری بسیاری از متصرفات خود در شمال آفریقا، شرق اروپا و غرب این قاره را از دست داد. بسیاری از پژوهشگران امروزی نیز تأثیرات اجتماعی و فرهنگی این طاعون را با مرگ سیاه (که ششصد سال بعد اروپا را دستخوش خود کرد) مقایسه می کنند.
مرگ (طاعون) سیاه و زوال فئودالیسم در اروپا (۱۳۴۷-۱۳۵۱ میلادی)
«طاعون سیاه» یا «مرگ سیاه» یک اپیدمی طاعون است که کل اروپا را در سال های ۱۳۴۷ تا ۱۳۵۱ میلادی دربرگرفت. این اولین همه گیری بزرگ اروپا نیست، ولی اولین اپیدمی ای بود که به طور دقیق توسط مورخان توصیف شده است. تعداد مرگ ومیر ناشی از این بیماری کاملاً مشخص نیست، اما برآورد آن حدود یک چهارم تا یک سوم جمعیت اروپا، یا ۲۵ میلیون نفر طی این سه سال است. در همان دوره، تقریباً همین تعداد کشته در آسیا برآورد می شود. بر اساس گفته برخی کارشناسان بیش از ۲۰۰ سال طول کشید تا سطح جمعیت در اروپا به دوره قبل از سال ۱۳۴۷ بازگردد.
یکی از مهمترین پیامد های این بیماری همه گیر، آغاز زوال شیوه زندگی فئودالی در اروپا بود چرا که بسیاری از نیرو های کار (دهقانان و کشاورزان) از میان رفته بودند. همچنین به دنبال این کاهش شدید نیروی کار، دستمزد ها نیز چند برابر شد و به این ترتیب مشکلات زیادی به خصوص در زمینه کشاورزی به وجود آورد.
آبله و استعمار قاره آمریکا (سده های ۱۵ و ۱۷)
اروپایی ها هنگام ورود به قاره آمریکا در سال ۱۴۹۲ تعدادی از بیماری های همه گیر جدید را نیز به وجود آوردند. یکی از این بیماری ها آبله مرغان، نوعی بیماری عفونی بود که حدود ۳۰درصد از مبتلایان را به کام مرگ کشاند. بر اساس برخی گزارش ها، در این دوره، آبله تقریبا ۲۰ میلیون نفر یا حدود ۹۰درصد از جمعیت قاره آمریکا را کشت. این اپیدمی به اروپایی ها کمک کرد تا استعمار و توسعه مناطق تخلیه شده را تغییر داده و تاریخ دو قاره آمریکا و اروپا را تغییر دهند.
وبا و توزیع ناعادلانه ثروت (۱۸۱۷ – ۱۸۲۳ میلادی)
همه گیری این وبا برای نخستین بار در «جیسور» هند ظاهر شد و در ادامه به بیشتر مناطق این شبه قاره و سپس به مناطق همجوار هند سرایت کرد. این بیماری همه گیر، پیش از آنکه یک پزشک انگلیسی به نام «جان اسنو» بتواند اطلاعاتی در مورد راه های محدود کردن شیوع آن بدست آورد، جان میلیون ها نفر را در شبه قاره هند و اطراف آن گرفت.
سازمان بهداشت جهانی بیماری وبا را - که سالانه بین ۱.۳ تا ۴ میلیون نفر در سراسر جهان را مبتلا می کند - به عنوان یک بیماری همه گیر «فراموش شده»، توصیف کرده است. این سازمان اعلام کرده است که هفتمین دوره شیوع جهانی این بیماری که از سال ۱۹۶۱ آغاز شده، تا به امروز ادامه دارد. همچنین از آنجایی که عفونت وبا به دلیل خوردن غذا یا آب آلوده به میکروب های خاص ایجاد می شود، این بیماری توانسته است در کشور هایی که از توزیع ناعادلانه ثروت و عدم توسعه اجتماعی رنج می برند، به تعداد بی شماری آسیب برساند. در واقع وبا با آسیب رساندن به مناطق فقیرنشین، جهان را تغییر می دهد، در حالی که این امر به طور قابل توجهی بر کشور های ثروتمند تأثیر نمی گذارد.
