به گزارش سایت خبری ساعد نیوز، علل خودکشی در نوجوانان از جمله مسائلی است که بسیاری از خانواده ها و جامعه را درگیر خود کرده است. نوجوانی دوره ای پر فشار و سرشار ازتنش های روانی، جسمانی و تغییرات بسیار شدید است که اغلب نگرانی های زیادی برای والدین نوجوان و نحوه برخورد با این تغییرات به وجود می آورد. خودکشی دومین عامل مرگ و میر نوجوانان محسوب می شود. مشکلاتی از قبیل فشار تحصیلی، روابط عاطفی بیمارگونه از دلایل عمده این اتفاق است. نقش خانواده، مدرسه و گروه همسالان نوجوان در ایجاد تفکر خودکشی بسیار اهمیت دارند. تلاش برای پیشگیری از ایجاد تفکر خودکشی بهترین راه مقابله با این پدیده است.
۹ کاری که والدین در صورت مواجه با تهدید به خودکشی در نوجوانان می توانند انجام دهند:
- اجازه ندهید که افسردگی یا اضطراب نوجوانتان بیش از حد بزرگ شود.
شاید فرزند شما صرفاً روز بدی را پشت سر بگذارد ، اما اگر این ناراحتی ادامه پیدا کند ممکن است تبدیل به موضوعی جدی شود.
۹ مورد از ۱۰ نوجوانی که جان خود را می گیرند ، معیارهای لازم برای تشخیص اختلال روانی را داشتند- بیش از نیمی از آنها دارای یک اختلال خلقی مانند افسردگی یا اضطراب هستند.
بیایید منتظر نمانیم که کودکان و نوجوانان با مشکلات یا نگرانی های خود به ما مراجعه کنند. ما شروع کننده باشیم و با جملاتی نظیر: “به نظر نارراحت می آیی. آیا می خواهی در مورد آن صحبت کنیم؟ شاید من بتوانم کمک کنم .” با کودکمان صحبت کنیم.
- گوش دهید – حتی وقتی نوجوان شما در حال صحبت کردن نیست.
نه در همه موارد، اما بیشتر بچه هایی که به فکر خودکشی هستند ،از طریق رفتارها و اعمال مشکل ذهنی خود نشان می دهند. مطالعات نشان داده است که ویژگی مشترک در خانواده های متأثر از خودکشی فرزند ، ارتباط ضعیف بین والدین و فرزند است. دارند؟
- هرگز به تهدید به خودکشی در نوجوانان به عنوان ملودرام معمولی نگاه نکتید و از آن ساده نگذرید.
با هر جمله مکتوب یا کلامی شبیه به: “می خواهم بمیرم” یا “من دیگر اهمیتی نمی دهم” باید با جدیت برخورد شود. غالباً کودکانی که اقدام به خودکشی می کردند به والدینشان مکرراً می گفتند که قصد دارند خودشان را بکشند.
به این جملات به عنوان نشانه های مهم دقت کنید:
“برای من هیچ چیز مهم نیست.”
“من نمی دانم ، اصلا کسی به مراسم خاکسپاری من می آید؟”
“گاهی اوقات آرزو می کنم فقط می توانستم بخوابم و هرگز از خواب بیدار نشوم.”
“همه بدون من بهتر اند.”
“شما دیگر لازم نیست نگران من باشید.”
- فوراً به دنبال کمک حرفه ای باشید.
اگر رفتار نوجوانتان نگران کننده است ، در اسرع وقت با مشاور تماس بگیرید و اگر فکر می کنید فرزند شما به طور جدی اقدتم به خودکشی خواهد کرد و در معرض خطر خودآزاری است ، با تیم پشتیبانی بحران سلامت روانی تماس بگیرید.
- احساسات خود را به اشتراک بگذارید.
به نوجوان خود بگویید که تنها نیست ، به او اطمینان دهید که این روزهای بد برای همیشه دوام نخواهد داشت و در واقع اوضاع بهتر خواهد شد. به فرزندتان از طریق مشاوره و سایر روش های درمانی کمک کنید..
- نوجوان خود را تشویق کنید خود را از خانواده و دوستانشان جدا نشوند.
معمولاً بهتر است که در کنار افراد دیگر باشید تا تنها باشید. اما اگر موافقت نکرد، فشار وارد نکنید.
- ورزش را توصیه کنید.
فعالیت بدنی به آسانی پیاده روی می تواند ترمزهای فکر به خودکشی در حالت افسردگی خفیف تا متوسط باشد.
چندین تئوری وجود دارد که:
فعالیت کردن باعث آزاد شدن غده اندورفین می شود ، ماده ای که به نظر می رسد باعث بهبود خلق و خو و کاهش درد می شود. اندورفین همچنین مقدار کورتیزول را در گردش خون کاهش می دهند. کورتیزول ،هورمونیست که با افسردگی در ارتباط است.
ورزش افراد را از مشکلات خود دور می کند و باعث می شود احساس بهتری نسبت به خود نشان دهند.
کارشناسان معتقد اند، روزانه سی تا چهل دقیقه ، دو تا پنج بار در هفته فعالیت داشتن مفید است.
- از نوجوان خود بخواهید که بیش از حد از خودش انتظار نداشته باشد.
پیشنهاد کنید که هر زمان ممکن است، کارهای بزرگ را به کارهای کوچکتر و قابل کنترل تری تقسیم کند و در فعالیت های مورد علاقه و کم استرس شرکت کند.
- به نوجوان خود که تحت معالجه است ، یادآوری کنید که انتظار نتایج فوری را نداشته باشد.
گفتگوی درمانی و یا داروها معمولاً برای بهبود خلق و خوی وقت لازم دارند. اگر کودک فوراً احساس خوبی نداشته باشد ، نباید دلسرد شود.
