قونیه یا کُنیا (به ترکی استانبولی: Konya) یک شهر بزرگ در حاشیه جنوب غربی فلات مرکزی آناتولی و هفتمین شهر پرجمعیت در ترکیه با جمعیت بیش از ۲٫۱ میلیون نفر است. قونیه یک شهر توسعه یافته اقتصادی و صنعتی است و مرکز استان قونیه می باشد.منطقه قونیه از هزاره سوم قبل از میلاد سکونت داشته است. این شهر که در دوران باستان کلاسیک به عنوان ایکونیوم شناخته شده بود، توسط تمدنهای فریگیه، شاهنشاهی هخامنشی، عصر هلنیستی و روم باستان پیاپی اداره می شد. در قرن یازدهم میلادی، دودمان سلجوق این منطقه را از امپراتوری بیزانس فتح کردند و سپس پایتخت سلجوقیان روم شد. در زمان سلجوقیان، این شهر به اوج ثروت و نفوذ خود رسید. پس از فروپاشی روم، قونیه تحت فرمان قرامانیان قرار گرفت، پیش از آنکه توسط امپراتوری عثمانی در قرن پانزدهم به دست گرفته شود. پس از جنگ استقلال ترکیه این شهر به بخشی از جمهوری مدرن ترکیه بدل شد.
جمعیت شهر قونیه
قونیه با جمعیتی بالغ بر ۱٫۲ میلیون نفر هفتمین شهر پرجمعیت ترکیه محسوب می شود، یک شهر اقتصادی و توسعه یافته از لحاظ صنعتی و پایتخت استان قونیه. با توجه به سیستم ثبت آمار در سال ۲۰۱۶ جمعیت قونیه ۲۱۶۱۳۰۳ نفر اعلام گردید. میزان رشد جمعیت سالانه و تراکم جمعیت ۵۶ نفر در ۱۴٫۳ کیلومتر مربع در این شهر می باشد و مرکز شهر جمعیتی بالغ بر ۱۲۷۸۱۹۵ نفر را در دل خود جای داده است. در سال ۱۹۲۳ در چارچوب تبادلات جمعیتی مابین ترکیه و یونان، یونانیان ساکن در شهرِ قونیه، آنجا را ترک کرده و در یونان سکنی گزیدند.
آب و هوا شهر قونیه
قونیه دارای آب و هوای سرد و نیمه خشک در سامانه طبقه بندی اقلیمی کوپن می باشد، شهری که در سامانه طبقه بندی اقلیمی تروارثا تابستانی گرم را تجربه می کند. دمای متوسط این شهر در تابستان ۳۰ درجه سانتی گراد و بالاترین درجه حرارت آن در تاریخ سی اُم ژوئیه سال ۲۰۰۰، ۴۰٫۶ درجه سانتی گراد اندازه گیری شده است. میانگین متوسط دما در فصل زمستان منفی ۴٫۲ درجه سانتی گراد و کمترین میزان درجه حرارت در تاریخ ششم فوریه سال ۱۹۷۲ منفی ۲۶٫۵ درجه سانتی گراد ثبت شده است. با توجه به شرایط جغرافیایی قونیه و قرار گرفتنش در ارتفاعات، این شهر شاهد تابستان هایی خشک با شب هایی سرد می باشد. گرچه میانگین بارش در قونیه پایین است اما در طول سال در این شهر بارندگی نیز وجود دارد.
فرهنگ شهر قونیه
نام قونیه یادآور مولانا شاعر است؛ این شهر به شهر درویش های مرید مولوی مشهور است. آثار مولانا بر ادبیات و فرهنگ ترکی نیز تأثیر گذاشته است و اکثر جانشینان او در طریقهٔ صوفی گری نیز در این ناحیه بوده اند. قونیه از جمله شهرهای تاریخی ترکیه است که فرهنگ مشرق زمین را در خود حفظ کرده و مردم آن دیدگاه های مذهبی و اسلامی عمیقی دارند. از این شهر به عنوان سنگر اسلام نیز یاد می شود و ساکنین آن هنوز هم دین دارتر از بقیهٔ شهرها می باشنداین شهر مولد فرش های ترکی است که در دوران رنسانس به اروپا صادر می شدند، همچنین پارچه های گران قیمت با الگوی بافت بسیار غنی در این شهر یافت می شوند؛ پارچه هایی که از آنها به عنوان رومیزی و روتختی استفاده می شود و اغلب در نقاشی های معاصر به عنوان نماد ثروت و شکوه گنجانده می شوند.آهنگ محلی قونیه به نام کونیالیم (Konyalım) در وصف عشق به یکی از اهالی قونیه سروده شده است.
