آشنایی با ورزش های رزمی

ورزش های رزمی:

در سبک های رزمی سلامتی بدن و آمادگی جسمانی، رشد و تعالی ذهنی و معنوی کاملا در نظر گرفته شده است. در این رشته های ورزش رزمی سه گروه (با سلاح) ، ( بدون سلاح) ، ( مجموع هر دو ) همراه با مهارت هایی در ضربات دست و پا به کار گرفته می شود. هنرهای رزمی به علت اینکه از ورزش های پهلوانی و باستانی و مبارزات آیینی کشورهای مختلف منشا گرفته است، ادای احترام و رسیدن به فضایل اخلاقی در هر رشته اهمیت ویژه ای دارد. در ابتدای قرن ۲۱ رشته ای تلفیقی به نام هنرهای رزمی ترکیبی یا ام ام ای MME با ترکیب فنون رشته های مختلف رزمی اهمیت خاصی پیدا کرده است.

تقسیم بندی هنرهای رزمی:

از دیدگاه سلاح، هنرهای رزمی را می توان به سه گروه «مسلح»، «بی سلاح» و «مسلح و بی سلاح» تقسیم می شوند. اولی مهارت هایی چون تیراندازی با کمان، نبرد با نیزه و شمشیرزنی را شامل می شود و دومی یعنی رشته های مبارزهٔ بی سلاح بر ضربات دست و پا تأکید دارند سومی به هنرهای رزمی اشاره دارد که علاوه بر مبارزهٔ بی سلاح، مبارزهٔ مسلح نیز وجود دارد. امروزه برخی مهارت های مبارزه با سلاح همچون کِندو (شمشیرزنی ژاپنی) و کیودو (تیراندازی با کمان ژاپنی) به عنوان یک رشتهٔ ورزشی تمرین می شوند و رشته های بدون سلاحی همچون کاراته، جودو و جوجیتسو نیز به عنوان روش های دفاع شخصی تمرین می شوند. هنرهای رزمی آیکیدو و هاپکیدو هم به عنوان هنرهای رزمی بی سلاح و مسلح تمرین می شوند.

موی تای (Muay Thai)

سال ۱۷۶۷ جنگنده مشهور، نای کانومتام که توسط برمه ها دستگیر شده بود، پیشنهاد داد تا با ۱۲ نفر از قویترین مردان آنها مبارزه کند. در این مبارزه تن به تن، نای همه را شکست داده و آزادی خود را بدست آورد و به کشور خود سیام بازگشت. از آن به بعد این سبک ورزش رزمی-جنگی بسیار مورد استقبال قرار گرفت. موی تای یکی از قویترین و خشن ترین رشته های رزمی تاکنون معرفی شده است. این رشته ورزشی مشت زنی تایلندی است و ضربات برهمه بدن وارد می شود، هنر دفاع شخصی در آن مشخص بوده و سبک آزاد دارد. موی (به معنای مبارزه) و تای (از ابتدای تایلند گرفته شده است.) این ورزش رزمی در ۵ راند سه دقیقه ای با زمان استراحت دو دقیقه ای بین هر راند برگزار می شود. موی تای سال ۱۳۶۸ توسط محمد توحیدی کاپیتان تیم ملی کاراته به ایران آورده شد و در سال ۱۳۷۳ از طرف فدراسیون ورزش های رزمی به رسمیت شناخته شد.

تکواندو

تکواندو یکی از انواع ورزش رزمی و همچنین المپیکی هست که بیشترین تعداد ورزش کار رزمی رو به خودش اختصاص داده . ضربه های تکواندو با پا هست، تعداد و تنوع ضربات در تکواندو خیلی زیاده و مقایسه با ورزش های رزمی دیگه ازاین لحاظ برتری خاصی داره

ترتیب کمربند در تکواندو : سفید – زرد – سبز – آبی – قرمز – مشکی.

