دلایل خود آزاری یا خودزنی در نوجوانان

به گزارش سایت خبری ساعد نیوز، یکی از مسائل بسیار نگران کننده که طی سال های اخیر در بین نوجوانان 14 تا 17 ساله (دانش آموزان دبیرستانی) بسیار شایع شده است، خون بازی یا خودزنی است. طبق آمارهای اعلام شده، این رفتار نابهنجار در میان دختران نوجوان نسبت به پسران شیوع بیشتری دارد. نوجوانان در این گروه سنی علاوه بر اینکه می توانند بسیار متأثر از گروه های همسالان و شبکه های مجازی باشند، از والدین و شیوه های تربیتی آنها نیز می توانند به خوبی الگوبرداری کنند. اکثر خانواده ها از اینکه فرزندانشان در سنین مختلف چه نیازهایی دارند و چگونه باید آن ها را تربیت کرد، آگاهی کافی ندارند. الگوهای تربیتی سلیقه ای که بسیاری از آنها مناسب هم نیستند، موجب می شوند تا والدین نتوانند نوجوان خود را درک کنند و این موضوع به بروز رفتارهای نابهنجار از قبیل خود آسیب رسانی در نوجوانان می شود. خودزنی یا خودآسیبی به معنی این است که فرد آگاهانه به بدن خود آسیب برساند؛ طوری که به خودکشی منجر نشود اما آثار آن باقی بماند. اکثر اوقات، فرد به خاطر جلب توجه اطرافیانش دست به این کار می زند. رایج ترین نوع خودزنی، زخمی کردن پوست با یک وسیله تیز است. انواعِ دیگر آن، خراش انداختن، سوزاندن، شکستن استخوان، خوردنِ سم، فرو دادن چیزی در حلق یا تراشیدن موی سر (کچل کردن) است. معمولاً خوردن سم یا موادی که به معده آسیب می رساند را جزء خودزنی به حساب نمی آورند.

علل آسیب رساندن به خود چیست؟

مهمترین بخش کمک به فرد در ترک عادت به خودزنی، درک چرایی این رفتار در وهله اول است. پاسخ این سوال ساده نیست، اما به طور کلی بیشتر افراد این کار را برای رهایی از تنش و برخی دیگر برای احساس درد فیزیکی به جای بی حسی عاطفی انجام می دهند. برخی از علل خودزنی عبارتند از:

• استرس
• فشار
• اضطراب
• افسردگی
• عصبانیت
• غم
• طرد شدن از سوی دوستان و خانواده
• تنهایی
• تحریک پذیری
• مسائل اجتماعی
• اختلافات خانوادگی

نداشتن مهارت های سازگاری و مقابله از دیگر علل ایراد آسیب به بدن است.

برخی از افراد نیز قادر به مدیریت احساسات خود نیستند و با بروز احساسات منفی مجبور به استفاده از خودزنی به عنوان راهکاری برای تخلیه روانی می شوند.

هدف بیمار از خودآزاری چیست؟

اهداف متعددی از سوی بیماران برای انجام این رفتار گزارش شده است. برخی از آنها عبارتند از:

• رهایی از احساسات منفی
• تبدیل کردن درد روانی به درد جسمی
• احساس غیر واقعی بی حسی، كرختی و گسیختگی
• تنبیه كردن خود وتنفر از خویش
• گریز موقت از مشكلات
• تحت تاثیر قرار دادن دیگران
• مطمئن نبودن از تمایل ب مرگ در خود
• پیدا کردن کنترل روی دیگران و رسیدن به خواسته های غیرمعقول با عملی کردن تهدید آسیب وارد کردن به خود

ریسک فاکتورهای زخمی کردن خود و خویشتن آزاری چیست؟

این رفتار بیشتر بین جوانان و نوجوانان رایج است، اما می تواند هر کسی را در هر سنی درگیر کند. آسیب رساندن به خود در اوایل نوجوانی شروع می شود که فرد با خروش احساسات و فشار گروه های دوستی، تنهایی و تعارض با والدین روبه روست.

