به گزارش سایت خبری ساعد نیوز، عباس عبدی در روزنامه اعتماد نوشت: بخشی از گزارش دادستان درباره قتل خانم استاد، به وضعیت شخصیتی متهم اختصاص داده شده و درباره آقای نجفی آورده است که«پس از ازدواج دوم با مقتوله یک فقره اقدام به خودکشی ناموفق در هتل لاله با خوردن ۲۰ عدد قرص کلونازپام در سال 1397 می کند که به بیمارستان شهید رجایی منتقل که نجات پیدا می کند که انگیزه او همین مشکلات خانوادگی و شرایط جنجالی زندگی با مقتوله بوده است.»
عباس عبدی در روزنامه اعتماد نوشت: بخشی از گزارش دادستان درباره قتل خانم استاد، به وضعیت شخصیتی متهم اختصاص داده شده و درباره آقای نجفی آورده است که«پس از ازدواج دوم با مقتوله یک فقره اقدام به خودکشی ناموفق در هتل لاله با خوردن ۲۰ عدد قرص کلونازپام در سال 1397 می کند که به بیمارستان شهید رجایی منتقل که نجات پیدا می کند که انگیزه او همین مشکلات خانوادگی و شرایط جنجالی زندگی با مقتوله بوده است.»
قصد ورود به پرونده و ویژگی های شخصیتی ایشان را ندارم. ولی نکته مهم تری در این میان وجود دارد که اهمیت آن بیشتر است. آن طور که در گزارش مزبور آمده، می توان حدس زد که حداقل 20 نفر از مساله خودکشی ایشان مطلع بوده اند. خانواده خود و همسرش و نیز مسوولان هتل و بیمارستان و نیز همکاران و دوستان نزدیکش حتما از جزییات دقیق ماجرا اطلاع داشته اند.
بیایید فرض کنیم که رسانه های کشور در وضعیت مناسبی بودند و در قید و بند حکومت و سیاست نبودند. در این صورت خودکشی آقای نجفی تیتر اول بسیاری از رسانه ها می شد. مگر ممکن است این خبر از دید رسانه های حرفه ای پنهان بماند یا مگر ممکن است هنگامی که رسانه ای مطلع می شود، به سادگی از کنار آن بگذرد؟ یا تیتر بزرگ و گزارش و خبر تکمیلی درباره آن ننویسد؟ همچنان که درباره خبر قتل نوشتند. این گونه اخبار خوراک مطبوعات و رسانه هاست.
اتفاقا انتشار آن درباره آقای نجفی، خبر زرد محسوب نمی شود. به نظر می رسد که اهمیت اخلاقی، سیاسی و اجتماعی این خبر خیلی زیاد بود و اگر منتشر می شد، به احتمال فراوان قتل خانم استاد رخ نمی داد، زیرا زندگی آنان را در مسیر دیگری قرار می داد. اگر این خبر منتشر می شد، آقای نجفی مجبور بود بیرون از زندان درباره اینکه چرا چنین کاری را کرده توضیح دهد.
فراموش نکنیم که اهمیت خودکشی به ویژه برای چنین اشخاصی کمتر از قتل دیگران نیست اگر بیشتر نباشد. ظاهرا خودکشی هم جدی بوده و چنین نیست که صحنه سازی باشد. بنابراین اگر خبر خودکشی در زمان خودش منتشر شده بود بدون تردید مساله در سطح عمومی مورد بحث و گفت وگو قرار می گرفت و به طور طبیعی خانم استاد هم مجبور می شد وارد گفت وگو شود و به احتمال زیاد این ماجرا همان زمان مختومه می شد و کار به قتل و جنایت و دادگاه امروز نمی رسید.
البته این فقط یک ادعاست. ما نمی دانیم که اگر این خبر هم منتشر می شد در نهایت و به طور حتم چه اتفاقی رخ می داد، ولی در هر حال این وظیفه رسانه ها بود که پیگیر شوند و خبر خودکشی را منتشر کنند و طبعا در ادامه خبر نیز تحلیل و چرایی آن در دستور کار قرار می گرفت. از این نوع اخبار در ایران بسیار است که هیچ یک در زمان خود در رسانه ها منتشر نمی شوند. اخبار فسادهای مالی، اخبار رفتارهای غیرقانونی و اخبار مشابه فقط هنگامی منتشر می شوند که کار از کار گذشته و اثرگذاری رسانه در آن مورد به حداقل رسیده است.
