به گزارش پایگاه خبری تحلیلی ساعد نیوز، در این دهه پشت لباس اهمیت بیشتری پیدا کرد. پشت لباس پف دار گردید و استفاده از باسل ضرورت یافت. پشت دامن دنباله دار بود و بالا تنه لباس کوتاه و آستری از ابریشم یا مخمل داشت که با استفاده از استخوان نهنگ شکل مطلوب را به خود می گرفت. در اواخر این دهه پیراهن کوتاه که روی دامن اصلی قرار می گرفت بلندتر شد و دامن این پیراهن شکل زیبایی بر روی باسن جمع می شد. آستینهای لباس روز، گشاد و بلند و لباس شب آستینی بسیار کوتاه و یقه ای باز و چهار گوش داشت. در این دهه استفاده از لباسهای زیر اهمیت بسیاری پیدا کرد.
بالا پوش: بالا پوش در دوره مذکور کت شنل و شال متداول بود. برای تزئینات بر روی آنها از مهره های رنگین و سنگ کهربا نصب می کردند و حاشیه ای از یراق تور و شرابه به آنها می افزودند.
کلاه: کلاهی آراسته به روبان گل و پر شتر مرغ رونق یافت و یک قطعه تور کوتاه و چسبان که بر چهره کشیده می شد متداول گردید.
پیراهن: در دهه نود زیردامنی باسل کاملا” از میان رفت و طرحهای لباس با حفظ ترکیب خود با تغیراتی جزئی مطرح گردید. سیمای کلی اندام خانمها بیشتر شبیه به ساعت شنی بود بالا تنه چسبان و اغلب پیش سینه ای مضاعف از ابریشم داشت. گودی یقه پیراهن روز، بسیار اندک بود یقه های ایستاده و چسبان و سر آستینها آهار زده در اواسط دهه باب شد آستینهای باریک و بلند بودند.
بالاپوش: کتهای بلند و گشاد شنلهای کوتاه رداهای بلند که به صورت نیم دایره بریده می شدند پالتو یا کتهای بلند چسبان شالهای زمستانی در طراحی و رنگهای متفاوت متداول بودند.
در دهه آخر قرن نوزدهم زیر دامنی چتری که پشت دامن را بر جسته می کرد و دامنهایی که روی باسن جمع می شدند از صحنه خارج شد لباسها ساده تر شد. دامن روی باسن چسبان بود و رو به پایین به شکل زنگوله گشاده می شد و دنباله ای در پشت آن قرار داشت. تعداد زیردامنیها کم شد و اغلب بیش از یک زیردامنی پوشیده نمی شد.
