ورزش و افراط و تفریط ها

افراط و تفریط یعنی چه؟

افراط به معنی تندروی و تفریط به معنی کندروی می باشد. «فرط» به معنی خارج شدن از حد معین است. وقتی که این خارج شدن پیشی گرفتن باشد آن را افراط و وقتی در مسیر کوتاهی باشد تفریط خوانده می شود.

آسیب مدیریت افراط و تفریط بر ورزش

موفقیت در ورزش راحت به دست نمی آید و مدیریت صحیح و برنامه ریزی فاکتور های لازم در این مسیر هستند. نداشتن مدیریت کارآمد، اصولی و حرفه ای، نه تنها عایدی برایمان ندارد، بلکه تیشه به ریشه ورزش می زند و استعداد های ناب را می سوزاند. بازی های المپیک فرصت خوبی است برای اینکه عملکرد ورزشکاران و تیم ها مورد بررسی قرار گیرند و برای آینده برنامه ریزی شود، اما با توجه به نوع مدیریت حاکم بر وررزش کشور نمی توان انتظار داشت آقایان این فرصت را غنیمت بشمارند و به فکر آینده باشند. اوج هنرنمایی آن ها افراط و تفریط در مواجهه با مدال آورانی است که نیاز به حمایت صحیح و منطقی دارند، نه اینکه اسیر تفکرات غلط و مخرب رؤسا شوند. کشورمان پر از قهرمانانی است که همه سختی ها را به جان می خرند و به رغم همه کمبود ها تا رسیدن به قله افتخار کوتاه نمی آیند. حفظ نخبه ها باید یکی از اولویت ها باشد و اجازه نداد تفکرات و تصمیمات سلیقه ای و هدف دار همه چیز را نابود کند. متأسفانه چهره های شناخته شده ای در ورزش ما به خاطر همین مسائل از مسیر درست خارج شدند و از روز های اوج خود فاصله گرفتند. تأسف بار است که آینده رشته های مدال آور و موفق دست کسانی است که حتی ابتدایی ترین فاکتور های مدیریتی را نمی دانند، ولی ادعا های زیادی دارند و با ژست های حق به جانب خود را محق می دانند. جایی که باید حامی ورزشکار باشند پشتش را خالی می کنند و او را به امان خدا رها می سازند و جایی که باید قاطعانه تصمیم بگیرند و حامی حق باشند با حمایت های کورکورانه یک چهره مدال آور را زمین می زنند. وقتی قهرمانی بعد از گرفتن یک طلای جهانی یا المپیک حاضر نمی شود همراه با سایر ملی پوشان تمرین کند باید خیلی سریع مقابل زیاده خواهی هایش ایستاد و اجازه نداد خودخواهی یک نفر یک رشته را به حاشیه ببرد. این حق تک ستاره و تنها مدال آور المپیکی رشته دوومیدانی است که امکانات لازم را برای آماده سازی در اختیار داشته باشد، اما مدیر موفق کسی است که اجازه ندهد توقعات بیش از حد و زیاده خواهی جای خواسته های بحق ورزشکار را بگیرد. متأسفانه چنین مواردی در ورزش ایران رو به افزایش است و از آنجا که آقایان در مقابل خودخواهی های ستاره های قبلی نایستادند قطعاً برای برخورد با موارد مشابه جدید نیز برنامه ای ندارند. سوءمدیریت ها به همین جا ختم نمی شود؛ بی اعتنایی به مدال آورانی که به دلایل مختلف در این دوره از بازی های المپیک حضور ندارند یا عمر قهرمانی شان به پایان رسیده یادآور همان اصطلاح قدیمی است؛ قهرمان زنده را عشق است، ولی این رسمش نیست مدیران ارشد ورزش جواب تلفن وزنه برداری که به ناحق و به دلایل نامعلوم از رسیدن به المپیک بازمانده را ندهند یا خبری از مدال آوران ادوار گذشته نگیرند. چطور آن زمان که همین افراد در میادین بین المللی افتخار می آفریدند برای گرفتن عکس یادگاری صف می کشیدند و نوبت می گرفتند، اما در وقت گرفتاری و مواقع دیگر حاضر نیستند جواب سؤالش را هم بدهند. ورزش ما همان اندازه که از ورزشکار سالاری ضربه خورده از مدیرسالاری نیز زیان دیده است. مدیران ارشد هر چهار سال یک بار موفقیت تیم ها و ورزشکاران را به نام خود ثبت می کنند و در سایر مواقع حالی از مدال آورانمان نمی پرسند. یک بار برای همیشه باید به آن ها یاد داد که به جای حمایت های افراطی از یک یا چند چهره خاص و حاشیه ساز با شیوه ای معقول و در چارچوب مقررات و عدالت حامی قهرمانان باشند. تنها در این صورت است که هیچ ورزشکار و قهرمانی از بی عدالتی، بی توجهی و سوءمدیریت گلایه نخواهد کرد.

افراط در ورزش چه معضلاتی ایجاد می کند؟