آنفولانزای اسپانیایی و آغاز تلاش های جهانی (۱۹۱۸ - ۱۹۱۹)
شیوع بیماری آنفلوانزای اسپانیایی در سال ۱۹۱۸ میلادی پس از پایان جنگ جهانی اول آغاز شد. از این بیماری به عنوان یکی از مرگبارترین بیماری های همه گیر تاریخ یاد می شود. آنفلوانزای اسپانیایی در آسیا، اروپا، آمریکای شمالی و حتی قطب شمال و برخی جزایر دورافتاده اقیانوس آرام فراگیر شد. بیش از نیم میلیارد نفر به آنفلوانزای اسپانیایی مبتلا شدند که از این تعداد بین ۲۰ تا ۵۰ میلیون نفر جان خود را از دست دادند.
یکی از تفاوت های آنفلوانزای اسپانیایی با آنفلوانزا های قبلی این بود که بسیاری از مبتلایان بزرگسال و جوان جان خود را از دست دادند. این در حالی است که در آنفلوانزا های قبلی اغلب افراد مسن و کودکان کشته می شدند. این میزان تلفات و تغییر در جامعه قربانیان این بیماری، جهان را به این مسیر سوق داد که تلاش خود را برای مبارزه با چنین بیماری های عالم گیری، افزایش دهند. در سال های بعد، تحقیقات در فهم چگونگی شیوع بیماری همه گیر و چگونگی پیشگیری از آن، پیشرفت های چشمگیری یافت.
آنفولانزای هنگ کنگ و اهمیت واکسیناسیون (۱۹۶۸ - ۱۹۷۰)
۵۰ سال پس از شیوع آنفولانزای اسپانیا، ویروس آنفلوانزا دیگری مجدداً در سراسر جهان شیوع یافت. در سال ۱۹۶۸، سومین بیماری همه گیر آنفلوانزا در قرن ۲۰، پس از آنفولانزای اسپانیا (در سال ۱۹۱۸) و «آنفولانزای آسیایی» بود که در سال ۱۹۵۷ شیوع یافت، ظهور پیدا کرد که به آنفولانزای «هنگ کنگ» معروف شد. اعتقاد بر این بود که ویروس انفولانزای هنگ کنگ، جهش یافته ویروسی بود که مسئول بیماری «آنفولانزای آسیایی» بود که پس از ۱۰ سال دوباره ظاهر شده بود. تخمین زده می شود که این ویروس حدود یک میلیون نفر که یک دهم آن ها در ایالات متحده بودند را به کام مرگ کشاند.
اگرچه ویروس آنفولانزای هنگ کنگ به اندازه آنفولانزای ۱۹۱۸ اسپانیا، کشنده نبود، اما فوق العاده مسری بود و ۵۰۰۰۰۰ نفر در طی تنها دو هفته، پس از گزارش اولین مورد ابتلا در هنگ کنگ، به این ویروس آلوده شدند. به طور کلی، این بیماری همه گیر به جامعه بهداشت جهانی کمک کرد تا نقش حیاتی عملیات واکسیناسیون را در پیشگیری از شیوع بیماری های بعدی درک کنند.
سندرم حاد تنفسی و کارایی مجدد قرنطینه (۲۰۰۲-۲۰۰۳)
سندرم حاد تنفسی (سارس) نوعی بیماری است که توسط یکی از هفت خانواده کروناویروس ها ایجاد می شود. این ویروس می تواند انسان را به سرعت آلوده کند و ژنوتیپ آن تقریباً ۹۰درصد شبیه به ویروس جدید کرونا است. در سال ۲۰۰۳ شیوع این بیماری در استان «گوانگدونگ» چین، آن را به یک بیماری همه گیر جهانی تبدیل کرد که به سرعت در ۲۶ کشور گسترش و بیش از ۸۰۰۰ نفر را تحت تأثیر قرار داد که ۷۷۴ نفر از آن ها کشته شدند.