تاریخچه شهر قونیه
قونیه شهری در مرکز آناتولی ترکیه می باشد که برای قرن ها در حفظ نام خود موفق بوده است. شهری که در منابع کهن از آن به عنوان ایکونیون (Icinion)، ایکونیون (Ikonyon) و ایکونیوم (Iconium) به معنای شمایل یاد می شود. دلیل انتخاب این نام، به افسانه ای در اساطیر یونانی بازمی گردد. در اساطیر یونانی آمده که بر این شهر اژدهایی چیره شده بود که گه گاهی به آن حمله می کرد و گروهی از زنان و دختران را می بلعید. پرسیوس (Perseus) پسر ژوپیتر این اژدها را کشت و مردم شهر را از بلای او رها کرد. مردم شهر نیز به پاس رشادت این قهرمان اساطیری تصویری از وی را به یکی از دروازه های شهر می آویزند و به همین مناسبت نام یونانی ایکونیون به معنای شمایل را برای آن برمی گزیننداز این شهر در منابع عربی و فارسی به اسم قونیه یاد می شود که البته این نامگذاری هم دلیلی دارد و به افسانه ای مربوط می شود. افسانه ای رایج در بین مسلمانان که به سفر دو درویش دوستدار پروردگار به آسمان، بازمی گردد، سفری آسمانی از سرزمین دور خراسان به سمت غرب. زمانیکه این دو درویش در سرزمین های مرکزی آناتولی در حال پرواز بودند یکی پرسید، فرود آییم (“Konayim mi”) و دیگری در پاسخ گفت: مطمئناً (“Kon ya). بنابراین در این سرزمین فرود آمدند و نام قونیه برای آن انتخاب شد.بر اساس نشانه های باستان شناسی منطقه قونیه جزو یکی از قدیمی ترین سکونتگاه های آناتولی است و قدمت آن به ۷۰۰۰ سال قبل از میلاد و دوران نوسنگی (عصر حجر) بازمی گردد. بر اساس نتایج تحقیقات قبل از پیدایش اسلام این شهر شاهد دورانی نظیر عصر تمدن فرانوسنگی (Copper Age)، عصر تمدن برنز (Bronze Age civilizations)، دوران هیتی ها (Hittites)، فریگی ها (Phrygians)، دوران لیدی ها (Lydians)، ایرانیان فارسی زبان (Persians)، رومیان (Romans) و امپراتوری روم شرقی (Byzantines) می باشد.می توان از قونیه به عنوان یک مکان بسیار مهم و مقدس برای مسیحیان نام برد، مکانی مقدس که سنت پائول (St. Paul) یکی از مهمترین مبلغان مسیحیت و بنیانگذار الهیات و خداشناسی و سنت برناباس (St. Barnabas) در یکی از سفرهای خود به آسیای صغیر در ۵۰ سال قبل از آن بازدید کردند. سنت پائول در طی این سفر مردم قونیه را موعظه کرد اما این کار آنها یهودیان و امت آنها را خشمگین ساخت.نقطه شروع گسترش اسلام در این شهر به دوران خلافت معاویه بازمی گردد، اندکی بعد از کوتاه شدن دست ساسانیان، قونیه به دست سپاهیان اسلام افتاد، در قرن اول هجری یا هفتم میلادی سپاه معاویه بر قونیه مسلط شدند، اما آنها در این دیار زیاد دوام نیاوردند. کشاکش و جنگ مسلمانان از قرن دوم هجری یا هشتم میلادی که عباسیان به جای امویان نشستند تا قرن چهارم هجری یا دهم میلادی ادامه داشت. در نیمه دوم قرن پنجم هجری یا یازدهم میلادی این دیار به دست سلجوقیان افتاد. قونیه در بین سال های ۱۷۰۱ تا ۱۳۰۸ پایتخت