کاراته

کاراته کنترلی: (مثل شیتوریو) بیشتر جنبه غیر خشن دارد و برای مقام اوردن و تناسب اندام هستش و در قدرت دست و پا خیلی ضعیف هستند ، کاراته غیر کنتری : (مثل کیوکوشین) در قدرت دست و پا فوق العاده قوی و ویرانگر هستند ولی سرعت دست زیاد و قدرت تحمل ضربه به سر را ندارند همچنین بدن آن ها سفت ترین بدن ها در بین اکثر رشته های رزمی است

کاراته به دو بخش (کاتا: هنر نمایش ) و(کمیته :هنر مبارزه )تقسیم میشود و معمولا کیوکوشین کار ها سنگین وزن و هنرجو های سبک های کنترلی سبک وزن هستند و اکثر کاراتا کا ها چه کنترلی و چه غیر کنترلی کوتاه قد هستند

کیوروگی

لفظ کره ای کیوروگی به مبارزات جذاب و دیدنی تکواندو گفته میشه. مبارزات تکواندو نسبت به بقیه رشته های رزمی از سطح حفاظتی ویژه ای برخوردار هست و کارشناسان این رشته با به کارگیری از لوازم محافظ ، امنیت و سلامتی را برای ورزشکاران تامین میکنن. استفاده از ساق بند، کاپ، لثه، هوگو و کلاه توسط تکواندو کارا باعث میشه تا کمتر دچار آسیب ورزشی بشن ، در کیوروگی ضربات پا به تنه ۲ امتیاز داره که اگه این ضربه چرخشی زده بشه ۴ امتیازی میشه ، همینطور ضربات پا به سر حریف ۳ امتیاز داره که اگه این ضربه هم چرخشی زده بشه ۵ امتیازی میشه ، در تکواندو مشت به آبگاه حریف ۱ امتیاز داره. مبارزات تکواندو در ۳ راند ۲ دقیقه ای برگزار میشه و ورزشکارها در این زمان روی تشک مسابقه تکواندو که شیاپ چانگ خوانده میشه به قضاوت یک داور وسط و ۴ تا داور کنار برای گرفتن امتیاز و پیروزی مبارزه میکنن.

اُ اسپرت (O-Sport)

پارسیان سابقه ای طولانی در ورزش های رزمی داشته اند. سال۱۳۶۰ در روستای آرجان از توابع بهبهان جام مفرغی و نیز سینی منقوش به تاریخ ورزش های ایرانیان باستان با قدمتی بیش از ۵۰۰۰ سال به دست آمد. رزمجویان پارسی آشنایی کامل به فنون رزمی دفاعی و کاربرد سلاح های سرد داشته اند. سال ۱۳۷۸ برادران منوچهری ورزش اُ اسپرت را که دارای ۱۱ سیستم مسابقه ای است، پایه گذاری کردند و پس از چند سال تلاش این ورزش در سطح ملی و بین المللی شروع به فعالیت کرده و کاملا به نام ورزش اصیل و باستانی ایران ثبت جهانی کردند. تمامی الفاظ برگزیده مربوط به نام های پارسی بوده و اُ اسپرت چالاکی، انعطاف پذیری و توانایی همراه با تمرکز نیاز دارد.

ساواته (Savate)

مایکل کاسیوس که یک بوکسور فرانسوی بود در قرن نوزده میلادی مبارزات خیابانی شوسان را سازمان دهی کرد و آن را هنر ساوات «کفش کهنه» نامید. پس از مایکل شاگردانش، چارلز و هربرت لکور این هنر رزمی فرانسوی را سال ۱۸۳۰ بنیانگذاری کردند. در زمان ناپلئون سربازان فرانسوی از ساواته برای مبارزه با همتایان انگلیسی خود استفاده می کردند. ساواته در مسابقات المپیک ۱۹۲۴ پاریس به عنوان یک رشته نمایشی حضور داشت. در این مبارزه از کفشی مانند کشتی استفاده شده و ضربات دست و پا به عنوان سلاح های سرد شامل تکنیک هایی در حالت ایستاده یا پرش است. درجه بندی ساواته بر اساس رنگ دستکش هایی است که مبارزان دست می کنند که به ترتیب ( آبی ،سبز، قرمز، سفید، زرد، نقره ای ۱ تا نقره ای ۵ ). اجرای مسابقات ساواته در ۲ تا ۵ راند یک تا دو دقیقه ای متغیر است. ساواته در دو سبک آسوت(نمایش تکنیک ها) و کامبت(وارد کردن ضربات به صورت کامل) برگزار می گردد.

