به گزارش سایت خبری ساعد نیوز،برای کودک معذرت خواهی کردن می تواند واژه و مفهوم پیچیده ای باشد . اما از سنین خیلی پایین قادر به یادگیری احساس تاسف و عذرخواهی است .یکی از موضوعات مهمی که والدین در تربیت فرزندشان به آن اهمیت می دهند، احترام گذاشتن به دیگران و عذرخواهی کردن است.
شاید برای شما هم این سوال مطرح شده باشد که چطور باید عذرخواهی کرد و چطور روش درست عذرخواهی را به بچه ها آموزش داد؟ برای پاسخ به این پرسش ها قبل از هر چیز لازم است به این نکته توجه کنیم که عذرخواهی، یک مهارت است و بنابراین علاوه بر کسب آگاهی در این زمینه نیازمندیم با تمرین و تکرار این مهارت را در الگوی رفتاریمان درونی کنیم؛ زیرا ساده ترین راه برای اینکه کودک عذرخواهی کردن را بیاموزد، یادگیری مشاهده ای است.
به این ترتیب وقتی کودک شاهد عذرخواهی کردن ما و به رسمیت شناختن حقوقمان و دیگری به هنگام رنجش باشد، در واقع به طور غیرمستقیم اهمیت، ضرورت و روش صحیح عذرخواهی کردن را یاد می گیرد و در موقعیت های مشابه تمرین می کند.
آیا عذرخواهی کردن از دیگران، مهارتی یاد دادنی است؟
بچه های کوچک تر از هفت سال، تفکر شهودی دارند و در پس خیلی از کارهای شان، منطقی وجود ندارد. آن ها، تصوری از کار خوب یا کار بد ندارند و نمی توانند رفتارهای شان را دسته بندی کنند. تشویق یا تنیبه زیاد، تاثیر خوبی بر روحیه و رفتار کودکان ندارد. بنابراین در این مرحله، والدین باید عذرخواهی کردن را به شکل غیر مستقیم به کودک بیاموزند.
تخریب نکنید
زیر سوال بردن شخصیت کودک، وقتی او، کار خطایی انجام داده، روش درستی برای تنبیه کردن او نیست. مثلا وقتی دختر یا پسر کوچک شما، در پارک، کودک دیگری را هل داده، شما با گفتن جملاتی مثل «عجب دختر بدی هستی» یا «دیگه دوستت ندارم» و…، نه تنها نمی توانید عذر خواستن را به او یاد بدهید، بلکه باعث انتقال احساسات منفی به کودک می شوید. پس، فقط کار بد او را زیر سوال ببرید و با استفاده از روش هایی مثل نقاشی، تعریف یک داستان، خواندن یک شعر و…، عمل اشتباهش را به او گوشزد کنید و به این ترتیب، یادش بدهید که چه طور باید از دیگران عذرخواهی کند.
مستقیم یا به شکل غیر مستقیم
وقتی کودک، با استفاده از روش غیرمستقیم، به خطای خودش پی برد و به خاطر آن، معذرت خواهی کرد، تشویقش کنید تا احساس کند شما، رفتار مثبت او را درک کرده اید. اگر این روش ها فایده ای نداشت- به خصوص اگر در سنی است که خوب و بد را از هم تشخیص می دهد- از او بخواهید به طور مستقیم، عذرخواهی کند؛ البته این کار را با خشم و عصبانیت انجام ندهید، بلکه به او بگویید که هم چنان دوست اش دارید، اما چون رفتارش اشتباه است، باید معذرت خواهی کند.
کمی بخندیم
نکته هایی برای تربیت بچه هایی که معذرت خواهی را اصلا دوست ندارند. این واقعیت را باید بپذیریم که طبیعت، چّک اول را برای بچه ما کنار گذاشته. هم چنین معذرت خواهی، نکته ای است که در سرشت بچه های ما گنجانده نشده. اصلا موقعی که داشتند در سرشت آدمی زاده ها، پوزش خواستن را خلق می کردند، بچه شما داشته دنبال اعتماد به نفس می گشته!
این را باید از همان خشت اول، به بچه یاد داد که معذرت خواهی، مال نسل های قبل است؛ اصلا مال خانواده ما نیست. یک نکته طلایی در تربیت کودک هست که اگر به بچه یاد بدهیم، دیگر نیازی نیست که موقع دعواهای کودکانه و بعد، جوانانه و بعدتر، دعواهای زن و شوهری و زن و مادرشوهری و…، نقش میانجی گر را بازی کنیم؛ چون آن ها یاد گرفته اند که «ببخشید»، واژه آن ها نیست و در کل، اصلا آن ها اشتباه نکرده اند!
نکته طلایی، در یک قیافه حق به جانب نهفته است؛ این که بچه شما یاد بگیرد که بزند و نگوید «ببخشید» و زل زل به چهره طرف مقابل، هی نگاه کند تا طرف، از رو برود و فرزند شما بگوید: «نشنیدم از من معذرت خواهی کنی!» این، همان قله ای است که در تربیت بچه، باید به آن دست یابید. اصلا کوتاه نیایید. همین نکته است که وقتی به بچه یاد می دهید، ۱۰۰، ۱۲۰ سال بعد که دیگر در این دنیا تشریف نداشتید، توی دهنش می چرخد که «روحت شاد. هم زدم، هم کسی جرأت نکرد بگه بالای چشمت، ابرو»؛ البته آن جا، بیش تر می توانید تاثیر این آموزه ها را در دعاهای مردم ببینید!