این قوم بود. علاءالدین کیقباد بن کیکاوس (Alaaddin Keykubad) یازدهمین سلطان از سلجوقیان روم بود که در سال ۱۲۲۰ دیوارهای شهر را بازسازی نمود و برج هایش را تعمیر و مرمت کرد. اما از آنجایی که این شهر محل مبارزه قدرت های بزرگی نظیر سلجوقیان، بیلیک کارامان (Karamanoglu)، مغول ها و ایلهانیان (Ilhan’s) بود، جنگ های متعددی در آن رخ می داد و همواره ظاهرش تغییر می کرد. در زمان قدرت سلطان محمد دوم ملقب به محمد فاتح، قونیه جزو قلمرو عثمانی ها شد. این شهر در دوره عثمانیان وجهه سیاسی اش را از دست داد اما حیات ادبی و عرفانی اش هنوز ادامه داشت. اولین سرشماری عمومی در آن دوران صورت گرفت و در زمان بایزید دوم، سلطان سلیمان یکم و مراد دوم دوباره تکرار شد.در دوران سلطان سلیمان یکم قونیه مرکز استان مستعمره عثمانی ها کارامان ایلی (Karaman ili) گردید. در دوران تسلط عثمانی ها با تأسیس سیستم ولایتی این شهر تبدیل به مرکز ولایت قونیه گردید.استان قونیه در سال ۱۸۶۷ مرزبندی شد و سرزمین هایی نظیر نیده (Niğde)، اسپارتا (Isparta)، ایچیل (İçil)) و تکه سانجا (Teke Sanjaks) را دربرگرفت. در همان سال در شهر آتش سوزی بسیار فجیعی رخ داد و متأسفانه در سال ۱۸۷۳ شاهد یک قحطی بسیار جدی بود.در قرن نوزدهم زمزمه ها در مورد نفرین شدن این شهر به گوش می خورد، دیواره های شهر کاملاً ویران شده بودند و مساجد در شرایطی بسیار وحشتناک به سر می بردند. تا اینکه در اواخر قرن و در سال ۱۸۹۶ بعد از افتتاح خط راه آهن به اسکی شِهیر (Eskisehir) فعالیت های تجاری در قونیه رونق یافت و در سال ۱۹۰۲ اقدامات مثمر ثمر و حیاتی بسیاری در زمینه پیشرفت در ماشین آلات کشاورزی این شهر صورت گرفت. دوره ای طلایی همزمان با سلطنت سلطان عبدالحمید دوم که می توان از وی به عنوان یک تولیدکننده و مولد ثروت بسیار پربار برای این دیار نام برد.همزمان با جنگ جهانی اول شمار نیروهای انسانی در قونیه نیز مانند دیگر نقاط کشور کاهش یافت، شهر مورد تصرف متفقین قرار گرفت و خط راه آهن قونیه توسط بریتانیا در ژانویه سال ۱۹۱۹ راه اندازی گردید. متفقین در ماه مارس سال ۱۹۲۰ همزمان با به وقوع پیوستن استقلال ترکیه به رهبری آتاتورک قونیه را ترک کردند.به طور کلی این شهر برای ایرانیان یادآور شاعر پرآوازه مولاناست، شاعری پرآوازه در زمینه اشعار عرفانی و بنیانگذار طریقت مولویه. از دیگر جاذبه های این شهر می توان به مدرسه کاراتای (Karatay Medrese)، محل آموزش و فراگیری علوم الهی در گذشته که امروزه از آن به عنوان یک موزه استفاده می شود، مسجد علادین کیقباد با قدمتی کهن مربوط به قرن دوازدهم و موزه اینجه میناره (Ince Minare) اشاره کرد.یکی دیگر از جاذبه های جذاب و دیدنی قونیه پارک پروانه های گرمسیری است، مکانی جذاب که در سال ۲۰۱۵ افتتاح گردید و اکنون جایگاه بیش از ۶۰۰۰ پروانه از ۱۵ گونه مختلف و ۲۰۰۰۰ گونه گیاهی گرمسیری می باشد.
