به گزارش سرویس دانشگاه پایگاه خبری ساعدنیوز، شعر «باز آمدم» از مولانا یکی از مشهورترین غزلهای دیوان شمس است که با مطلع «باز آمدم، باز آمدم، از پیش آن یار آمدم» آغاز میشود و مضمون آن بازگشت عاشق به حضور یار و تجربهی شور وصال و حقیقت عرفانی است.
مولانا در این غزل با تکرار «باز آمدم» نوعی شور و وجد عرفانی میآفریند. چند بیت آغازین آن چنین است:
باز آمدم، باز آمدم، از پیش آن یار آمدم
در من نگر، در من نگر، بهر تو غمخوار آمدم
شاد آمدم، شاد آمدم، از جمله آزاد آمدم
چندین هزاران سال شد تا من به گفتار آمدم
آن جا روم، آن جا روم، بالا بدم، بالا روم
بازم رهان، بازم رهان، کاین جا به زنهار آمدم
این غزل ادامه مییابد و در پایان با خطاب به شمس تبریزی به اوج عرفانی خود میرسد.
بازگشت به اصل: مولانا در این شعر از بازگشت روح به سرچشمهی الهی سخن میگوید. «باز آمدم» نماد بازگشت به حقیقت و رهایی از قیدهای مادی است.
مرغ لاهوتی: در بیت «من مرغ لاهوتی بدم، دیدی که ناسوتی شدم»، شاعر از نزول روح به عالم جسمانی یاد میکند.
نور پاک: مولانا خود را «نور پاک» میخواند و تأکید میکند که حقیقت انسان فراتر از خاک و جسم است.
شمس تبریزی: در پایان، غزل با یاد شمس تبریزی به اوج میرسد و نشان میدهد که این بازگشت در حقیقت به سوی مرشد و حقیقت مطلق است.
این غزل در غزل شماره 1390 دیوان شمس آمده و از پرشورترین و پرخوانترین اشعار مولاناست. بسیاری از موسیقیهای عرفانی نیز بر اساس همین شعر ساخته شدهاند.
برای مشاهده اخبار مرتبط با دانشگاه اینجا کلیک کنید
