به گزارش سایت خبری ساعد نیوز، یکى از مهم ترین علت های پر حرفی در کودکان حس کنجکاوی و تمایل به دانستن همه چیز است. وقتی فرزندمان ما را سوال پیچ می کند و پشت سر هم سوالات عجیب و غریب می پرسد، لازم است با صبر و حوصله به سوال های کودک پاسخ دهیم و این روحیه پرسشگری را در او تقویت کنیم.
طرز برخورد با پرحرفی کودکان:
در بسیاری از موارد علت پرحرفی مهم نیست. با استفاده از راهکارهای زیر می توانید به فرزندتان کمک کنید.
بازی نقش:
کودک باید یاد بگیرد که مکالمه یک رفتار رفت و برگشتی است و هر کس باید بر اساس نوبت حرف بزند. یک مکالمه سازنده مکالمه ای است که در آن هر کس بتواند نظرش را بگوید و سوال کند. این کار را می توانید با استفاده از عروسک های انگشتی به او آموزش دهید. معمولا کودکان با عروسک ها بهتر کنار می آیند و به آنها فرصت حرف زدن می دهند.
نوشتن:
اگر پرحرفی فرزندتان در مدرسه مشکل ایجاد کرده است، به او ایده نوشتن را بدهید. معمولا کودکان به این دلیل در کلاس پرحرفی می کنند که می ترسد بعد از کلاس موضوع را فراموش کند. از او بخواهید هر بار که در کلاس به فکر چیزی افتاد و می خواهد آن را برای دوستش تعریف کند، در گوشه ای از دفترش یک کلیدواژه از آن بنویسد تا فراموش نکند و در زمان استراحت با دوستش حرف بزند. از این ایده می توانید برای زمانی که در خانه مشغول کاری هستید نیز استفاده کنید.
یک رمز داشته باشید:
پرحرفی کودکان نباید مایه خجالت و مسخره شدن آنها در جمع شود. در مهمانی ها و جمع های غریبه یک رمز بین خودتان تعیین کنید که نشانه خاتمه بحث و سکوت باشد. چیزی مانند خاراندن بینی، صاف کردن گلو، یا مواردی از این دست.
مشکل را برای او روشن کنید:
برای فرزندتان توضیح دهید که قطع کردن صحبت های دیگران جز رفتارهای اجتماعی خوب به شمار نمی رود و باعث ناراحتی دیگران می شود. از او بخواهید هر بار که صحبت کسی را قطع می کند، عذر خواهی کند و به او بگویید داشتی چی می گفتی؟
زمانی را برای گفتگوهای دو نفره اختصاص دهید:
پرحرفی کودکان می تواند ناشی از تلاش برای جلب توجه و محبت والدین باشد. اگر جز والدین گرفتار هستید که همیشه کاری برای انجام دادن دارید، احتمالا زمان کافی و باکیفیتی را با فرزندتان صرف نمی کنید. هر روز ساعتی را به گفتگو در مورد مسائل مورد علاقه فرزندتان اختصاص دهید و با او حرف بزنید. به چشم هایش نگاه کنید و به آنچه می گوید علاقه نشان دهید.
بازی سکوت انجام دهید:
هر چند حرف زدن بخش مهمی از ارتباط گرفتن است، اما فرزندتان باید اهمیت سکوت کردن و گوش دادن را نیز متوجه شود. با او این بازی را انجام دهید و اولین کسی که سکوت را بشکند بازنده است. این بازی می تواند در زمان قصه گویی یا شعرخوانی نوبتی انجام شود.
برچسب نزنید:
اگر به طور مداوم به فرزندتان لقب پرحرف، وراج یا به طور تعمدی از او بخواهید ساکت شود، در طولانی مدت به عزت نفس او صدمه می زنید. این باعث می شود که حتی وقتی دیگر چنین القابی به او نمی دهید، فرزندتان خودش را با این لقب ها تعریف کند و این باعث محدود شدن توانایی و ظرفیت شکوفایی او می شود.
سرگرمی تعریف کنید:
احتمالا می توانید پیش بینی کنید که چه زمانی فرزندتان پرحرفی خواهد کرد. وقتی در مهمانی است و هیچ کسی همبازی او نمی شود، وقتی کسل شده و سرگرمی ندارد، وقتی از مدرسه برگشته و شما خیلی خسته هستید، وقتی شما در حال حساب کتاب هستید و او می خواهد در اتاق شما بماند.
قبل از آنکه پرحرفی کودک شروع شود، موقعیت را پیش بینی کنید و برایش یک سرگرمی مناسب تعریف کنید. برای مثال، وقتی از مدرسه می آید و شما می خواهید نیم ساعت استراحت کنید، از او بخواهید با لگو بازی کند یا تلویزیون تماشا کند تا زمانی که شما بیایید و به حرف هایش گوش دهید. در مهمانی ها، از قبل به فکر سرگرمی های مناسب برای فرزندتان باشید.
او را در کلاس های فکری و خلاقیت ثبت نام کنید:
فرزندتان باید ارزش فکر کردن و سکوت را درک کند. با ثبت نام در یک کلاس بازی های فکری، علاوه بر یادگیری مهارت کنترل خویشتن، شما نیز ساعتی استراحت می کنید و انرژی مجددی پیدا می کنید.
مشاوره دریافت کنید:
اگر فکر می کنید پرحرفی فرزندتان فراتر از حالت عادی و هیجانات یک کودک است و مشکل خاصی وجود دارد با یک مشاور یا روانشناس کودک صحبت کنید.
اگر روش های فوق را به خوبی و با صبوری انجام دهید، پس از مدتی جواب می گیرید. اما گاهی پرحرفی کودکان می تواند نشانه ای از یک اختلال باشد. از این رو، مشاوره با یک متخصص می تواند مفید باشد. این اختلالات عبارتند از:
اختلال بیش فعالی-نقص توجه
سندرم آسپرگر
اختلال یادگیری غیرکلامی
صبور باشید:
خروج از عادت پرحرفی برای کودکان به زمان، تلاش و تمرین زیاد نیاز دارد. به یاد داشته باشید که دریافت بازخوردهای منفی می تواند به اعتماد به نفس و عزت نفس کودک آسیب بزند. اگر این امر برای فرزندتان رخ داده است، همدلی و همدردی می تواند بخش زیادی از مشکل را حل کند.
با صبوری کردن، می توانید از این مرحله عبور کنید تا فرزندتان تسلط بیشتری روی هیجانات خود پیدا کند.