جاذبه های گردشگری شهر قونیه
سبک و سیاق سفر به قونیه گردش در میان اماکن تاریخی است همچنین گردشگران می توانند از پارک های کوچک و بزرگ شهری نیز دیدن کنند و یا اوقاتشان را در پارک آبی هیجان انگیز این شهر سپری نمایند.زمانی که سفر به شهر قونیه در کشور ترکیه به زبان می آید نام شاعر بلند آوازه ایرانی حضرت مولانا جلال الدین بلخی در ذهن طنین انداز می شود. چرا که وی در این شهر زندگی می کرده و هم اکنون آرامگاه او آنجا قرار داد. اما شهر قونیه جاذبه های دیگری هم دارد که هنگام سفر نباید آنها را فراموش کنید. در این پست ساعد نیوز قصد دارد تعدادی از جاذبه های گردشگری قونیه را برایتان معرفی کند تا هنگام سفر تنها نحوه حرکتتان را مشخص کنید و به گشت و گذار در شهر قونیه بپردازید.
آرامگاه و موزه مولانا
آرامگاه مولانا در جنوب شرقی شهر قونیه پایتخت فرهنگی کشور ترکیه و در کهن ترین مکان این شهر، بر تپه ای به ارتفاع ۱,۰۱۶ متر واقع شده است. جایی که قدمت زیستگاه انسان در آن، به ۷,۵۰۰ سال پیش از میلاد مسیح می رسد. مزار و حرم حضرت مولانا، امروزه به عنوان نماد شهر و مهم ترین و پربازدیدترین جاذبه توریستی قونیه معرفی می شود. مکانی که نزد همگان با هر آیین و قومیتی، مقدس شمرده شده و با گنبد مخروطی سبز و فیروزه ای و معماری چشم نوازش، از شاخص ترین مکان های دیدنی ترکیه نیز به حساب می آید.شهر کهن و تاریخی قونیه در فاصله ۲۲۵ کیلومتری از آنکارا پایتخت کشور ترکیه قرار دارد و برای تماشا و زیارت آرامگاه و موزه مولانا باید به کشور ترکیه، شهر قونیه، منطقه کاراتای، محله عزیزیه، خیابان مولانا بروید.تاریخچه آرامگاه مولانا و ساخت بقعه ای برای این عارف و شاعر بزرگ پارسی، دقیقا به زمان رحلت او برمی گردد. پیکر جناب مولانا را پس از مرگ، در کنار پدرش و در باغی موسوم به «ارم باغچه» یا باغ گل رز که هدیه علاءالدین کیقباد به سلطان العلما بود، به خاک سپردند. یک سال بعد یعنی سال ۶۷۳ هجری مصادف با ۱۲۷۴ میلادی، مریدان به همراه سلطان ولد پسر مولانا و با پیگیری و نظارت «گورجو خاتون» همسر شاه سلیمان سلجوقی، مقبره ای بر مزار مرید خود ساختند. بنایی استوانه ای شکل که با گنبد مخروطی فیروزه ای و کتیبه آیات قرآنی مزین شده و همچنان پابرجا است و نمادی زیبا برای معرفی مقبره مولانا محسوب می شود. مساحت ابتدایی مقبره ۶,۵۰۰ متر مربع بود و تنها یک شبستان و بامی هرمی شکل داشت.بیش از یک قرن بعد، مقبره تعمیر و بازسازی و دیوارهای داخلی اش با طرح و رنگ جلوه ای تازه یافت. در فاصله سال های ۱۴۸۱ تا ۱۵۱۲ میلادی و در زمان بایزید دوم پادشاه عثمانی، گنبد مخروطی را با سفالینه و کاشی های لاجوردی پوشانده و کتیبه آیت الکرسی گرداگرد آن را آذین بست و گنبد سبز مولانا، شکل امروزی را گرفت. با گذشت زمان بخش های مختلفی به این مکان افزودند و در نهایت از ۶,۵۰۰ متر مربع به ۱۸,۰۰۰ متر مربع گسترش پیدا کرد.