به گزارش پایگاه خبری تحلیلی ساعد نیوز به نقل از فارس، عبدالله باقری سال ۹۴ در حالی عازم سوریه شد که مسئولیت حفاظت از رئیس جمهور را بر عهده داشت. اما دفاع از حرم حضرت زینب(س) حلاوتی داشت که عبدالله نمی توانست از آن بگذرد. او رفت و سرانجام در روز تاسوعای همین سال حین مبارزه با تروریست های تکفیری به شهادت رسید و افتخار سربازی برای خاندان پیامبر(ص) را در کارنامه زندگی خود ثبت کرد. همسرش فاطمه شانجانی در برشی از خاطرات خود به دلتنگی دخترش برای بابا اشاره می کند و می گوید: هنوز پیکر آقا عبدالله را از سوریه نیاورده بودند که ۲ روز جلوتر آقا مجید برادرش برگشت، چون خودش هم خبر نداشت که برادرش شهید شده، با این که در آغوشش به شهادت رسیده بود، ولی به او گفته بودند که برادرت نبض داشته و او را به بیمارستان رسانده ایم و به این طریق قبول کرده بود که از منطقه برگردد.
نبود عبدالله برای ما بسیار سخت بود و نمی توان توصیفش کرد؛ خصوصا برای دخترهایم. به زینب دختر کوچک ترم وقتی همه می گویند بابا تیر خورده، اما تا اندازه ای می فهمد چه اتفاقی افتاده. ما به زینب می گوییم: «بابا زنده و در بهشت است» می گوید: «نخیر شما دروغ می گویید. بابای من مرده، چرا الکی می گویید که بابایم زنده است» خیلی متوجه نمی شود و مثلا وقتی من می گویم: «بابا بهشت است» می گوید:«خب برویم بهشت.» یا این که «ما کی بهشت می رویم؟» می گویم:«ما هر موقع کارهای خوب کنیم، بعد به بهشت می رویم» می گوید: «بهشت تلفن ندارد تا من با بابا حرف بزنم؟ خب من دلم تنگ شده و می خواهم صدایش را بشنوم، چرا نمی آید، بابا دلش برای ما تنگ نمی شود؟» که من می گویم:«بابا زنده است و می تواند ما را ببیند.»