برخی فاکتورها ریسک انجام این عمل را افزایش می دهند، از جمله:

• داشتن دوستی که اقدام به خودزنی می کند.
• نادیده گرفته شدن
• سابقه آزار جنسی یا عاطفی
• تجربه تروما یا حادثه وحشتناک
• ناپایداری در خانواده
• محیط زندگی پر تنش
• انزوای اجتماعی (برای مثال در مورد گروه های اقلیت و مهاجران)
• بیماری های روانی مانند اختلالات شخصیت، افسردگی، اختلالات اضطرابی، اختلال استرس پس از سانحه و اختلالات خوردن
• مصرف الکل و مواد مخدر

تشخیص خودزنی در نوجوانان

افرادی که اقدام به خودآزاری می کنند در پنهان کردن رفتار خود از اطرافیان و دوستان بسیار ماهر هستند. هر چند دیده شدن جای زخم بر روی دست، بازو، ران و پاهای فرد نشانه مهم این اختلال است، اما بیشتر نشانه های این رفتار به قدری جزئی و ظریف هستند، که نیازمند توجه اطرافیان است. در صورتی که به انجام این گونه رفتارها در یکی از عزیزان خود مشکوک هستید، به دنبال نشانه های زیر باشید:

• وجود اسکار زخم مشکوک
• زخم هایی که بهبود نمی یابند یا به تدریج بدتر می شوند
• مالیدن یا خاراندن مداوم یک نقطه از بدن برای ایجاد زخم
• بیان وقوع تصادف یا افتادن از جایی برای پنهان کردن دلیل اصلی
• تمایل به تنهایی و ماندن در اتاق
• حرف زدن در مورد خودزنی (برای مثال، در مورد انجام این رفتار توسط دوستش)
• جمع کردن اشیای تیز در اتاق و بین وسایل شخصی
• رفتارهای پنهان کارانه
• پوشیدن لباس های یقه دار و آستین بلند در هوای گرم
• پرهیز از فعالیت های اجتماعی
• بستن بانداژ دور دست یا پا
• اشکال در روابط بین فردی
• پرهیز از شرکت در ورزش یا فعالیت هایی که ممکن است نیازمند تعویض لباس جلوی دیگران باشد.

اشکال جرح خویشتن یا زخمی کردن خود

آسیب رساندن به خود معمولا در تنهایی انجام می شود و به شکل رفتاری کنترل شده انجام می شود تا الگوهای مشخصی رو پوست به وجود آید. برای مثال، خط ها به صورت موازی روی دست کشیده می شوند. مثال هایی از زخمی کردن خود عبارتند از:

• بریدن (خراش های شدید با شی تیز)
• خراش
• سوزاندن (با کبریت، سیگار یا وسیله داغ)
• نوشتن حروف یا نمادها با چاقو روی بدن
• کتک زدن خود مانند کوبیدن بر سر یا کوبیدن سر به دیوار
• سوراخ کردن پوست با شی نوک تیز
• وارد کردن شی به پوست

در اغلب موارد، دست ها، پاها و ران هدف خودزنی هستند، اما هر نقطه دیگری از بدن نیز می تواند مورد آسیب قرار گیرد.

افرادی که درگیر این رفتار می شوند، از بیش از یک روش برای آسیب رساندن به خود استفاده می کنند.

برخی از بیماران تنها مدتی به این کار رو می آورند، اما در مورد برخی دیگر به رفتاری مداوم و طولانی مدت تبدیل می شود.

آسیب وارد کردن به خود چقدر شایع است؟

امروزه متاسفانه تعداد افرادی که رو به زخمی کردن خود آورده اند، افزایش یافته است. به غیر از عوامل روانی مانند استرس و افسردگی، شیوع این رفتار به دلیل رواج برخی بازی های کامپیوتری مانند نهنگ آبی و نیز فشار از سوی گروه های دوستی بیشتر شده است.

خودآزاری مربوط به طبقه نژادی، فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی خاصی نمی شود. تحقیقات تفاوت چندانی میان پسرها و دخترها در اقدام به این کار قائل نشده اند

البته آمارها غیر رسمی و تخمینی هستند، چراکه معمولا بیماران زیادی هستند که رفتار خود را از دیگران مخفی کرده اند و برای درمان مراجعه نکرده اند.

خودزنی این طور نیست که صرفا در نوجوانان و جوانان دیده شود. می تواند هر کسی را در هر سنی درگیر کند. طبق تحقیقات حدود 10 درصد از افراد دچار این رفتار هستند که می تواند تا 20 درصد نیز افزایش داشته باشد. بر اساس بررسی های انجام شده اکثریت افراد در سن 12 سالگی برای اولین بار اقدام به انجام آن نموده اند. در خانم ها اندکی شایع تر است و شیوع آن نیز در حال افزایش است

چرا درمان خودآزاری اهمیت دارد؟

هر چند این دسته رفتارها با هدف خودکشی انجام نمی شوند، اما تداوم آن می تواند فرد را به سمت خودکشی سوق دهد.

