معرفی کتاب قتل در زمین گلف اثر آگاتا کریستی

بدون معطلی عازم کاونتری شدیم. پوآرو در تئاتر چیزی از کسی نپرسید. فقط برای نمایش های گوناگونی که بنا بود آن شب اجرا شود صندلی رزرو کرد. نمایشی که اجرا شد بی نهایت خسته کننده بود، یا شاید هم من خلقم خیلی تنگ بود و این طور به نظرم می رسید. گروه ژاپنی عملیات تعادلی خطرناکی انجام می دادند. هنرمندان مرد (مثلاً شیک پوش، با لباس های شب مایل به سبز و موهای روغن زده و برای دسته جمعی پا به زمین می کوبیدند و رقص های عجیبی می کردند. زن های آوازه خوان، چاق و درشت هیکل بودند و تا جایی که می توانستند با صدای بلند می خواندند. یکی از بازیگرهای شوخ سعی می کرد ادای آقای جرج رابی را دربیاورد، اما کاملا مشخص بود که از عهده این کار برنمی آید.

بالاخره شماره خواهران دالسی بالا رفت و آن ها روی صحنه آمدند. قلبم بدجوری به تپش افتاده بود. من او را دیدم... هردو بودند. هر دو خواهر، یکی با موهای تیره و دیگری با موهای خرمایی روشن، اما هر دو به یک اندازه بلند. دامنه ای کوتاه و پف کرده پایشان بود. هر دو فوق العاده زیبا بودند. شروع به خواندن کردند. صدایشان رسا و واضح بود، اما قدری زیر و تئاتری؛ با این حال جالب بود.

مدت کوتاهی که روی صحنه بودند حرکات جالبی را به نمایش گذاشتند. چندین حرکت آکروباتیک جالب کردند و کلماتی که در آواز به کار می بردند روشن و گیرا بود. وقتی پرده افتاد. جمعیت با کف زدن های طولانی و بلند آن ها را تشویق کردند. ظاهراً خواهران دالسی بلا در کارشان موفق بودند.

ناگهان احساس کردم دیگر نمی توانم آنجا بنشینم. رو به پوآرو کردم و گفتم - من باید بروم بیرون هوا بخورم.

حتماً برو دوست عزیز. من اینجا سرم گرم است. تا آخرمی مانم، بعد همدیگر را می بینیم. فاصله تئاتر تا هتل چند قدم بیشتر نبود. به اتاق نشیمن رفتم، دستور یک نوشیدنی دادم، نشستم و با آن مشغول شدم. همان طور که به بخاری داخل اتاق نگاه می کردم، ناگهان صدای باز شدن در به گوشم رسید؛ فکر کردم پوآروست. سرم را برگرداندم و در آستانه در چشمم به چهره سیندرلا افتاد. فوراً از جا برخاستم. نفس نفس زنان و بریده بریده گفت:

- من تو را آن جلو دیدم. تو و دوستت را. وقتی از تئاتر بیرون آمدی منتظرت بودم و تا اینجا تعقیبت کردم. برای چی آمدی اینجا... کاونتری؟ امشب آنجا چه کار می کردی. مردی که همراهت هست... همان کارآگاهی است که می گفتی؟

سیندرلا همان طور آنجا ایستاده بود و شالی که روی لباس مخصوص تئاترش انداخته بود کم کم داشت از روی شانه هایش به پایین سر می خورد. پریدگی رنگ چهره اش از زير رژ گونه ها و آثار ترس در طنین صدایش مشخص بود. ناگهان همه چیز دستگیرم شد...