شرایط اقرار به نسب چیست؟

به طور کلی ، بر اساس قانون مدنی ، اقرار کننده باید بالغ ، عاقل ، قاصد و مختار باشد . بنابراین ، اقرار صغیر و مجنون در حال دیوانگی و غیر قاصد و مکره صحیح نیست . اما اقرار به نسب دارای آثار مهمی است که از جمله آثار اقرار به نسب ، رابطه توارث میان طرفین است و به همین دلیل ، شرایط ویژه ای را می طلبد که در ماده 1273 قانون مدنی مطرح شده است . از جمله شرایط اقرار به نسب آن است که تحقق نسب بر حسب عادت و قانون امکان پذیر باشد و کسی که به نسب او اقرار شده است ، اقرار به نسب را تصدیق نماید . به همین مناسبت در این محتوا شرایط اقرار به نسب بر اساس قانون مدنی ، از جمله امکانپذیر بودن وجود نسب و تصدیق نسب توسط خود شخص را مورد بررسی قرار می دهیم .

اقرار به نسب

اگر فردی به نسب فرزندی اقرار کند و دارای شرایط زیر باشد ، دیگر به مدرک دیگری برای اثبات نسب نیاز نخواهد بود و همین اقرار حجت خواهد بود .

شرایط صحیح اقرار به نسب ، باید شامل موارد زیر باشد تا بتوان به آن اعتنا کرد :

1. اقرار در حالت عادی ممکن باشد .
2. با شرع مخالفتی نداشته باشد .
3. در اقرار تعارضی نباشد .
4. بتوان درستی اقرار را تایید کرد .

• اقرار در حالت عادی ممکن باشد : در اقرار باید طبق عادت امکان آن وجود داشته باشد مثلا فرزندی که به نسب او اقرار می شود ، همسن یا بزرگتر از خود فرد نباشد و مردم او را به عنوان فرزند فرد دیگری نشناسند و باید آن فرزند نسب او ناشناخته و مجهول باشد .
• عدم مخالفت با شرع : اقرار در موردی که فرزند از راه شرعی متولد نشده باشد ، قابل قبول نیست و باید رابطه ی والدین قانونی و شرعی از راه نکاح بوده باشد.
• در اقرار تعارض نباشد : در اقرار فردی که میخواهد نسب خود را اثبات کند نباید شخص دیگری مدعی باشد در این صورت دیگر اقرار سندیت ندارد و باید راه دیگری برای اثبات نسب پیدا گردد .
• بتوان درستی آن را تایید کرد : اگر اثبات نسب برای صغیر باشد ، سه شرط بالا کفایت می کند اما اگر فرزند عاقل و بزرگ باشد ، جدا از سه شرط گفته شده ، خود فرزند نیز باید اقرار را تایید کند .

امکانپذیر بودن تحقق نسب

بر اساس قسمت اول ماده 1273 قانون مدنی ، " اقرار به نسب در صورتی صحیح است که اولا تحقق نسب بر حسب عادت و قانون ممکن باشد " . بنابراین، اگر تحقق نسب بر حسب عادت ممکن نباشد ، چنانچه جوان 18 ساله ای اقرار به پدری طفل 8 ساله کند ، یا تحقق نسب قانونا غیر ممکن باشد ، اینگونه اقراری صحیح نیست و اثر قانونی ایجاد نمی کند . ممکن است تحقق نسب عقلا محال باشد ، مانند اینکه جوانی 25 ساله اقرار به فرزندی فردی 20 ساله نماید ؛ از همین رو این اقرار غیر صحیح و باطل است .

تصدیق نسب توسط خود شخص

بر اساس ادامه ماده 1273 قانون مدنی ، شرط دوم اقرار به نسب آن است که " کسی که به نسب او اقرار شده تصدیق کند ، مگر در مورد صغیری که اقرار بر فرزندی او شده . به شرط آنکه منازعی در بین نباشد " . بنابراین ، هرگاه به نسب کسی اقرار شده باشد ، این اقرار در صورتی معتبر است که مقرُّ له یعنی کسی که به نسب او اقرار شده است ، آن اقرار را تصدیق کند و آن را پذیرفته باشد . در صورت عدم تصدیق مقرُّله حکم به وجود رابطه نسب نخواهد شد . البته تصدیق مقرُّ له در صورتی معتبر است که او کبیر و عاقل باشد.

اثبات و انکار اقرار به نسب

در اقرار به نسب داشتن، آثاری به وجود می آید که نمی شود آنها را انکار کرد ، مثل ارث بردن فرزند از پدری که به نسب او اقرار کرده است و این نسب به طبقات بعدی فرزند یعنی نوه و نتیجه ی او نیز سرایت خواهد کرد. در قانون اعلام شده است که با اقرار نسب، ثابت می شود و این تنها موردی است که قانون مدنی در مورد آن حکم خاصی داده است ، طبق ماده ی ۱۲۷۳ قانون مدنی، اقرار زمانی صحیح است که شروطی که گفته شد در آن رعایت شده باشد. در مواردی که اقرار کننده به نسب بخواهد نسب خود را به طفلی که دارای ارث است ، ثابت کند ، این مورد چون قصد طمع و تملک مال طفل است ، باید اثبات نسب به جز اقرار با مدارک بیشتری اثبات گردد در واقع به علت حجر( عدم توانایی اداره ی اموال خود ) طفل نباید کسی از وضعیت او به نفع خودش استفاده کند ، قانون در این مورد طفل را مورد حمایت قرار می دهد و اقرار به نسب را شرط لازم می داند اما شرط کافی نیست و در کنار دیگر مستندات به آن توجه می شود . در اقرار به نسب اگر اقرار کننده بعد از بلوغ فرزند نسب او را تکذیب کند ، همان نسب اثبات شده به جای خود باقی می ماند.

امیدوارم از محتوای مسائل حقوقی نهایت استفاده را برده باشید و برای کسانی که دچار مشکل حقوقی هستند، میتوانید ارسال نمایید. همچنین برای مشاهده ی مطالب پر محتوای دیگر میتوانید به بخش آموزش ساعدنیوز مراجعه نمایید. از همراهی شما بسیار سپاسگزارم .

آثار اقرار به نسبت فرزندی و خویشاوندی