سامبو (Sambo)

دهه ۱۹۲۰ به منظور تقویت قوای سربازان در ارتش سرخ شوروی سربازان در مبارزات تن به تن، رشته رزمی سامبو را ابداع کردند. ولی ویکتور اسپیریدونوف و واسیلی اوشچپکوف روسی سال ۱۹۳۷ ورزش سامبو را با سبک های امروزی پایه گذاری کردند. آناتولی خارلامپیف نیز که از شاگردان اوشچپکوف بود در تحکیم و بنیان گذاری سامبو تلاش بسیاری کرد. یکسال بعد در ۱۹۳۸ جمهوری شوروی سامبو را به عنوان یک ورزش رسمی تایید کرد. سامبو اکنون به دو روش ۱. استایل سامبو (مانند کشتی و جودو شامل گلاویز شدن، پرتاب کردن و ضربه زدن بوده و قفل کردن دست و پا در آن ممنوع می باشد.) ۲. کامبت سامبو (در این روش تمام تکنیک های قفل کردن و خفه کردن دست و پا کاملا آزاد می باشد.) سامبو در ایران از سال ۱۳۸۹ توسط استاد کارگری فعال شده و آموزش ها و مسابقات آن برگزار می شود.

بوکس (Boxing)

نخستین نبرد ورزش بوکس به ۶۷۷ سال قبل از میلاد مسیح و در بیست و سومین المپیک باستانی بازمی گردد. در آن رقابت ها «ابراستوس» اهل سمیرنا از شهرهای ترکیه قهرمان مسابقات اعلام شده بود. در روم باستان بوکسرها زرهی فولادی با تیغه هایی روی آن دست کرده و دستکش چرمی محکمی نیز در دست داشتند و به مبارزه می پرداختند. مسابقات تا جایی ادامه داشت که یک نفر از شرکت کنندگان مسابقه در اثر ضربات کشته شود. قرن هجدهم یک کشیش ایتالیایی به نام «سن برنادن» جهت جلوگیری از کشتار افراد در دوئل شمشیر فنون بوکس را به جوانان آموزش داد و به همین دلیل او را پدر بوکس نامیده اند. سال های بعد بوکس در لندن بسیار طرفدار پیدا کرد و قوانینی برای آن وضع شد. سال ۱۸۳۵ جیمز پورله انگلیسی این ورزش را به آمریکا برد و علاقه مندی زیاد مردم به بوکس، آن را یکی از پردرآمدترین ورزش های رزمی آمریکا کرد.سال۱۸۹۰ بوکس به شکل امروزی توسط مارکیز کوئینزبری با دستکش های مخصوص رسمیت یافت که در ۱۵ گروه وزنی در رینگ ۸ در ۸ متر برگزار می شود. وزن دستکش ها ۲۲۷ تا ۲۸۴ گرم بوده و در سنگین وزن حدود ۳۴۰ گرم تعیین شده است. تعداد راندها از ۳ تا ۱۵ وقت سه دقیقه ای متغیر بوده و زمان استراحت بیک دو راند یک دقیقه مشخص شده است.

