ختم قرآن / تلاوت قرآن کریم؛ حزب 24 - آیات 51 تا 81 سوره مائده + معنی و تفسیر آیات

معنی سوره مائده؛ آیات 51 تا 81

ای مؤمنان! یهود و نصاری را سرپرست و دوست خود نگیرید، آنان دوستان یکدیگرند [و فقط به روابط میان خود بر ضد شما وفادارند،] هرکس از شما سرپرستی و دوستی آنان را بپذیرد قطعاً در زمرۀ آنان خواهد بود، بی‌تردید خداوند مردم ستمکار را هدایت نمی‌کند‌ (51) کسانی که در دل‌هایشان [در مورد پیروزشدن اسلام بر دیگر فرهنگ‌ها] بیماری [شک و تردید] است می‌بینی که در مورد [دوستی با] یهود و نصاری شتاب می‌ورزند، [و بر اساس خیال باطلشان که مبادا اسلام و مسلمانان تکیه‌گاه استواری نباشند] می‌گویند: می‌ترسیم آسیبِ ناگواری به ما برسد، [پس لازم است با یهود و نصاری دوستی کنیم.] امید است خداوند از سوی خود پیروزی یا خیر دیگری [برای مسلمانان] پیش آرد تا [این بیماردلان] بر آنچه در دل‌هایشان پنهان می‌داشتند پشیمان شوند‌ (52) مؤمنان [پس از پیروزی، به یکدیگر] می‌گویند: آیا این [بیماردلان] آنان هستند که با سوگندهای مؤکدشان به خدا سوگند می‌خوردند که همراه [و همراز] شمایند؟! [ولی روشن شد که دروغ می‌گفتند، و به سبب دوستی با یهود و نصاری] اعمالشان نابود و [بی‌اثر] گشت، در نهایت از تباه‌کنندگانِ [همۀ سرمایۀ وجودی خود] شدند‌ (53) ای مؤمنان! هرکس از شما از دین خود برگردد [و به آیین‌های ضد اسلام روی آورَد زیانی به خدا و پیامبر نمی‌رساند]، خداوند به‌زودی گروهی را می‌آورد که محبوب خدایند و خداوند هم محبوب آنان است، در برابر مؤمنان فروتنند و در برابر کافران سرسخت [و قدرتمند]، همواره در راه خدا جهاد می‌کنند و از سرزنشِ هیچ سرزنش‌کننده‌ای نمی‌هراسند، این احسان خداست که به هرکس بخواهد می‌دهد؛ خداوند بسیار عطاکننده و داناست (54) سرپرست و دوست واقعی شما فقط خدا و پیامبر اوست، و نیز مؤمنانی [چون علی‌‌بن‌‌ابی‌طالب علیه السلام] که همواره نماز را [با شرایط ویژه‌اش] برپامی‌دارند و درحال رکوع به تهیدستان صدقه می‌دهند‌ (55) و آنان‌که خدا و پیامبرش و مؤمنانی [چون امامان معصوم علیهم‌السلام] را به سرپرستی و دوستی بپذیرند [حزب خدایند و] مسلّماً حزب خدا فقط [همه‌جا و در هر زمان] پیروزند (56) ای مؤمنان! کسانی که دین شما را به مسخره و بازیچه گرفته‌اند سرپرست و دوست خود نگیرید! چه از اهل کتاب باشند و چه از کافران، اگر مؤمن هستید از خدا [اطاعت کرده، از محرّماتش] بپرهیزید‌! (57)

