نحوه برخورد با لجبازی کودکان دو سه ساله

به گزارش سایت خبری ساعدنیوز، شاید به نظر بسیاری از افراد غیر طبیعی باشد که یک بچه دو ساله جیغ بزند و لجبازی کند اما در دنیای روانشناسی چنین اتفاقی غیر طبیعی نیست. یک کودک دو ساله در سطحی از خودشیفتگی قرار دارد که تمام دنیا را متعلق به خود می داند و فکر می کند که تمام دنیا فقط برای او ساخته شده است. بنابراین، می خواهد هر چیزی را که متعلق به خود می داند داشته باشد و مخالفت دیگران به منظور سلب چیزی از او بی معنی و غیر منصفانه به نظر می آید، پس سعی می کند که حق خود را به روش هایی که فکر می کند موثر است، از شما بگیرد. همچنین، کودک در این سن در حال شناسایی احساسات خود، شناخت خود و شناخت رفتارها و افراد است.

درک کنید

زمانی که فرزندتان فریاد می زند و گریه می کند که نمی خواهد زمین بازی را ترک کند، او را بغل کنید و به او بگویید که می دانید به خانه رفتن در حالی که دارد به او خوش می گذرد چقدر سخت است. این گونه به او نشان دهید که به جای این که شما هم بخشی از مشکل اش باشید، در واقع در کنار او هستید.
سعی کنید عصبانی نشوید(حتی اگر در برابر والدین دیگر شرمنده شوید). مهربان باشید اما خیلی محکم به او حالی کنید جایی را که لازم است ترک کند باید این کار را بکند.

محدودیتی برایش قرار دهید

کودکان کوچک نیاز به محدودیت دارند و حتی خودشان آن را می خواهند، بنابراین حد و مرزی تعیین کنید و مطمئن شوید که کودک دو ساله تان آن ها را می داند. با دقت به آن ها توضیح دهید :”ما نباید دعوا کنیم. اگر عصبانی هستی، با حرف زدن به دنیل بگو که اسباب بازی ات را پس دهد” یا “یادت باشد که همیشه در پارکینگ ماشین باید دست مرا بگیری”.

اگر کودک شما با پایبندی به قوانین، مشکلی دارد (همانطور که هر بچه دو ساله ای با آن مشکل دارد)، سعی کنید راه حلی پیدا کنید. اگر برادر کوچک ترش را به خاطر این که احساس می کند به او توجهی نمی شود، بزند، به عنوان مثال بگذارید تا با شما به برادرش غذا دهد و او را حمام کند و بعد راهی پیدا کنید تا زمانی خاص را با او بگذرانید. اگر به خاطر ترس از تاریکی از تخت اش بیرون می آید، به او یک چراغ قوه دهید تا با خودش در تخت نگه دارد.

رفتار های خوب را تقویت کنید

به جای توجه کردن به فرزندتان در زمانی که کار اشتباهی می کند، سعی کنید زمانی که کار درستی انجام می دهد پیش او بروید و بگویید “ممنونم – خیلی کار خوب و مفیدی بود”.

حتی اگر زمانی که درگیر کارهای عجیب و غریب و نا مطلوب می شود و دلتان می خواهد با او دعوای لفظی کنید، جلوی زبان تان را بگیرید. در واقع، فریاد زدن بیشتر باعث زیاد شدن رفتار های منفی می شود. حتی اگر نزدیک است که کنترل تان را از دست دهید، آرام باشید و مانند مثال های گفته شده رفتار کنید.

بیشتر بخوانید: ۸ رفتار که هر کودکی را مسئولیت پذیر می کند

به یاد داشته باشید که ادب کردن فرزندتان به این معنا نیست که او را کنترل کنید، به این معنا است که به او یاد دهید او خودش را کنترل کند. تنبیه ممکن است باعث شود فرزندتان درست رفتار کند، اما فقط به خاطر این است که می ترسد. بهتر است که فرزند دوساله تان رفتاری درست را، به این خاطر که خودش آن را می خواهد انجام دهد – چون در روز به او خوش می گذرد و یا احساس خوبی پیدا می کند.

به فرزند دو ساله تان قدرت اختیار دهید

برایش فرصت هایی را فراهم کنید که بتواند خودش تصمیم بگیرد تا چیزی را که به تنهایی کشف می کند، را در فضایی کنترل شده امتحان کند. به جای آن که بخواهید شلوار جینی که شما می خواهید را انتخاب کند، بگذارید از بین دو شلواری که شما تائید می کنید، یکی را انتخاب کند. از او بپرسید که برای شام نخودفرنگی می خورد یا لوبیا سبز و در زمان خواب کدام یک از دو کتابی که نشان اش می دهید را ترجیح می دهد.

راه مبارزه را انتخاب کنید

اگر کودک دو ساله آگاه از مد شما می خواهد که پیراهن راه راه با شلوار خال خالی صورتی بپوشد، چه اهمیتی دارد؟ اگر بخواهد مربا و نان تست برای ناهار و اسپاگتی برای صبحانه بخورد، چه ضرری برایش دارد؟ گاهی از دیدگاهی دیگر نگاه کردن آسان تر است – به عنوان مثال وقتی در راه خانه بر چاله های گلی پا می گذارد، یا زمانی که عروسک اش را به جای این که مرتب در قفسه ها بگذارد، زیر تخت می اندازد اشکالی ندارد.

درباره ی سن و دوره ای که در آن است، واقع بین باشید

از موقعیت هایی که مطمئن هستید فرزند دو ساله تان را به خطر می اندازد، دوری کنید. چرا به جای ریسک کردن و بردن فرزندتان به رستورانی خوب، با خواهرتان به پیکنیک در پارک نمی روید؟ چقدر انتظار داشتن از فرزندتان به این که در لباس فروشی درست رفتار کند یا در دیدار چند ساعت همسایه ها ساکت بنشیند، واقع بینانه است؟

وقتی در موقعیتی هستید که نیاز است کودک را گول بزنید، از چیزی استفاده کنید که حواس اش را پرت کنید تا از برخورد با او دوری کنید. به عنوان مثال زمانی که فرزندتان در خانه مادربزرگ اش وسیله ی تزئینی ظریفی را پیدا می کند، سریع او را به سمت پنجره ببرید و پرنده هایی که در باغچه هستند را به او نشان دهید.

در آخر، به دنیای منحصر به فرد فرزند دو ساله تان که در آن زندگی می کند، احترام بگذارید، خصوصا از راهی که او زمان را درک می کند (یا نمی کند). بنابراین به جای آن که انتظار داشته باشید موقع رفتن به خانه به سرعت از بازی کردن دست بکشد و بلند شود، به او چند دقیقه زمان دهید و در عوض کردن لباس هایش به او کمک کنید.

هیچ تضمینی وجود ندارد که فرزندتان بدون شکایت کردن، دست از بازی کردن بردارد. در حقیقت بیشتر احتمال دارد که فریاد زدن او مو به تن سیخ کند. اما تا زمانی که شما صبور و ثابت قدم باشید، بالاخره فرزندتان متوجه می شود که سرپیچی کردن راهی برای رسیدن به چیزی که می خواهد نیست.