به علاوه، آسیب رساندن به خود با عوارضی بلندمدت یا همیشگی همراه است، از جمله:

• احساس شرم، گناه و عزت نفس پایین
• ابتلا به عفونت های جدی به دلیل وجود زخم باز در بدن یا استفاده از ابزارهای آلوده برای زخمی کردن بدن
• اسکار زخم دائمی یا بدشکلی پوست که موجب می شود بیمار از پوشیدن بسیاری از لباس ها پرهیز کند.
• وارد کردن آسیب های مرگبار و شدید به صورت غیرعمدی
• تشدید بیماری روانی زمینه ساز این رفتار در صورت عدم مراجعه برای درمان و پیچیده تر شدن شرایط

آیا فردی که اقدام به آسیب زدن به خود می کند، بیمار روانی است؟

شاید خیر! اما به احتمال زیاد دچار افسردگی، مشکلات شخصیتی، اشکال در ارتباط با دیگران یا اعتیاد به مواد مخدر و الکل است. چنین فردی به معاینه توسط روانشناس یا روانپزشک نیاز دارد تا تشخیص درست در مورد او انجام شود.

چه زمانی باید به صورت اورژانسی اقدام به دریافت کمک کرد؟

همانطور که گفته شد، خودزنی با هدف خودکشی انجام نمی شود، اما می تواند شدت گیرد. به دلیل استفاده از روش های خطرناک مانند کشیدن تیغ و چاقو روی بدن، احتمال عمیق شدن برش ها وجود دارد (با این حال، نگران نباشید، در اغلب موارد بیمار کنترل خوبی روی عمق جراحت ها دارد.)

چنانچه، متوجه وجود عفونت شدید یا برش عمیق در بدن خود یا فرد بیمار شده اید، هر چه سریع تر با اورژانس تماس بگیرید.

در مواردی که احساس می کنید، خودتان/بیمار دچار افکار خودکشی هستید یا خودآزاری به مرحله خطرناکی رسیده است، هر چه سریع تر با روانشناس/روانپزشک تماس بگیرید.

چنانچه فرد قصد اقدام به خودکشی دارد و نشانه ای از انصراف در او دیده نمی شود، هر چه سریع تر با خدمات آتش نشانی، نیروی انتظامی و مراکز مشاوره/اورژانس اجتماعی تماس بگیرید.

همه چیز در مورد خودزنی در نوجوانان

در ادامه به طور خاص به انجام این رفتار در نوجوانان و واکنش والدین می پردازیم.

کمتر چیزی به اندازه خودآزاری در فرزند می تواند باعث وحشت والدین شود. متاسفانه، این رفتار بسیار شایع است و واکنش والدین نقش مهمی در روند بهبودی در نوجوانان بازی می کند.

نوجوانان از ناخن، تیغ، چاقو یا حتی خودکار برای آسیب رساندن به خود استفاده می کنند. خودزنی در نوجوانان بیشتر به شکل برش روی پوست ساعد، سوختگی، کندن پوست و مو و حتی زدن خود دیده می شود.

کودکانی که دچار اضطراب، افسردگی، اختلالات خوردن، اختلال شخصیت مرزی یا اختلال استرس پس از سانحه هستند، همگی در معرض خطر خودآزاری قرار دارند. انجام این عمل در کودکانی که دارای سابقه تروما، بی توجهی یا سواستفاده عاطفی و جسمی هستند نیز رایج است.

عوامل خودزنی در نوجوانان

• عزت نفس پایین
• احساس تنهایی و طرد شدن
• ناامنی در مدرسه یا خانه
• ایده آل گرایی
• تعارض دائمی با خانواده و دوستان
• رفتارهای تکانشی
• تمایل به قبول ریسک های ناسالم (رفتارهایی که باعث آسیب به خود می شوند)

واکنش شما به عنوان والدین در برابر خودزنی فرزندتان چطور باید باشد؟

احساس نگرانی، پریشانی، سردرگمی یا حتی خشم پس از کشف خودزنی در فرزندتان برای رهایی از تنش طبیعی است. دوست دارید از او بپرسید «چطور می توانی چنین کاری را با خود بکنی؟» یا «همین الان این کار رو ترک کن». فراموش نکنید که بسیاری از نوجوانانی که این رفتار را انجام می دهند درست به اندازه شما از آن می ترسند. بسیاری از آنها دچار احساس گناه، شرم و پشیمانی عمیق از رفتار خود هستند.

