آبشار سیاه تاش با 50 متر ارتفاع، در بخش رانکوه استان گیلان واقع شده است. این آبشار با فاصله 20 کیلومتری از مرکز شهرستان املش، هر سال در فصل بهار و تابستان، گردشگران، طبیعت‌گردان و کوهنوردان بسیاری را به‌سمت خود جلب می‌کند. آبشار سیاه تاش از جمله مناطق دیدنی املش است که دسترسی به آن نیازمند حدود دو کیلومتر پیاده‌روی در مسیری جنگلی است.
تالاب زربیجار زیستگاهی طبیعی برای پرندگان مهاجر و همچنین محل ذخیره آب جهت مصارف شالیکاری است. در واقع تالاب زریجار یکی از دو بخش استخر طبیعی املش محسوب می‌شود که قسمت اول در کنار جاده و قسمت دوم به صورت تالاب همراه با گونه‌های تالابی است. با گنجایش 25 هزار مترمکعب، آب تالاب از رودخانه «هردوآب» و سرشاخه پل‌رود تأمین می‌شود. برای دسترسی به این تالاب کافی است از کمربندی املش به سمت جاده استخر بروید.
«هالی‌دشت» یا همان «هلودشت» که به گیلکی «هلیودشت» یا «هلی‌دشت» نیز خوانده می‌شود، روستایی زیبا در جنوب دهستان لات‌لیل و شهرستان املش استان گیلان است. املش از لحاظ جاذبه‌های بکر طبیعی بسیار غنی است. هلودشت از مناطق نمونه گردشگری شهرستان املش است. این منطقه در حوزه استحفاظی بخش اطاقور شهرستان لنگرود واقع شده است؛ اما از نظر اداره کل منابع طبیعی، این منطقه به نام «پارک جنگلی هلودشت» و در محدوده شهرستان املش قرار دارد. از مرکز شهر املش تا هلودشت حدود 30 کیلومتر راه است. پارک جنگلی هلودشت در 12 کیلومتری جاده ییلاقی و کوهستانی بلوردکان به خصیل دشت قرار دارد. هلودشت از نظر جغرافیایی در جنوب غربی شهرستان رودسر و در میان رشته کوه‌های البرز واقع شده است. وسعت ییلاق هلودشت به حدود 435 هکتار می‌رسد.
روستای ییلاقی خصیل دشت که با نام روستای خصیب دشت نیز شناخته می‌شود، روستایی گردشگری در منطقه رانکوه املش، در استان گیلان است. این روستا از جاذبه‌های دیدنی املش است و گردشگران زیادی در طول تابستان، خود را به این منطقه کوهستانی می‌رسانند تا از هوای مطبوع، دشت‌های سرسبز و مملو از گل‌های وحشی و چشم‌اندازهای رویایی آن لذت ببرند. برای دسترسی به خصیل دشت، باید از املش به‌سمت دهستان لات‌لیل بروید. پس از هفت کیلومتر جاده پرپیچ‌وخم، سرانجام به دهکده خصیل دشت خواهید رسید. این ییلاق در نزدیکی ییلاقات بلوردکان و هلودشت قرار دارد که بازدید از آن‌ها نیز خالی از لطف نخواهد بود.
چشمه آب معدنی لوزان در ارتفاع 2,144 متری از سطح دریای آزاد واقع شده است و محل قرارگیری آن به دره‌ای عمیق اشراف دارد. چشمه را با سازه‌ای سیمانی پوشانده‌اند و با مهار کردن جریان آن آب از دو لوله بیرون می‌آید. این چشمه از جاذبه‌های گردشگری املش به شمار می‌رود و مردم بومی برای رفتن به ییلاقات از کنار این چشمه آب معدنی عبور می‌کنند.
غار تلابن گورج که با نام غار تولابن نیز شناخته می‌شود، در حدود دو کیلومتری شرق روستای گورج، از توابع شهرستان املش قرار دارد. طول این غار 22 متر، عرض آن سه تا شش متر و ارتفاع دهانه آن، سه متر است. این غار در دامنه‌ای پرشیب قرار دارد و با 200 متر پیاده‌روی از آن می‌توان به قلعه شاه‌نشین گورج در قله کوه رسید. فاصله غار تا عمق دره، 300 متر و عمق آن، 15 متر است. بقایایی از استخوان انسان و حیوان و فعالیت‌های مربوط به عصر آهن تا دوره اسلامی در داخل غار مشاهده شده است.
پل شاه عباسی املش با قدمتی از دوران صفویه در روستای بلوردکان روی دو رودخانه سیاه‌رود و زیل‌بره قرار دارد. سیاه‌رود از سمت غرب و زیل‌بره از سمت شمال‌غربی روستای بلوردکان، جاری هستند و در نهایت در زیر پل به یکدیگر می‌پیوندند. این پل در گذشته بر سر یکی از مسیرهای شاه عباسی از املش به قزوین قرار داشته است و به همین دلیل، نام آن را شاه عباسی گذاشته‌اند. در فاصله حدود 140 متری پل شاه عباسی املش، ویرانه‌هایی از یک کاروانسرای قدیمی دیده می‌شود که ابعاد هر ضلع آن، حدود 40 متر است. وجود این کاروان‌سرا، نشان از اهمیت بالای این پل در دوران گذشته دارد. گفته می‌شود این پل به دستور شاه عباس در این منطقه ساخته شد. این پل دارای یک دهانه بزرگ و دو دهانه کوچک بوده است؛ اما در حال حاضر تنها یک دهانه کوچک از آن باقی مانده است.
روستای رانکوه در پنج کیلومتری املش قرار دارد. رانکوه از سمت شمال و شرق با شهرستان رودسر و رحیم‌آباد و کلاچای هم‌مرز است و از سال 1382 با ادغام با سه روستای دیگر به شهر تبدیل شد. قسمت جنوبی این شهر، دارای طبیعت جنگلی و آب‌وهوای کوهستانی و سرد و قسمت شمالی آن، دارای آب‌وهوایی مرطوب و معتدل است. رانکوه در دامنه کوه واقع شده است و جنگل‌های سرسبز آن، محلی مناسب برای کمپ‌کردن و گشت‌و‌گذار است.
عمارت عبدالعلی خان صوفی از بناهای مربوط به عصر قاجار است که در محوطه‌ای به مساحت پنج هزار مترمربع در در وسط شهر املش قرار دارد. این عمارت با زیربنای 700 متر مربع، دارای دو طبقه، 12 اتاق و 6 پستو است. قرینه‌بودن اتاق‌ها، آثار گچ‌بری، شیشه‌های رنگی، مقرنس‌کاری، آینه‌کاری، نقاشی‌های روی دیوار و استفاده از رنگ‌های طبیعی از جمله مشخصه‌های برجسته این عمارت هستند. در این مجموعه نیز آشپزخانه، حمام و خزینه مانند دیگر عمارت‌های عصر قاجار در خارج از بنای اصلی واقع شده‌اند. این اثر تاریخی در سال 1350 خورشیدی در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسید.
خانه محمد تقی صوفی سیاوش با قدمتی که به دوره قاجار باز می‌گردد. این بنای دو طبقه با زیربنای 750 متر مربع، در میان محوطه‌ای پوشیده از درختان قرار دارد. با اتاق‌هایی متعدد، برخی از بخش‌های این ساختمان شامل غذاخوری، زاویه و شاه‌نشین می‌شود. نقش دو شیر با شمشیر در دست روی نمای داخلی ورودی مجموعه به صورت گچ‌بری و برجسته‌کاری کار شده است. این اثر در تاریخ 10 مهر 1380 به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسید.
