ورزش پرش طول
این رشته از سال ۱۸۹۶ برای مردان و از سال ۱۹۴۸ برای زنان وارد بازی های المپیک تابستانی شده است.
قوانین پرش طول
در سطح پیشرفته، ورزشکار روی سطحی صاف شروع به دویدن می کنند و آخرین گام خود را پیش از خط گذاشته و پرش خود را انجام می دهند.
در صورتی که گام ورزشکار از خط خطا بگذرد پرش خطا محسوب شده و رکوردی ثبت نمی شود.
برای تشخیص این موضوع از مقداری پلاستی سین (خمیری چرب و شکل پذیر) پس از خط خطا استفاده می کنند.
ورزشکار می تواند از هر نقطه ای پیش از خط خطا پرش خود را آغاز کند.
ولی طول پرش را از پایان خط خطا تا نزدیکترین نقطه ای که بدن ورزشکار به زمین شنی اصابت کرده محاسبه می کنند.
مقدمه
پرش طول از چهار مرحله مشخص اما متوالی تشکیل شده است که شامل: دورخیز (approach run)، جهش (Takeoff)، پرواز (flight) و فرود (landing) می باشد.
مربیان و ورزشکاران ازمیان این چهار مرحله به دورخیز و پرواز در تمرینات خود توجه زیادی می نمایند و زمان ناچیز یا کمی صرف تمرین جهش می شود.
مربیان بدلیل پیچیدگی این مرحله ممکن است از آموزش آن خودداری نمایند.
چراکه اولا بسیاری از مربیان از نقش مرحله جهش در یک پرش موفق آکاه نیستند.
ثانیا بدلیل سرعت انجام مراحل جهش متوقف کردن حرکت بدون استفاده از دستگاه های حرکت آهسته (Slow Motion) امکان پذیر نمی باشد.
ثالثا در این مرحله حرکات زیادی به سرعت اتفاق می افتند که تشخیص مهمترین آنها برای مربی دشوار است.
اگر مربی نتواند مهمترین حرکات این مرحله را شناسایی نماید بالطبع نمی تواند تمریناتی را نیز برای بهبود این مرحله طراحی نماید.
تمرینات:
روند آموزش شامل چهار مرحله است. مرحله اول، یادگیری شروع یا وضعیت توانی (Power Position) است .
که وضعیت بدن در مرحله جهش و تماس با تخته پرش شبیه سازی می شود و این مرحله در مراحل دیگر نیز نقش دارد.
در مرحله دوم به ورزشکاران آموزش داده می شود که چگونه بدن را در موقعیتی قرار دهند که به آنها برای کنترل بزرگی و جهت چرخش رو به جلوی ایجاد شده کمک نماید.
در مرحله سوم آموزش داده می شود که چگونه باز کردن تنه و زانوان برای بلند شدن عمودی ضروری است.
در مرحله چهارم ورزشکاران یاد می گیرند که چطور تاب بخشهای بدن را با دیگر حرکات هماهنگ نمایند.
تمرکز اصلی این بحث روی پرش طول است اما از تمرینات ارائه شده برای جهش می توان در پرش سه گام و پرش ارتفاع نیز استفاده کرد.
محوطهٔ دورخیز
که به باند دورخیز نیز موسوم است باید حداقل داراى طولى به مسافت ۴۰ متر و در صورت امکان ۴۵ متر باشد.
عرض باند دورخیز حداقل ۲۲/۱ متر و حداکثر ۲۵/۱ متر است که با دو خط به عرض ۵ سانتى متر و به رنگ سفید مشخص مى شود.
تخته پرش
تخته پرش باید از جنس چوب یا هر مادهٔ مناسب دیگرى به درازاى ۲۱/۱ تا ۲۲/۱ متر و پهناى ۲۰ سانتى متر و ضخامت ۱۰ سانتى متر برش داده و در چاله پرش کاشته شود.
در آن طرف تختهٔ پرش (نزدیک به چاله فرود) یک تخته به پهناى ۱۰ سانتى متر که روى آن مادهٔ پلاستیسین کشیده شده قرار دارد.
تا چنانچه پرش کننده خطاى پا داشته باشد مشخص گردد. تختهٔ پرش باید به رنگ سفید باشد و هم سطح زمین و به فاصلهٔ حداقل یک متر از چاله فرود قرار گیرد.
چاله فرود
داراى پهناى ۷۵/۲ تا ۳ متر است و فاصلهٔ خط پرش (تخته پرش) تا انتهاء چاله نباید کمتر از ۱۰ متر باشد.
درون چاله فرود باید با ماسهٔ نرم و خاک اره پر شود و سطح آن باید با سطح تختهٔ پرش هم سطح باشد.
عوامل مهم برای یک پرش طول موفقیت آمیز :
1– دورخیز پر قدرت و سریع به همراه تغییر در میزان سرعت و آهنگ در سه گام آخر
2 – جدا شدن از روی تخته پرش با قدرت و هماهنگی و سرعت هر چه بیشتر
3 – کمک گرفتن از یک تکنیک خوب که باعث حفظ تعادل و کاهش چرخش رو به جلو بدن باشد.
آشنایی با رشته ورزشی پرش سه گام
