به گزارش سایت خبری ساعد نیوز، یکی از اختلالات شخصیت های مربوط به دسته نمایشی است و فرد مبتلا خود را بسیار مهم و بزرگ تصور می کند و به شیوه ای اغراق آمیز احساس توانمندی و لیاقت می کند. آنها در ذهن خود را فردی مشهور می پندارند و از آنجایی که بسیار خود را سزاوار و لایق می دانند، نیازها و مشکلات دیگران هیچ جایگاهی در دنیای آنها ندارد.
به شدت خود را برتر از دیگران می بینند و با تحکم و تکبر با دیگران برخورد می کنند و از دیگران انتظار احترام و تحسین دائم خود را دارند و زمانی که اطرافیان یا حتی خودشان نتوانند انتظارت بیش از حد و غیر ممکن را بر آورده کنند معمولا دچار افسردگی می شوند.
طبق بررسی های که انجام شده نرخ شیوع این اختلال بین دو تا شانزده درصد جمعیت بالینی و کمتر از یک درصد کل جمعیت است، این اختلال بین مردان شیوع بیشتری دارد.
ریسک ابتلا به این اختلال در افرادی که یکی از والدینشان به این بیماری مبتلا است بیشتر از سایر افراد است، زیر این والدین هم احساس غیر واقع بینانه در تمامی جنبه های زندگی مانند قدرت، خود بزرگ بینی، باهوش بودن، زیبا بودن و … در فرزند خود ایجاد می کنند.
محققین بر این باورند که تعداد افراد مبتلا به این بیماری رو به افزایش است.
تست زیر شامل 6 نشانه خودشیفتگی است. با امتیاز دادن به هر یک از این نشانه ها از صفر تا پنج می توانید خود را محک بزنید.
در صورتی که یکی از این نشانه ها به هیچ وجه در مورد شما صدق نمی کند، به آن امتیاز صفر دهید و اگر تصور می کنید یکی از آن ها کاملاً در شما وجود دارد، برای آن عدد 5 را تعیین کنید. مجموع امتیازات درجه نارسیسم را مشخص می کند.
اگر امتیاز 10 یا کمتر را کسب کرده اید، ویژگی و علائم خودشیفتگی در شما به چشم نمی خورد.
امتیاز 18 یا بالاتر نشان می دهد شما فردی خودبرتربین محسوب می شوید. در صورت نادیده گرفتن این موضوع، تبعات بسیاری متوجه تان خواهد شد.
امتیاز 24 به بالا نشان از خودشیفتگی حاد دارد و باید در رفتار فرد تجدید نظر جدی صورت گیرد.
طرز فکر افراد خودشیفته
1.صحبت های یک طرفه
... فقط می خواهم راجع به مسائلی صحبت کنم که دلم می خواهد. نگرانی و درگیری های ذهنی "من" هنگام مکالمه با دیگران در اولویت قرار دارد و مسیر صحبت را مشخص می کند. بنابراین عقاید من کاملاً درست است. صحبت های دیگران یا اشتباه است یا از کمترین اهمیت ممکن برخوردار است. توصیه های دیگران به نوعی شخصیت بنده را مورد هدف قرار می دهد.
یکی از نشانه های مهم افراد خودبرتربین این است که هر از چندگاهی بعد از شنیدن حرف های دیگران از واژه "اما" استفاده می کنند، غافل از اینکه این واژه تمام حرف های دیگران را به نوعی نقض می کند.
2.موضوع صحبت "من" هستم
... من بیشتر می دانم و از جذابیت بیشتری برخوردارم. موضوع صحبت بیشتر حول من می چرخد. اگر من نباشم موضوع چندانی برای صحبت کردن بین ما وجود ندارد (اگر هم وجود داشته باشد، بی نهایت کسل کننده است).
بیشتر صحبت ها معطوف به این موضوع است که من چه کارهایی انجام داده ام و به چه می اندیشم. من فرد بزرگ و مهمی هستم. پس شما که سعادت همنشینی با بنده را پیدا کرده اید، موظفید درست مثل یک دست سوم، کارهای بنده را به انجام برسانید.
3.قوانین به من مربوط نمی شوند
... من حق دارم به همسرم خیانت کنم، صف را رعایت نکنم، مالیات را دور بزنم و در کل قوانین را زیر پا بگذارم. اصولاً قوانین برای مردم است، نه من!
روانشناسان خودشیفتگی را "سندروم فرد بلند قامت" نیز خطاب می کنند. این افراد عموماً از بالا به مردم نگاه کرده و تصور می کنند قوانین شامل حال آنان نمی شود.
4.بحث هایی که می کنی حکم انتقاد را دارد. من هم از اینکه مورد انتقاد واقع شوم، متنفرم!
... اگر می خواهید به صحبت های شما توجه کنم، این مسئله را جدی بگیرید که من بسیار سریع عصبانی می شوم. بعضی حرف ها صرفاً شامل جملاتی است برای به زیر سوال بردن بنده.
انتقاد موجب ناراحتی می شود. البته "من" این حق را دارم که از دیگران انتقاد کنم (و قطعاً این کار را خواهم کرد). اما اگر انتقادی نسبت به من صورت گیرد، حتماً در صدد تلافی بر می آیم.
اصولاً افراد خودبرتربین استعداد خاصی در بزرگ نشان دادن عقاید و ویژگی های خود دارند و از طرفی نسبت به هر گونه بازخورد منفی از سوی دیگران واکنش تند نشان می دهند.
از آنجا که این افراد تصور می کنند همه صحبت ها در مورد آنان است، در صورتی که جمله ای با بار منفی بشنوند، سریعاً به خودشان می گیرند.
5.حق با بنده است، نه شما! بنابراین هر وقت رابطه من با شخصی شکرآب شود، قطعاً "او" مقصر است.
... من نمی توانم عذرخواهی کنم یا اشتباه خود را بپذیرم. جایگاه من فراتر از آن است که مورد مواخذه قرار گیرم. اگر به اشتباهم اذعان کنم، شدیداً ناراحت می شوم.
این افراد اغلب به نگرش "پذیرش بخشی از اشتباه" متوسل می شوند. برای مثال می گویند: «فقط در فلان مورد مرتکب اشتباه شدم. دلیلی ندارد همه اقداماتم زیر سوال رود». روانشناسان این نگرش را طرز فکر "همه یا هیچ" نیز می نامند.
در مجموع، تهمت به دیگران و ایراد گرفتن از آنان به جای بررسی ریشه ای مسائل و یافتن راه حل های موثر، باعث انتقال نوعی حس امنیت به افراد خودبرتربین می شود. این اشخاص به طور کلی به سرعت دیگران را سرزنش می کنند و به کندی نواقص خود را می پذیرند.
6.زود از کوره در می روم که دیگران مسبب آن هستند
... من را عصبانی کردی، به حرفهایم گوش ندادی، از من انتقاد کردی، سعی می کنی بنده را تحت کنترل خود در بیاوری، نظراتی که ارائه می کنی کاملاً اشتباه است. پس بهتر است "شما" عذرخواهی کنید نه من.
افراد نارسیست عموماً تلاش می کنند خود را باهوش و دارای ویژگی های منحصر به فرد نشان دهند. این در حالی است که این افراد خودشیفته به سرعت عصبانی می شوند. سپس به سرعت دیگران را مقصر نشان می دهند.
حال، می توانید مجموع امتیازات را محاسبه کنید و به درک بیشتری در مورد خودتان دست یابید.-