لازم است که آرام بمانید و در محیطی آرام و صادقانه، بدون قضاوت در این مورد با فرزند خود صحبت کنید. از انتقاد، سرزنش و واکنش های افراطی که می تواند موجب انزوا و سکوت بیشتر فزرندتان شود خودداری کنید. در عوض، از او سوالات پایان باز در مورد احساس و رفتارش بپرسید و به او نشان دهید که به حرف هایش گوش می دهید.

• کمک بگیرید:

درمان نوجوانان به مراجعه به روانشناس و دریافت کمک تخصصی نیاز دارد. هرچند خودزنی ذاتا خودکشی محسوب نمی شود، اما به دلیل غلیان احساسات در این دوره و ناتوانی در مدیریت درست احساسات، ریسک اقدام به این عمل در این دسته نوجوانان بیشتر است.

در صورت وجود هرگونه عامل زمینه ساز، مانند ابتلا به اختلال اضطرابی یا افسردگی، ممکن است به دارو درمانی نیاز باشد. اولین گام مراجعه برای معاینه و تشخیص توسط یک روانشناس متخصص در اختلالات اضطرابی و افسردگی نوجوانان است. در صورتی که آسیب رساندن به خود در نوجوانان جدی تر شود و حیات آنها را تهدید کند، ممکن است بستری در بیمارستان توصیه شود.

روانشناس می تواند به نوجوان در کار با عوامل تحریک احساسات منفی و یادگیری مهارت سازگاری در عوض انجام رفتارهای خودزنی کمک کند. برای این کار به دنبال یک روانشناس مجرب و باتجربه در این زمینه باشید.

ارائه حمایت عاطفی برای درمان خودزنی در نوجوانان

در طول پروسه درمان برای جایگزینی استراتژی های نامناسب با مهارت های سازگاری مثبت، نوجوان به توجه و حمایت بی قید و شرط نیاز دارد. شکستن این چرخه ساده نیست، و نوجوان به همدلی و حمایت والدین خود نیاز دارد:

• هر روز زمانی را برای گفتگوی دو نفره در مورد مسائل روزمره اختصاص دهید.
• در صورتی که نوجوان شما برنامه درسی سنگینی دارد، راهی برای کاهش تعهدات و مسئولیت های او پیدا کنید.
• نوجوان خود را به ارتباط با دوستان حامی و مثبت خود تشویق کنید.
• هر روز با هم فعالیت های آرامش بخش مانند پیاده روی، کتاب خوانی، نقاشی کشیدن یا دیدن برنامه های تلویزیونی شاد انجام دهید.
• با هم ورزش کنید.
• به احساسات فرزند خود گوش دهید و آنها را تایید کنید.
• صبور باشید، شکستن این چرخه زمان می برد.
• با مشاور مدرسه فرزندتان صحبت کنید.
• توجه و نگرانی افراطی نسبت به رفتار او نشان ندهید، زیرا در این صورت ممکن است فرزندتان برای جلب توجه بیشتر به رفتار خود ادامه دهد.
• تشخیص به موقع، دریافت کمک های تخصصی و حمایت در خانه و مدرسه، به کاهش رفتارهای خودزنی و یادگیری مهارت های انطباق پذیری بیشتر با احساسات منفی در خانه و محیط مدرسه کمک می کند.

متقاعد کردن بیمار به دریافت مشاوره روانشناسی

مشاهده زخم ها و آسیب های روی بدن یکی از اطرافیان ناراحت کننده است، اما می توانید به او کمک کنید. اولین کار این است که به حرف های او بدون قضاوت و انتقاد گوش دهید.

می دانیم که انجام این کار، وقتی خودتان خیلی عصبانی و ناراحت هستید، دشوار است. در هنگام متقاعد کردن بیمار برای دریافت مشاوره روانشناسی نکات زیر را فراموش نکنید:

• بایدها:

چنانچه احساس می کنید کسی خودزنی کرده است با او حرف بزنید. سعی کنید احساساتش را درک کنید و موضوع صحبت را به مراحل بعد بکشانید.

حقایق را در مورد جرح خویشتن به او نشان دهید، حتی می توانید این مطلب را در اختیارش قرار دهید. از اینکه در مورد خودآزاری حرف بزنید، نترسید.

تحقیق کنید و یک مشاور خوب در این مورد بیابید.

از دودلی و تردید او برای متقاعد کردنش به درمان استفاده کنید.