چون مردم را برای نماز فرا می‌خوانید آن را به مسخره و بازیچه می‌گیرند، این [کار زشتشان] به سبب آن است که آنان گروهی هستند که [در حقایق الهی و معارف وحی] اندیشه نمی‌کنند (58) بگو: ای اهل کتاب! جز این را بر ما عیب می‌گیرید که ما به خداوند و آنچه [از سوی او] بر ما نازل شده، و آنچه پیش از ما [بر پیامبران] نازل گشته ایمان آورده‌ایم؟! همانا [این عیب‌جویی شما به علت این است که] بیشتر شما منحرف و نافرمان هستید (59) بگو: آیا شما را از کسانی خبر دهم که کیفرشان [از مؤمنانی که به گمانتان از ایمانشان عیب می‌گیرید، و سزاوار عذابشان می‌دانید] نزد خداوند بدتر است؟ [آنان] قومی [از خود شما هستند] که خداوند [از رحمت خود] طردشان کرده، و بر آنان خشم گرفته، و برخی از آنان را به‌صورت بوزینه و خوک درآورده، و [نیز آنان‌که به‌جای خدا] طاغوت[هر شیطان فریبنده و بت و هر طغیان‌گری] را پرستیدند! اینانند که جایگاهشان بدتر، و از راه راست گمراه‌ترند‌ (60) چون نزد شما آیند می‌گویند: ایمان آوردیم. درحالی‌که با کفر بر شما وارد می‌شوند و با کفر بیرون می‌روند، خداوند به آنچه [ از کفر و نفاق] که همواره پنهان می‌کنند داناتر است‌ (61) بسیاری از آنان را می‌بینی که به‌سوی گناه و تجاوز [از حدود خدا] و حرام‌خواری می‌شتابند، هرآینه بد است اعمالی که همواره انجام می‌دادند‌ (62) چرا الهی‌مسلکان و عالِمان یهود، آنان را از گفتار گناه‌آلود و حرام‌خواری باز نمی‌دارند؟ قطعاً بد است سکوتی که همواره پیش می‌گرفتند‌! (63) یهود گفتند: دست [قدرت] خدا [برای تأمین رزق و تصرف در امور آفرینش و تشریع بعضی از قوانین تکوینی و تشریعی] بسته است! دست‌های خودشان بسته باد! و بر آنان به سبب گفتار [باطل]شان لعنت باد! بلکه دست [قدرتِ خداوند به‌صورت کامل و بی‌نهایت] همواره گشوده و باز است، هرگونه که بخواهد انفاق می‌کند، مسلّماً آنچه از سوی پروردگارت بر تو نازل شده بر سرکشی و کفر بسیاری از آنان می‌افزاید، ما میان آنان تا روز قیامت کینه و دشمنی انداختیم، هرگاه آتشی برای جنگ [با مؤمنان] افروختند خدا آن را خاموش کرد، همواره در زمین به تبهکاری و فتنه انگیزی می‌کوشند، خداوند تبهکارانِ فتنه‌انگیز را دوست ندارد (64)

اگر اهل کتاب ایمان [واقعی به خداوند و پیامبر اسلام] می‌آوردند و [از خدا اطاعت کرده، از محرّماتش] اجتناب می‌کردند، قطعاً گناهانشان را محو می‌کردیم و در بهشت‌های پرنعمت واردشان می‌ساختیم‌ (65) اگر آنان تورات و انجیل و آنچه را از سوی پروردگارشان به آنان نازل شده [باور داشتند و به آیاتش] عمل می‌کردند، بی‌تردید از برکات آسمان و زمین بهره‌مند می‌شدند، از آنان گروهی میانه‌رو هستند و بسیاری از آنان آنچه را انجام می‌دهند بد است (66) ای پیامبر! آنچه از سوی پروردگارت [دربارۀ معرفی علی‌‌بن‌‌ابی‌طالب علیه السلام به مقام ولایت و امامت بر امت] بر تو نازل شده ابلاغ کن! اگر انجام ندهی پیام خدا را به مردم نرسانده‌ای! خداوند تو را از [گزند] مردم حفظ می‌کند، مسلّماً خداوند قوم کافر را هدایت نمی‌کند (67) بگو: ای اهل کتاب! شما بر مسلک قابل اعتنایی نیستید تا زمانی که به تورات و انجیل و آنچه را از سوی پروردگارتان بر شما نازل شده عمل کنید، بی‌تردید آنچه [چون قرآن] از سوی پروردگارت بر تو نازل شده بر سرکشی و کفرِ بسیاری از آنان می‌افزاید، پس بر [سرکشی و کفرِ] قومِ کافر غمگین مباش‌ (68) مسلّماً کسانی که [به ظاهر] ایمان آوردند، و یهودی‌ها و صابئی‌ها و نصاری هرکدامشان [قلباً] به خدا و روز قیامت مؤمن شوند، و کار شایسته انجام دهند نه بیمی بر آنان است و نه اندوهگین شوند‌ (69) هرآینه ما از بنی‌اسرائیل [بر اطاعت از احکام و قوانین تورات و پیروی از موسی] پیمان گرفتیم، و پیامبرانی به‌سوی آنان فرستادیم، هرگاه پیامبری آنچه دلخواهشان نبود برای آنان می‌آورْد گروهی را منکر می‌شدند و گروهی را می‌کشتند‌ (70)

