به گزارش پایگاه خبری-تحلیلی ساعدنیوز به نقل از خبرورزشی، پنجشنبه، اتفاقی تاریخی برای فوتبال ایران رقم خورد و از کاپ جام جهانی برای اولین بار در تهران و البته برج میلاد رونمایی شد. رونمایی از این کاپ در تهران، در راستای رونمایی از کاپ جام جهانی در عمده کشورهایی است که سهمیه حضور در جام جهانی را به دست آورده اند و قرار است چند وقت دیگر در قطر به میدان بروند. همین اتفاق به اندازه کافی جای خوشحالی دارد؛ اینکه بالاخره این کاپ ارزشمند با حفظ تمامی پروتکل های امنیتی به ایران رسید و در معرض دید قرار گرفت.
در این مراسم که چندین بازیکن قدیمی و اعضای فدراسیون فوتبال و شهرداری تهران هم حاضر بودند، ولی همه چیز طبق برنامه پیش نرفت. پروتکل های موردنظر فیفا برای رونمایی از کاپ به درستی رعایت نشد و نهایتا اتفاق زشتی رقم خورد که دست کمی از یک آبروریزی بزرگ نداشت.
ماجرا از این قرار است که برخلاف عرف معمول و مرسوم، جواد خیابانی، مجری این برنامه، از پیشکسوتان فوتبال که اتفاقا تعدادشان هم زیاد بود خواست روی استیج بیایند و با کاپ جام جهانی عکس بگیرند! به یکباره چنان ازدحام وحشتناکی شکل گرفت که نماینده فیفا در اقدامی بی سابقه تصمیم گرفت کاپ را در چمدانی مخصوص بگذارد و محل را ترک کند! احتمالا او هم هرگز فکرش را نمی کرد که قرار است در ایران، کشوری که مدعی شده می تواند بخشی از میزبانی جام جهانی قطر را بر عهده بگیرد، چنین بی برنامگی ای صورت بگیرد.
با این حال، چنین مسئله ای به سادگی قابل چشم پوشی نیست. در شرایطی که این کاپ در کشورهای مختلف و بدون کوچک ترین بی نظمی و حاشیه رونمایی شده است، در ایران غائله ای به پا شد که باعث واکنش بحث برانگیز نماینده فیفا شد. حال دیگر نیازی به مرور صداهایی که از فرهنگ غنی ایرانی در این رخداد گلایه می کرد و آبروریزی رخ داده را گوشزد می کرد، نیست.
این بیانیه دومین فرار رو به جلوی جواد خیابانی بعد از آبروریزی در مراسم برج میلاد بود. مگر می شود اصولا زمان بندی و اعلام کرد برای یک مراسم ۹۰ دقیقه ای، ۸۰ دقیقه همه چیز خوب پیش برود و بعد در عرض ۱۰ دقیقه کل مراسم به هم بریزد و از آن به عنوان یک موفقیت نام برد؟ اصولا جواد خیابانی که مدعی است مطالعات بسیاری در حوزه های مختلف دارد، با چه تفکر و تفسیری به این نتیجه رسیده که ۱۰ دقیقه آشوب چیزی نیست و باید دو ساعت و ۵۰ دقیقه را دید و چشم بر روی فاجعه اصلی بست؟ آیا جواد خیابانی موافق است از یک فوتبال ۹۰ دقیقه ای که از دقیقه ۸۰ به بعد، تماشاگران هرج ومرج کرده، بازی را تعطیل کنند به طوری که داور توپ را برداشته و زمین مسابقه را ترک کرده، به عنوان یک موفقیت حرف بزند و بگوید، چون ۸۰ دقیقه همه چیز خوب پیش رفته، پس ۱۰ دقیقه پایانی را باید نادیده گرفت؟ مشخص نیست چه منطقی پشت این بیانیه است و چطور او از «اصلا خاک عالم بر سر من» به «معجزه و عشق مردم به فوتبال» در یک بی نظمی و آبروریزی رسیده است.