خوشبختانه تاکنون 95 درصد از افراد بعد از جراحی ایمپلنت از این اقدام راضی بوده و هیچ گونه عوارضی را در طول درمان و بعد از آن تجربه نخواهند کرد.بیماری های لثه جز عوارض کاشت دندان به شمار می رود که بروز این بیماری ها صرفا به دلیل عدم رعایت بهداشت دهان و دندان اتفاق می افتد. در صورت مسواک زدن صحیح، استفاده از دهانشویه و نخ دندان این موارد رخ نمی دهد.البته علائم دیگری مانند عفونت لثه در محل قرار دادن ایمپلنت، بروز التهاب های لثه ای، ترک خوردن و آسیب به بافت های اطراف دندان مانند رگ ها و رشته های عصبی منجر به ایجاد درد، بی حسی و خارش در لثه ها، چانه و لب ها و سایر دندان ها ی طبیعی بسیار دیده شده است. در افرادی که مشکلات و یا بیماری های سینوسی داشته و یا نیاز به لیفت سینوس داشته اند، ولی انجام نشده است، به صورت نادر مشاهده شده است.
پس زدن ایمپلنت دندان توسط لثه
ممکن است در مدت کوتاهی بعد از کاشت دندان، لثه ها آن ها قبول نکنند و این عارضه به این دلیل است که لثه به هر گونه ماده خارجی عکس العمل نشان می دهد . در وصورتی که این عارضه رخ دهد، دندانپزشک مجبور است تا لثه را شکافته و از جشو خوردن ایمپلنت با استخوان فک اطمینان حاصل نماید.
در صورتی که مشکل پایه های فلزی ایمپلنت باشد، باید از سایر جنس های پایه استفاده شود و نیاز به جراحی مجدد است.
در برخی از افراد در طولانی مدت ممکن است ایمپلنت دندان پس زده شود. علت این عارضه صرفا به دلیل عدم رعایت بهداشت دهان و دندان، ممکن است باعث بروز برخی از بیماری ها شده و نتیجه عکس بر روی ایمپلنت ها بگذارد. بیماری لثه در صورت عدم رعایت بهداشت دهان و دندان ممکن است طی چند هفته الی چند سال بعد از کاشت دندان بروز نماید.
بیماری پری ایمپلنت:
این عارضه به دو دسته زیر تقسیم می شود:
- موکوزیت پری ایمپلنت: موکوزیت به التهاب و زخم در بافت نرم در اطراف ایمپلنت اشاره دارد و یک پاسخ برگشت پذیر به پاتوژن های پریودنتال است. معمولا روش های درمانی ساده و رعایت بهداشت دهان و دندان باعث برگشت بیماری و بهبودی بافت آسیب دیده می شود. عدم درمان باعث تشدید عارضه به نوع پیشرفته تر آن می شود.
- پری ایمپلنتایتیس: پری ایمپلنتایتیس نوع پیشرفته بیماری است. فرآیند التهابی مخرب این بیماری بر روی بافت نرم و سخت اطراف ایمپلنت دندان تاثیر می گذارد. این بیماری شدیدتر از نوع قبلی است و منجر به تحلیل استخوانی در موضع التهاب می شود. درمان این عارضه به روش های جراحی و تهاجمی نیاز دارد. عدم موفقیت در درمان باعث شکست ایمپلنت و از دست رفتن آن می شود.
علل بیماری پری ایمپلنت چیست؟
به وجود آمدن بیماری پری ایمپلنت ناشی از موارد زیر است:
- وجود آلودگی در وسایل و بستر جراحی
- استفاده بیش از حد و فشرده سازی زیاد ایمپلنت هنگام کاشت دندان
- وجود بقایای دندان کشیده شده نظیر ریشه دندان در موضع کاشتو یا یک جسم خارجی
- بیماری هایی نظیر پوکی استخوان و ...
- سلول های باقی مانده از یک کیست یا گرانولوما
- عدم رعایت بهداشت توسط بیمار
- ...
علایم پری ایمپلنت چیست؟
قبل از اینکه علائم بیماری پری ایمپلنت توضیح داده شود، شایان ذکر است که بافت سالم پس از کاشت ایمپلنت نباید متورم، خونریزی، باعث ایجاد چرک شود یا ظاهر قرمز رنگی پیدا کند.از علایم پری ایمپلنت می توان به شل شدن یا لرزش ایمپلنت کاشته شده اشاره کرد. این علائم معمولاً در مراحل اولیه پری ایمپلنتیت مشاهده نمی شود زیرا ایمپلنت هنوز در استخوان فک اتصال دارد. یکی از علایم بیماری پری ایمپلنت خونریزی در اطراف ایمپلنت کاشته شده است، به احتمال زیاد بیمار هنگام مسواک زدن دندان خود متوجه خونریزی خواهد شد. همچنین بیمار ممکن است متوجه تورم اطراف ایمپلنت ، بوی بد دهان و یا طعم ناخوشایند شود.
زمانیکه لثه اطراف ایمپلنت دچار التهاب شده است که این التهاب بصورت رنگ قرمز نمایان می شود بیماری پری ایمپلنت را می توان شناسایی کرد. در گاهی موارد لثه تا حدی حساس می شود که در اثر مسواک زدن یا استفاده نخ دندان خونریزی رخ می دهد. در صورت تشخیص بموقع بیماری، دندانپزشک می تواند براحتی بیماری را درمان کند.