در دهه دوم از قرن بیستم میلادی، مقبره حضرت مولانا به موزه تبدیل شد و در نهایت از سال ۱۹۵۴ میلادی به بعد، این مکان مهم تاریخی فرهنگی معنوی، با نام موزه مولانا معرفی و شناخته می شود. مکانی که این روزها به یکی از قطب های مهم گردشگری در کشور ترکیه بدل شده و سالانه بیش از یک ونیم میلیون بازدیدکننده از سراسر جهان دارد.در کتب تاریخی چنین آمده که اولین معمار هنرمند بارگاه حضرت مولانا، مردی ایرانی از دیار تبریز، با نام بدر الدین تبریزی بود. معماری خاص این بنا با گنبد فیروزه ای هرمی شکل و زیبا نیز، از این مرد هنرمند آذری به یادگار مانده که امروزه به عنوان نماد و وجه تسمیه مقبره مولانا از آن یاد می شود. گنبد سبز یا قبّة الخضرا که به زبان ترکی به آن کابای هدرا (Kubbe-i Hadra) می گویند، نامی است که مزار و موزه جناب مولوی را با آن می شناسنداین گنبد زیبا و منحصربه فرد با ۲۵ متر ارتفاع، از قسمت پایین استوانه ای شکل و در قسمت بالا مخروطی کثیرالاضلاع را تشکیل می دهد و بر فراز آن میله و هلال ماه طلایی نصب کرده اند. این گنبد بی شباهت به کلاه صوفیان نیست و معمار شیعی مذهب آن، دوازده ترک به تعداد دوازده امام شیعیان برای گنبد در نظر گرفت. دو مناره سمت چپ گنبد، به مسجد سلیمیه تعلق داشته و مناره سمت راست هم مربوط به مسجد مولانا است. قبور مولانا و پسرش سلطان ولد هم درست زیر گنبد قرار دارد. به طور کلی، معماری بنای موزه و آرامگاه مولانا، از ترکیب سه سبک معماری اسلامی، سلجوقی و عثمانی تبعیت می کند.
ویرانه های چاتال هویوک
چاتال هویوک سایت باستانی و یکی از کهن ترین سکونتگاه های به جای مانده از تاریخ بشر محسوب می شود. این شهرک قدیمی که در جنوب آناتولی ترکیه قرار گرفته است، به دوران نوسنگی و فراسنگی تعلق دارد. اگرچه چاتال هویوک محل استقرار کهن ترین تمدن انسان ها محسوب نمی شود، صاحب نظران این منطقه را زادگاه هنر می دانند.چاتال هویوک که یکی از برترین جاهای دیدنی ترکیه به شمار می رود، در طول تاریخ طولانی خود، سیر تکامل انسان را به وضوح مشاهده کرده است و تاریخچه ای از مهم ترین تحولات انسان را نزد باستان شناسان بازنمایی می کند.منطقه باستانی چاتال هویوک، در ۱۱ کیلومتری جنوب شرق قونیه در «آناتولی» واقع شده است. آناتولی شیه جزیره ای پهناور در قلب کشور ترکیه است که از شمال به دریای سیاه، از جنوب به مدیترانه و از غرب به دریای اژه محدود می شود. تپه های چاتال هویوک که کهن ترین سکونتگاه بشر در این شبه جزیره به حساب می آیند، در ۱۴۰ کیلومتری قله های آتشفشانی «کوه حسن» قرار دارند. در شرق منطقه چاتال هویوک، تپه ای متعلق به دوران نوسنگی به چشم می خورد که در ارتفاع ۲۰ متری از سطح دشت قرار گرفته است.