به او یادآوری کنید که آسیب زدن به خود راز خجالت آوری نیست، اما مشکلی است که باید درمان شود. چنانچه از مراجعه حضوری خجالت می کشد یا ابا دارد، به او مشاوره روانشناسی آنلاین را پیشنهاد دهید.

• نبایدها:

شما درمانگر او نیستید. درمان پیچیده است و کاری تخصصی است که باید به فردی آگاه و باتجربه سپرده شود. با متقاعد کردن بیمار به مراجعه برای درمان سهم زیادی در پیشرفت او به سوی بهبودی داشته اید.

انتظار نداشته باشید که او یک شبه تیغ و چاقو را کنار بگذارد. خلاصی از این رفتار به زمان و تلاش نیاز دارد.

با خشم، ناراحتی و ناامیدی با او حرف نزنید، زیرا احساس او را بدتر می کنید. می توانید در مورد تاثیر رفتارش روی خودتان حرف بزنید، اما این کار را با آرامش انجام دهید و نشان دهید چقدر برای او احترام و ارزش قائل هستید و چقدر دوستش دارید.

چنانچه میان صحبت هایتان شروع به خودزنی کرد، سعی نکنید جلوی او را بگیرید یا اقدام به خشونت کنید. او را تنها بگذارید و بگویید هر موقع دوست داشت می تواند با شما حرف بزنید.

وادارش نکنید که قول بدهد دیگر این کار را تکرار نمی کند. انجام این رفتار ارادی نیست و فرد به نوعی برای خلاصی از تنش احساس اجبار به آسیب رساندن به خود می کند. نگویید تا وقتی به خودش آسیب می زند، دیگر با او حرف نمی زنید.

درمان خودزنی در نوجوانان با چه روش هایی انجام می شود؟

روش درمان به عامل زمینه ساز آن بستگی دارد. روش های زیر توسط درمانگران اجرا می شود.

• روان درمانی:

رفتار درمانی شناختی می تواند به فرد در شناسایی احساسات و افکار منفی محرک آسیب رساندن به خود کمک کند.

این روش به بیمار مهارت هایی را برای مدیریت خشم و جایگزینی الگوهای فکری منفی با الگوهای مثبت می آموزد.

بیمار می آموزد که حرف زدن و ابراز احساسات به صورت کلامی و در آرامش، روش بهتری برای کاهش تنش است. در واقع، بیان رنجش بهتر از ابراز خشم است. افرادی که قادر به مدیریت خشم خود نیستند و از مهارت های کلامی پایینی برخوردارند، بیشتر از دیگران خشم و ناامیدی خود را به شکل عملی ابراز می کنند. در این روش، به بیمار مهارت های ابراز خشم و ناامیدی به صورت سالم آموزش داده می شود.

[irp]

• رفتار درمانی دیالکتیکی:

نوعی درمان فردی یا گروهی است که به اشخاص کمک می کند بر تمایلات خودویرانگر فائق آیند، راه های تحمل سختی را یاد بگیرند و مهارت های جدید سازگاری مانند مراقبه را بیاموزند.

درمان اضطراب پس از رویدادهای ناگوار

این روش درمانی در مورد بیمارانی انجام می شود که قربانی آزار یا تجاوز جنسی شده اند.

• گروه درمانی:

صحبت کردن درمورد بیماری در گروهی که متشکل از افرادی با مشکلات مشابه است می تواند در کاهش شرمساری ناشی از خودزنی مفید باشد و از بروز سالم احساسات حمایت کند. گروه درمانی می تواند شرم و خجالت ناشی از آسیب رساندن به خود را کاهش دهد و همچنین باعث شود فرد احساسات خود را به درستی تخلیه کند .

• مشاوره خانواده:

این نوع تراپی به سوابق تنش های مربوط به خودزنی در خانواده می پردازد و می تواند به اعضای خانواده کمک کند که به صورت مستقیم و بی پرده با هم ارتباط برقرار کنند.

• درمان دارویی:

داروهای ضد افسردگی یا ضد اضطراب می توانند در کاهش پاسخ های ناگهانی به استرس استفاده شوند. استفاده از داروهای بازدارنده های انتخابی بازجذب سروتونین در افسردگی های شدید می تواند میل به خودآزاری را کاهش دهد. در موارد شدید افسردگی یا اضطراب، داروهای ضد افسردگی و ضد اضطراب موثرند.

درمان موارد شدید بیماری به بستری بیمار نیاز دارد.