از نظر بالینی، بیماری پری ایمپلنتیت بافت نرم و سخت را هر دو دچار التهاب می نماید. برای پی بردن به آسیب بافت سخت نیاز به رادیوگرافی دندانی است. دقت داشته باشید که خونریزی در پروب دندان برای مدتی پس از کاشت ایمپلنت طبیعی بوده و جای نگرانی ندارد، اما در صورتی که خونریزی چند روز یا ماه پس از قرار دادن ایمپلنت وجود داشته باشد، باید به التهاب مشکوک شوید.
تشخیص پری ایمپلنت
یکی از راه های تشخیص عفونت در اطراف ایمپلنت و بررسی وضعیت آن عکس رادیوگرافی با اشعه ایکس است تا به وسیله آن تشخیص دهند که آیا استخوان رادیوگرافیک دچار تحلیل شده است یا نه. همچنین ممکن است پزشک اطراف آن را بررسی کند تا میزان عفونت و التهاب را چک کند. با بررسی دقیق این منطقه می توان هر گونه علائم عفونت را تشخیص داد و برای درمان آن به موقع اقدام کند.
طبقه بندی پری ایمپلنت ها و تحلیل استخوان فک
این طبق بندی به عنوان معیاری تشخیصی است که میزان تحلیل و از بین رفتن استخوان را بعد از جراحی ایمپلنت دندان مشخص می کند. به طور کلی این تحلیل استخوان به سه دسته تقسیم می شود:
- زودرس : با PD ≥4 میلی متر و از دست دادن استخوان کمتر از 25 درصد از طول کاشت.
- متوسط : با PD ≥6 میلی متر و ریزش استخوان بین 25 تا 50 درصد از طول کاشت.
- پیشرفته: با PD ≥8 میلی متر و از دست دادن استخوان بیش از 50 of از طول کاشت. یک مزیت قابل توجه این طبقه بندی ، ارزیابی از دست دادن استخوان از نظر درصد طول کل ، به جای میلی متر است (از آنجا که هر کاشت طول متفاوتی دارد و هر سیستم ایمپلنت دندان شکل متفاوتی دارد).
پیش نیازهای تشخیصی این طبقه بندی وجود التهاب و از بین رفتن پیشرونده استخوان است. التهاب بالینی به عنوان وجود BOP یا پرشدگی در دو منطقه از شش ناحیه اطراف ایمپلنت تعریف شده است. از دست دادن استخوان توسط متخصص ایمپلنت دندان دیده و مشخص می شود و اندازه گیری بر روی رادیوگرافی هایی كه مرتباً گرفته شده بود ، این میزان را تعریف می کند.
به طور کلی در نظر گرفته شده است که میکروب های sub gingival در ایمپلنت های بیمار دارای مشخصات کاملاً مشترک است. یک مطالعه اولیه نشان داد ، در حالی که جمعیت میکروبی اطراف ایمپلنت های سالم دارای میزان بالای سلولهای گرم مثبت کوکسوئید بودند با افزایش PD و التهاب لثه مواجه شده اند.
پوشش کامل سطح ایمپلنت توسط گونه های مختلف میکروبی در 30 دقیقه پس از قرار دادن ایمپلنت شروع به تکثیر می شود و بار باکتری ها برای هفته اول به همان اندازه باقی می مانند. بین هفته اول و دوازدهم پس از عمل ، بار باکتری برای چندین گونه به طور قابل توجهی بیشتر می شود که این سبب می شود تا بیماری هایی در ناحیه جراحی رخ دهد.
طبق مطالعات ذکر شده در بالا ، ترکیب باکتریایی پری ایمپلنت از دندانهای همسایه انتقال پیدا می کند. این بدان معناست که میکروب روی دندانهای طبیعی است و آن ها به عنوان مخزن در اطراف ایمپلنت ها می باشند. به منظور درمان بیماری های ایمپلنت دندان انجام نکات زیر ضروری است.
- حفظ بهداشت دهان و دندان
- حفظ سلامت ایمپلنت ها
- مصرف دارو های تجویز شده توسط متخصص ایمپلنت دندان
- ویزیت های دوره ای
- عکس برداری های دوره ای از ایمپلنت ها
درمان پری ایمپلنت چگونه است؟
برای درمان پری ایمپلنت می توان از درمان های ضد باکتریایی برای برطرف کردن عفونت های احتمالی استفاده کرد. استفاده از آنتی بیوتیک هایی نظیر مثال مترونیدازول یا اورنییدازول در طی ده روز آخر درمان ضد عفونی کننده موضع بوده و تجویز می شود، اجازه می دهد این امر می تواند عفونت پری ایمپلنت را برطرف سازد. گاهی دندانپزشک برای درمان نیازمند روش هایی نظیر جراحی در موضع است. جراحی برای ترمیم استخوان و یا تغییر شکل و درمان بافت نرم در برخی از موارد لازم است.
افرادی که ایمپلنت استفاده میکنند بایستی بهداشت دهان و دندان خود را بخوبی رعایت نمایند. کنترل صحیح جرم دندان، نکشیدن سیگار و مشروبات الکلی و رجوع به دندانپزشک در دوره های زمانی مشخص میتواند از بیماری پری ایمپلنت جلوگیری کند. با کاشت دندان می توان زیبایی دندان را برای فرد مهیا کرد و مشکلات فقدان دندان را برای بیمار از بین برد.
بیماری ضعف چشم و درمان آن