با این حال، عواقب شیوع سندرم حاد تنفسی ۲۰۰۳ به دلیل واکنش شدید نسبت به بهداشت عمومی توسط مقامات جهانی، از جمله جداسازی مناطق آسیب دیده و افراد آلوده یا به عبارت بهتر اعمال قرنطینه، تا حد زیادی محدود بود.
آنفولانزای خوکی و یک هشدار جدید (۲۰۰۹-۲۰۱۰)
این بیماری نوع جدیدی از ویروس آنفلوانزا بود که در سال ۲۰۰۹ ظاهر شد. در زمان اوج شیوع این آنفولانزا، بیش از ۶۰ میلیون نفر در ایالات متحده آلوده شدند و تعداد کشته شدگان جهانی، بنا بر برخی آمار ها از ۱۵۱ تا ۵۷۵۰۰۰ نفر نیز ذکر شده است. این بیماری، «آنفلوانزای خوکی» نام گرفت، زیرا به نظر می رسید که ویروس آن از خوک ها به انسان منتقل شده است. با این حال این بیماری دارای ویژگی عجیبی بود چرا که بیش از ۸۰ درصد مرگ و میر ناشی از آن مربوط به گروه های سنی زیر ۶۵ سال بود در حالی که در آنفولانزا های معمولی برعکس این روند مشاهده می شود.
ابولا و هزینه های هنگفت مالی (۲۰۱۴ - ۲۰۱۶)
در ابتدا ویروس ابولا - نام رودخانه ای نزدیک به منطقه ای که بیماری برای نخستین بار در آن شیوع یافت – به مانند اکثر اپیدمی های مدرن، محدود، اما بسیار خطرناک بود. این ویروس برای اولین بار در سال ۲۰۱۴ در یک دهکده کوچک در کشور آفریقایی «گینه» ظاهر شد و در ادامه به تعداد کمی از کشور های همسایه در غرب آفریقا نیز شیوع یافت.
این ویروس از ۲۹۶۰۰۰ آلوده در کشور های گینه، لیبریا و سیرالئون بیش از ۱۱۰۰۰ نفر را کشته است. همچنین تخمین زده می شود که ویروس ابولا، بیش از ۴ میلیارد دلار هزینه به این کشور ها تحمیل کرد که باعث کاهش چشمگیر سرمایه گذاری در بخش های مختلف توسعه این کشور ها بود.
کووید ۱۹ (دسامبر ۲۰۱۹)
در اواخر سال گذشته میلادی بود که گونه ای جدید از کروناویروس ها که بعد ها به نام COVID-۱۹ نامگذاری شد، در منطقه ووهان استان هوبی چین کشف شد. نخستین بار در تاریخ ۳۱ دسامبر به سازمان بهداشت جهانی گزارش شد که دانشمندان چینی این بیماری را به یک خانواده ویروس ها که شامل سارس (سندرم حاد تنفسی) و مرس (سندرم تنفسی خاورمیانه)، مربوط کرده اند. اگر چه به زودی معلوم شد که این بیماری کشندگی کمتری نسبت به سارس و مرس دارد، اما سرعت انتشار آن بسیار شگفت آور بود. در این مدت زمان اندک این ویروس توانست بیش از ۱۱۵ هزار نفر را در بیش از ۱۰۰ کشور جهان آلوده کند که در این میان بیش از ۴۰۰۰ نفر جان خود را از دست داده اند.
با این حال هنوز پیامد های ناشی از این ویروس به پایان نرسیده است و اگر چه شیوع این بیماری در چین کاهش چشمگیری داشته است، اما در مقابل، به سرعت در سراسر جهان در حال گسترش است. بنا به برخی گزارش های افراطی تخمین زده می شود که کروناویروس جدید به طور گسترده در سراسر جهان گسترش خواهد یافت و ممکن است سرانجام بین ۴۰ تا ۷۰ درصد از جمعیت جهان را تحت تأثیر قرار دهد. یک مطالعه انجام شده توسط دانشگاه ملی استرالیا همچنین نشان می دهد که ویروس جدید کرونا به گرفتن قربانیان بیشتر ادامه خواهد داد و هزینه تولید ناخالص داخلی جهانی را ۲.۴ تریلیون دلار افزایش خواهد داد.