تپه ای نسبتا کوچک تر در غرب این منطقه وجود دارد که در فاصله چندصد متری آن، شهرکی متعلق به دوران بیزانس مشاهده می شود. وسعت تپه های باستانی این منطقه به ۱۲ هکتار می رسد و کانال آبی منشعب از رود «چهارشنبه»، از میان تپه ها عبور می کند. در حاشیه این کانال که خود از شگفتی های دوران باستان است، بر بستری از خاک رس آبرفتی، تاسیساتی قدیمی به چشم می خورد که احتمالا مصارف کشاورزی داشته اند. این تاسیسات از جمله نخستین سازه هایی بود که در کاوش های باستانی سر از خاک برون آورد و مژده کشف تمدنی اسرارآمیز را داد. منطقه باستانی چاتال هویوک دو تپه ۳۷ هکتاری را شامل می شود. قدمت تپه بلندتر که در قسمت شرقی منطقه قرار دارد، به ۷۴۰۰ تا ۶۲۰۰ سال قبل از میلاد مسیح برمی گردد. تپه های باستانی جنوب آناتولی، شگفتی معماری ماقبل تاریخ محسوب می شوند. چیدمان منازل به گونه است که از تاثیر تغییرات اقلیمی و آب وهوایی جلوگیری می کند. منطقه مسکونی چاتال هویوک فاقد هرگونه خیابان و مسیر عبور و مرور بوده است.خانه ها در مجاورت و اتصال با یکدیگر ساخته شده بودند و تردد ار روی بام منازل انجام می شد. حفره هایی نیز به منظور ورود به خانه، در سقف تعبیه شده بود. جهت بالا و پایین رفتن از این خانه ها نیز از نردبان استفاده می شد. علاوه بر نردبان، پله های شیب داری نیز کشف شده است که نشان از تکامل معماری اقوام چاتال هویوک در گذر زمان دارد. کاربری دیگر حفره های سقف در این منطقه، تهویه خانه هایی بود که کندوی زنبور عسل را تداعی می کند. مساحت تقریبی هر یک از این منازل که معماری یکسان و سقفی مسطح داشتند، ۲۵ مترمربع بوده استدر قسمت تحتانی خانه ها نیز بخشی به عنوان انبار وجود داشت. نکته جالب توجه دیگری که در بقایای چاتال هویوک مشاهده شده، وجود کوره هایی بر سقف خانه ها است که به نظر می رسد به صورت اشتراکی و برای مصارف متعدد مورد استفاده واقع می شدند.مصالح به کار رفته در ساخت این شهرک اسرارآمیز، عمدتا خشت های گلی و آهکی است. کف خانه ها نیز به وسیله گل فشرده ، استحکام بخشی شده اند. از آنجایی که سازه منازل چاتال هویوک پس از گذر چندین هزار سال به خوبی حفظ شده است، به نظر می رسد که در ساخت بناها به طریقی هوشمندانه از خشت های پخته استفاده شده باشد. یکی دیگر از مزیت های معماری این منطقه باستانی، امکان دفاع سازمان یافته در برابر هجوم دشمنان بوده است. به گونه ای که حتی اگر دشمن موفق می شد به دیوارهای خارجی شهر رخنه کند، درون خانه ای گرفتار می شد که مدافعان بر بالای سقف و مقابل حفره ورودی انتظارش را می کشیدند.