و پندارشان این بود که [برای آنان] عذابی در کار نیست، براین‌اساس [از دیدن واقعیات] کور، و [از شنیدن آیات حق] کر شدند، سپس [بعد از آگاهی و توبه‌کردن،] خداوند توبۀ آنان را پذیرفت، باز بسیاری از آنان کور و کر شدند، خداوند به آنچه انجام می‌دهند بیناست‌ (71) آنان‌که [از روی اعتقاد] گفتند: خدا همان مسیح فرزند مریم است، مسلّماً کافر شدند، درحالی‌که مسیح گفت: ای بنی‌اسرائیل! خداوندِ یکتا را که پروردگارِ من و پروردگار همۀ شماست بپرستید، مسلّماً هرکس برای خداوند [در ربوبیت و خالقیت] شریک قائل شود خداوند بهشت را بر او حرام کرده، و جایگاهش آتش است، و برای ستمکاران هیچ یاوری نخواهد بود‌ (72) آنان‌که گفتند: خدا یکی از [این] سه [عنصر: پدر، پسر و روحُ‌القُدُس] است. قطعاً کافر شدند، درحالی‌که هیچ معبودی جز خداوند یکتا وجود ندارد، و اگر از آنچه می‌گویند بازنایستند قطعاً به کافرانِ از آنان عذاب دردناکی خواهد رسید‌ (73) آیا [با توبه‌کردن از عقیدۀ شرک‌آلودِ تثلیث] به‌سوی خدا بازنمی‌گردند و از او درخواست آمرزش نمی‌کنند؟ درحالی‌که خداوند بسیار آمرزنده و مهربان است‌ (74) مسیح فرزند مریم جز فرستاده‌ای [از سوی خدای یکتا] نیست که پیش از او پیامبرانی [آمدند و] درگذشتند، و مادرش زنِ [درست‌کردار و] راست‌گفتاری بود، هر دو [مانند دیگر انسان‌ها] غذا می‌خوردند، با دقت بنگر چگونه دلایل را برای آنان بیان می‌کنیم [تا بدانند تولدیافتگان و نیازمندانِ به خوراک، خدا نیستند،] آن‌گاه با دقت بنگر که آنان را چگونه [از حق به‌سوی باطل] بازشان می‌گردانند؟! (75) بگو: آیا به‌جای خداوند چیزی را می‌پرستید که اختیار هیچ زیان و سودی را برای شما ندارد؟! درحالی‌که خداوند شنوا[ی همۀ گفتارها] و دانا[ی به همۀ امور] است‌ (76)

بگو: ای اهل کتاب! در دینتان به ناحق، غلوّ [و گزافه‌گویی] نداشته باشید! و از خواسته‌های [نامشروعِ] گروهی که یقیناً پیش از این گمراه شدند و بسیاری را به گمراهی کشیدند و از راه راست به بیراهه رفتند پیروی نکنید‌! (77) کافران از بنی‌اسرائیل به زبان داود و عیسی‌بن‌مریم لعنت شدند، لعنت شدنشان بدین سبب بود که [از فرمان‌های خدا و پیامبران] سرپیچی کردند، و همواره [از حدود الهی] تجاوز داشتند‌ (78) آنان یکدیگر را از کارهای زشتی که مرتکب می‌شدند باز نمی‌داشتند، هرآینه بد بود آنچه را پیوسته انجام می‌دادند‌! (79) بسیاری از آنان را می‌بینی با کافران رابطۀ دوستی دارند، مسلّماً بد است آنچه به دست خودشان برای قیامتشان پیش فرستاده‌اند، و نتیجه‌اش این است که خداوند بر آنان خشمگین شده، و هم آنان در عذاب جاودانه‌اند‌ (80) اگر به خداوند و پیامبر و آنچه بر او نازل شده ایمان می‌آوردند قطعاً کافران را به عنوان دوست خود انتخاب نمی‌کردند؛ ولی بسیاری از آنان منحرف و نافرمانند (81)