آشنایی با رشته ورزشی پرش ارتفاع

تاریخچه ورزش پرش ارتفاع

در ابتدای قرن نوزدهم، رقابت های پرش ارتفاع در اسکاتلند شهرت پیدا کرد. ولی پیوستن این رشته ورزشی به رقابت های مدرن المپیک تا سال 1896 طول کشید. پرش ارتفاع جزء ورزش هایی است که در طول تاریخ از نظر تکنیک پرش دچار تغییرات زيادي شده است. تکنیک های استرادل( Straddle)، چرخش غربی( Western Roll)، و قیچی شرقی( Eastern cut- off) در گذشته به وسیله ورزشکاران پرش ارتفاع استفاده می شده است.

ولی امروزه، از تکنیک پرش فاسبوری که با خم شدن کمر نسبت به میله و پرش هم زمان با پشت کردن به آن، و با ابداع فوم های محافظ برای فرود امدن امکان پذیر است، استفاده می شود. شیوه فاسبوری در ابتدای 1960 شناخته شد و به وسیله ابداع کننده این تکنیک، دیک فاسبوری، در بازي های المپیک 1968 شهرت زيادي پیدا کرد.

قوانین پرش ارتفاع

اصول و قوانین پرش ارتفاع توسط فدراسیون بین المللی دو و میدانی (IAAF) تعیین می شود. در ورزش پرش ارتفاع ورزشکاران باید بدون کمک فیزیکی از روی یک میله افقی به طول 4 متر عبور کنند. این میله در یک ارتفاع مشخص قرار می گیرد و ورزشکار در هنگام عبور نباید به آن برخورد کند. هر ورزشکار به دنبال این است که بیشترین ارتفاع را به نام خود ثبت کند. شرکت کنندگان می توانند پرش های خود را در هر ارتفاعی آغاز کنند. در یک مسابقه، در ابتدا، همه ورزشکاران 3 تلاش برای انجام پرش ارتفاع دارند. حتی در صورتی که پرش ناموفقی را از خود به نمایش بگذارند، می توانند با رد کردن این ارتفاع، پرش در یک ارتفاع بلند تر را انتخاب کنند. 3 تلاش متوالی ناموفق و همراه با خطا باعث حذف شرکت کننده می شود.

اگر رقابت به جایی رسید که همه ورزشکاران باقی مانده یک ارتفاع مشخص را با موفقیت پرش کرده باشند: در حالت اول برنده کسی است که سه پرش ارتفاع خود را با خطای کمتری انجام داده است. اگر برنده مشخص نشد، در حالت بعدی برنده کسی است که در طول کل مسابقه پرش های ناموفق کمتری داشته باشد. اگر با در نظر گرفتن شرایط اول و دوم باز هم رقابت ادامه پیدا کرد، مسابقه پرش ارتفاع به مرحله Jump-off وارد می شود. در این حالت به هر ورزشکار یک فرصت پرش داده می شود. پس از اینکه هر نفر یک دور پرش ارتفاع خود را انجام داد و بازهم برنده مشخص نشد، ارتفاع میله بالاتر می رود. بالا رفتن ارتفاع میله نباید کمتر از 2 سانتیمتر باشد. ارتفاع میله تا جایی بالا و پایین می آید که تنها یک نفر بتواند ارتفاع مشخص شده را پرش کند. مسابقه باید یک برنده داشته باشد، پس اگر همه افراد باقی مانده در مرحله آخر نتوانند از روی میله پرش کنند، ارتفاع میله 2 سانتیمتر کاهش پیدا می کند. واضح است که در بیشتر مسابقات پرش ارتفاع برنده در همان مراحل ابتدایی مشخص می شود.

رکورد های پرش ارتفاع

خاویر سوتومایور در رقابت های جهانی 1993، با پرشی به ارتفاع 2.45 متر رکورد جهانی پرش ارتفاع را به نام خود ثبت کرده است. این ورزشکار کوبایی اکنون بازنشسته شده است، اما به نظر می رسد رکورد او دست نیافتنی باشد. در عرصه رقابت های المپیک، چارلز آستین آمریکایی با پرشی به ارتفاع 2.39 متر مدال طلای المپیک 1996 آتلانتا را از آن خود کرد. رکورد او هنوز جا به جا نشده است.

در قسمت زنان، استفکا کوستادینووا از بلغارستان با حد نصاب 2.09 متر رکورد دار پرش ارتفاع زنان جهانی است. از سوی دیگر، یلنا اسلسارنکو روسی در رقابت های المپیک 2004 آتن با عبور از ارتفاع 2.06 متری رکوردار تاریخ المپیک زنان در این رشته ورزشی است.

آشنایی با رشته ورزشی پرش طول