آثار هنری چاتال هویوک
جلوه های هنری در سراسر سایت باستانی چاتال هویوک به چشم می خورد. نمادهایی از حیوانات و انسان ها، نقوش هندسی منحصربه فرد و خشت های زیگ زاگی و لوزی شکل، از ویژگی های هنری این منطقه است. آثار هنری چاتال هویوک بسیار متنوع اند؛ آن گونه به نظر می رسد که خلق آثار هنری، بخش ویژه ای از زندگی روزمره مردمان را تشکیل می داده است. طراحی هایی از یک جفت پلنگ که در مقابل هم، به تصویر درآوردن مراسم شکار، کباب کردن گاومیش های وحشی و رنگ آمیزی های وزین، از جمله شاخصه های هنر اقوام باستانی آناتولی است.تندیس های بسیاری در محوطه باستانی چاتال هویوک کشف شده که مشهورترین آن ها مجسمه زنی است که میان دو گربه سان نشسته است. مجسمه هایی از این دست به وفور یافت شده اند که اغلب آن ها از سفال ساخته شده اند. این آثار هنری شگفت انگیز با شمایل انسان و دیگر جانوران، در تمامی خانه های چاتال هویوک و کوره های این منطقه یافت شده است. به نظر می رسد که از این دست سازه های هنری به عنوان نمادهایی مقدس برای برآورده شدن آرزو یا دفع ارواح خبیث استفاده می کردند.دیوارهای داخلی، خصوصا اتاق اصلی تمامی خانه های چاتال هویوک، دارای تزیینات و نقش و نگارهایی منحصربه فرد است. همچنین به نظر می رسد که عمل تزئین دیواره های منازل به صورت مداوم انجام می شد. سیر تکامل نقش های هندسی و شکل های دو بعدی در منازل چاتال هویوک، این موضوع را گواهی می کند.درمجموع، می توان گفت که پرتکرار ترین آثار هنری به جای مانده در منطقه چاتال هویوک، دست سازه هایی است که با بقایای حیوانات ساخته شده است. برای نمونه، جمجمه های تزئین شده گاو نر در بسیاری از منازل مسکونی مشاهده شده است. آثار تزئینی بسیاری از شاخ ها، منقار ها و استخوان سایر جانوران نیز در این سایت باستانی به چشم می خورد. بررسی ها نشان می دهد که آثار ساخته شده به وسیله بقایای جانوران، اغلب به حیوانات وحشی تعلق دارد. محققان از این موضوع نتیجه گرفته اند که شکار حیوانات وحشی و تغذیه از آنان، جزو عادات مهم اقوام چاتال هویوک بوده است.
تربت و مسجد شمس تبریزی
پارک ژاپنی قونیه
باغ پروانه گرمسیری قونیه
تپه علاالدین
موزه مدرسه کاراتای
مرکز خرید کنت پلازا
مسجد دارالفنون سلطان سلیم
موزه آنتوگرافی قونیه
برج سلجوقی
مسجد جامع عزیزیه
دهکده سیله
سیله یک دهکده تاریخی که در ۸ کیلومتری شمال غربی مرکز قونیه آرمیده، دهکده ای با قدمت ۷۰۰۰ ساله در جاده تاریخی کینگز (پادشاهان)، جاده ابریشم و جاده زائرین است. در این دهکده زیبا جاذبه هایی نظیر چندین مسجد بازسازی شده، کلیسای ایا النا (Hagia Heleni)، کلیسا میلک (Milk)، ۷ کلیسا غاری باستانی، دخمه مردگان (katakombs)، خانه های سنگی باستانی، یک پل آبی رومی، موزه فرهنگی و خانه های سنتی یافت می شود.
مرکز فرهنگی مولانا
اوت لت نوادا قونیه
باغ های مرام
موزه باستان شناسی قونیه
مسجد دارالفنون سلطان سلیم
مسجد سلیمیه قونیه
مسجد علاالدین
و در پایان...
ترکیه کشوری نیست که شما بتوانید در یک مدت کم زیبایی ها و مکان های دیدنی بی نظیر آن را درک کنید. در این بخش جاهای دیدنی شهر قونیه را برای شما توضیح خواهیم داد، شهری که قرار داشتن آرامگاه مولانا جلال الدین بلخی، شاعر بزرگ فارسی زبان در آن، باعث محبوبیت آن بین دوستداران هنر و ادب است.قونیه یک شهر بزرگ در حاشیه جنوب غربی فلات مرکزی آناتولی و هفتمین شهر پرجمعیت در ترکیه با جمعیت بیش از ۲٫۱ میلیون نفر است. قونیه یک شهر توسعه یافته اقتصادی و صنعتی است و مرکز استان قونیه می باشد.
معرفی شهر مونکتون