کیک بوکسینگ (Kickboxing)

سال ۱۹۶۰ اوسامو ناگوچی با ترکیب موی تای و کاراته، ورزش کیک بوکسینگ را به عنوان یک ورزش رزمی-دفاعی طراحی کرد. دهه۱۹۷۰ میلادی کیک بوکسینگ در آمریکا به وجود آمد که تکنیک های اصلی آن ضربات پا و مشت بوده و فنون بوکس غربی نیز به آن وارد شد. کیک به معنای ضربه پا و بوکسینگ به معنای مشت زدن می باشد. مسابقات در یک زمین مربعی شکل ۱۶ تا ۲۰ فوتی برگزار می شود و به طور معمول کیک بوکسینگ شامل سه راند سه دقیقه ای با زمان استراحت یک دقیقه بین هر راند می باشد. سال ۱۳۷۴ این ورزش توسط استادان ورزش های رزمی به ایران معرفی شد. در مسابقات کیک بوکسینگ ضربه به سر مانعی نداشته و امتیاز محسوب می شود و ضربه زدن به حریفی که روی زمین افتاده است، ممنوع می باشد.

اسپوکس (Spoqcs)

این رشته ورزشی به تحرک بالا نیاز دارد و ورزشکاران اسپوکس از لحاظ آمادگی جسمانی، چابکی و هوشیاری به چالش کشیده می شوند. ورزش اسپوکس توسط استاد محمدرضا هاشم پور سال ۱۳۹۰ در ایران پایه گذاری شد و سال های ۲۰۱۲ و ۲۰۱۳ تلاش های زیادی برای ثبت این ورزش رزمی ایرانی در مجامع بین المللی ورزشی شد. ایده خلق این ورزش از زمان مبارزه شمشیری هخامنشیان به وجود آمد که شمشیری با قدمت ۲۴۰۰ ساله در همدان کشف شد. طول شمشیر مورد استفاده در مبارزات اسپوکس ۷۵ سانتیمتر است که ۵۰ سانتیمتر برای قبضه و دسته آن ۲۵ سانتیمتر است. شمشیرهای اسپوکس از جنس اسفنجی بوده و کاملا ایمن می باشد. ضربات و تکنیک های اجرا شده نیاز به سرعت، قدرت و انعطاف پذیری بازیکن دارد. اسپوکس در دوتایم ۳ دقیقه ای برگزار می گردد.

کشتی :

رشته ای که اصلا ضربات دست و پا در آن مجاز نیست و هدف انداختن حریف مقابل به زمین میباشد که اوزان مختلفی در آن وجود دارد و اکثرشان عضله ای هستند و هنرجویان این رشته قد های گوناگونی دارند.

جوجیتسو(JU-JITSU):

در واقع این دفاع به معنای “مهارت ملایم” می باشد. ورزش رزمی ژاپنی با تکیه بر حرکات دست است .

جوجوتسو(JOJUTSU):

ورزش رزمی که با یک چوب ۱٫۵ متری بنام جو(JO) انجام میگیرد. به آن جودو(JODO) نیز اطلاق میگردد.

بوجوتسو(BOJUTSU):

ورزش رزمی بوجوتسو که در آن روش حمله و دفاع شخصی با سلاحی موسوم به بو(BO) انجام میگیرد طرفداران زیادی دارد.

گوشین جوجیتسو(GOSHIN JUJITSU):

ورزش رزمی مخصوص دفاع شخصی است که در ایران هم برای هنرجویان علاقمند آموزش داده می شود. در حقیقت یکی از سبک های مبارزه زمینی و گلاویزی می باشد. تمرکز اصلی سبک های گلاویزی در هنر های رزمی این است که به هنرجو آموزش داده شود که چگونه حریف خود را به زمین بزند و یا به جایی بکشاند که بتواند به وضعیت غالب و تسلط دست یابد و در انتهای مبارزه بتواند حریف را ناکار کند.

لایدو(LAIDO):

یک نوع ورزش رزمی ژاپنی است که یکی از سبک های وابسته به سلاح است و به آن هنر آختن شمشیر از نیام گفته می شود.

آشنایی با ورزش های آبی