تکنیک های پرت کردن حواس برای پرهیز از خودزنی

هر چند درمان نیاز به مراجعه به روانشناس یا روانپزشک ماهر دارد، اما بیمار نیز می تواند با انجام برخی تکنیک ها در خانه به بهبودی سریع تر کمک کند.

• احساسات و افکاری که باعث استرس شما می شوند را روی یک کاغذ بنویسید، کاغذ را مچاله کنید و آن را ریز کنید. سپس، به عنوان راهی برای رهایی از آن افکار کاغذ را دور بریزید.
• خمیر بازی در دسترس داشته باشید، آن را فشار دهید و بکشید تا از فشار خلاص شوید.
• برای تخلیه خشم و ناامیدی، به یک بالش ضربه بزنید.
• در بالش جیغ بزنید.
• به مدت یک دقیقه تمرکز کنید و تمرینات تنفسی تخلیه خشم و استرس را تمرین کنید.
• برای دور شدن از محرک ها به پیاده روی بروید. قدم زدن در یک مکان عمومی به شما این فرصت و امکان را می دهد که از چیزی که ناراحت شده اید، دور شوید.
• سر و صدا درست کنید؛ با نواختن یک ساز یا زدن قابلمه ها به هم.
• یک ورقه کاغذ را با خودکار یا ماژیک قرمز خط خطی کنید.
• با یکی از دوستان یا اعضای خانواده تماس بگیرید و با او حرف بزنید. لازم نیست در مورد تمایل به خودزنی حرف بزنید.
• کاری خلاقانه انجام دهید. کلاژی از رنگ ها را خلق کنید که حالت روحی شما را نشان می دهد.
• به موزیکی که دوست دارید گوش دهید یا فیلم مورد علاقه تان را تماشا کنید.
• با مشاورتان صحبت کنید.

گرفتار افکار اشتباه در مورد خودزنی نشوید!

افکار اشتباه زیادی در مورد آسیب رساندن به خود وجود دارد. به دلیل وجود این حجم از سوءتفاهمات، عجیب نیست که مشکل رواج بیشتری یافته است.

این افکار غلط نشان دهنده لزوم تلاش از سوی روانشناسان، خانواده ها و افراد برای آگاهی بیشتر نسبت به این موضوع است.

• خودزنی برای جلب توجه انجام می شود:

معمولا رفتار بیماران نوعی جلب توجه قلمداد می شود، در حالی که این طور نیست. بسیاری از بیماران اصلا در مورد رفتار خود با کسی حرف نمی زنند و آن را پنهان می کنند، زیرا نمی خواهند کسی از آن باخبر شود.

• شیطان پرستان و نوجوانان شرور این کار را انجام می دهند:

هیچ گونه شواهدی مبنی بر محدودیت این رفتار به یک گروه خاص وجود ندارد. آسیب وارد کردن به خود می تواند حتی در مذهبی ترین نوجوان نیز دیده شود، چرا که عامل اصلی ابتلا به آن احساسات منفی و فشار روانی است.

• فقط دختران این کار را انجام می دهند:

تصور می شود دختران بیشتر از پسران این کار را انجام می دهند. تحقیقات این مسئله را ثابت نکرده اند. شاید دختران و پسران دلایل متفاوتی برای اقدام به خودزنی داشته باشند، اما این به هیچ وجه ذات و نرخ مشکل را تغییر نمی دهد.

• بیمار از آسیب رساندن به خود لذت می برد:

بسیاری از افراد باور دارند که بیمارانی که این کار را انجام می دهند از درد و دیدن خون لذت می برند.

هیچ گونه شواهدی مبنی بر تفسیر درد به نحو متفاوتی از دیگر افراد در این دسته بیماران وجود ندارد.

برعکس، افسردگی در بسیاری از این دسته بیماران باعث بی حسی و مردگی شده و آنها از آسیب رساندن به خود به عنوان روشی برای یادآوری زنده بودن استفاده می کنند، حتی اگر این روش با درد همراه باشد.

عده دیگری از بیماران درد را نوعی تنبیه ارزیابی می کنند.

• کسی که به خود آسیب وارد می کند، می خواهد خودکشی کند:

کسانی که بیماران را درک نمی کنند، اغلب تصور می کنند که آنها قصد خودکشی داشته اند.

این در حالی است که زخمی کردن خود نوعی استراتژی مقابله ای برای تحمل شرایط سخت و احساسات منفی است.

برخی دیگر، حتی آن را روشی برای احساس کردن زنده بودن و زندگی تعبیر می کنند. در حالی که افرادی که می خواهند خودکشی کنند، به دنبال مرگ و پایان زندگی هستند.