جرم خیانت در امانت چیست؟

جرم خیانت در امانت شاید در نظر بسیاری از مردم عادی ناشناخته باقی مانده باشد. در واقع بسیاری از مردم خیانت کردن در امانت را تنها از دیدگاه اخلاقی نظاره می کنند و به جنبه های حقوقی این موضوع توجه چندانی ندارند. در حالی که این موضوع می تواند در پاره ای اوقات جرم تلقی شود و در صورت محرز شدن حتی با عقوبت و کیفر همراه گردد.

به طور کل خیانت در امانت هم مانند بسیاری از جرم های مشابه از زمان های گذشته در جوامع بشری وجود داشته است. می توان گفت که به مرور زمان و با پیشرفت تکنولوژی روابط انسان ها با یکدیگر دستخوش تغییر شده و پیچیده تر از قبل گردیده است. از همین رو بسیاری از بی اخلاقی هایی که در زمان های قدیم از جنبه ی قضایی برخوردار نبود، اکنون به عنوان جرم تلقی می شود و حتی گاه با مجازات های قضایی همراه است. از میان این جرم ها می توان به جرم خیانت در امانت اشاره کرد. حتی از دیدگاه مذهبی نیز این عمل بسیار مذموم شمرده شده است. از همین رو افراد معتقد باید نسبت به این موضوع توجه ویژه ای داشته باشند.

در آیه 58 از سوره ی نسا این گونه به جرم خیانت در امانت پرداخته شده است: «إِنَّ اللَّهَ یَأْمُرُکُمْ أَنْ تُؤَدُّوا الْأَماناتِ إِلی أَهْلِها» به این معنی که «خداوند فرمان می ‏دهد تا امانت ها را به صاحبانشان باز گردانید» علاوه بر آن در آیه هشتم از سوره ی مومنون هم آمده است: «وَ الَّذِینَ هُمْ لاَِماناتِهِمْ وَ عَهْدِهِمْ راعُونَ» به این معنی که «ﻣﻮﻣﻨﺎن ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ اﻣﺎﻧﺖ دارﻧﺪ و ﺑﺮ ﻋﻬﺪ ﺧﻮد وﻓﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ» علاوه بر موارد یاد شده در تعداد دیگری از بخش های قرآن نظیر آیه 37 سوره انفال نیز مومنین از ارتکاب خیانت در امانت نهی شده اند.

حال برای شناخت جرم خیانت در امانت باید به سراغ تعریف آن برویم تا نخست آشنایی بیشتری با این جرم یافته و در مرحله ی بعد از مجازات های قضایی و حقوقی در نظر گرفته شده برای آن مطلع گردیم.

جرم خیانت در امانت چیست؟

به طور ساده می توان جرم خیانت در امانت را این گونه تعریف کرد که اگر مالی از طرف مالک، متصرف قانونی یا ماذون به شخص خاصی سپرده شود تا آن را بعد از مدت معینی پس بدهد یا این که نزد خود نگه داشته و آن را به مصرف معینی برساند، به اصطلاح گفته می شود که این مال به آن فرد خاص امانت داده شده است. بنابراین اگر فرد مذکور مال مورد نظر را با سو نیت به ضرر مالکان یا تصرف کنندگان آن مال، تلف یا تصاحب کرده باشد یا این که آن را استعمال یا مفقود نماید، در امانت سپرده شده به دستش خیانت کرده است. در این صورت شخص مورد نظر خائن در امانت محسوب می شود و مستحق تحمل کردن مجازات قانونی خواهد بود.

به طور کل از نظر قانون، خیانت به معنای پیمان شکنی، نقض عهد، بی وفایی و رعایت نکردن امانت داری است. البته پیش از هر گونه قضاوتی ابتدا باید به این پرسش مهم پاسخ داد که مال واگذار شده به یک فرد خاص چگونه و تحت چه شرایطی امانت محسوب می شود؟ در واقع مهم ترین بخش مربوط به وقوع جرمی که خیانت در امانت محسوب می شود آن است که ثابت شود مالی که تلف، تصاحب، استعمال و یا مفقود شده است، در نزد شخصی به امانت گذاشته شده باشد.

پس برای محرز شدن فعل امانت باید این مساله ی مهم را مد نظر قرار داد که آن مال باید توسط مالک یا متصرفی که تصرف وی قانونی، مشروع و مورد حمایت قانون قرار دارد به شخص امین سپرده شده باشد. در این صورت سپردن آن شخص نیز مشرع و قانونی خواهد بود و می تواند مورد حمایت قانونی قرار گیرد. بنابراین اگر بر فرض مثال مالی از سوی یک فرد سارق یا یک فرد غاصب یا افرادی مشابه با آنها به عنوان امانت به یک فرد امین سپرده شود، آن مال در عمل امانت محسوب نمی شود.

پس اگر آن مال مورددار در نزد فرد امین مفقود، مستعمل یا تلف شود، جرم خیانت در امانت برای این عمل رخ نخواهد داد. چرا که مال گم شده یا مصرف شده غصبی، دزدی، حرام یا امثال آن بوده است و نمی توان آن را یک امانت قلمداد کرد. علاوه بر آن باید در نظر داشت که برای امانت بودن یک مال در نزد دیگران اثبات سپردن مال به آنها از اهمیت فوق العاده ای برخوردار خواهد بود. به این ترتیب اگر نتوان عمل سپردن مال را اثبات کرد، جرم خیانت در امانت را هم نمی توان اثبات نمود.

چگونگی اثبات جرم خیانت در امانت

برای این که جرم خیانت در امانت مشمول مجازات گردد ابتدا باید آن را اثبات نمود. اما محرز شدن این جرم چگونه قابل انجام است و از چه طریقی می توان آن را اثبات کرد؟ به منظور اثبات و احراز جرم خیانت در امانت باید چند نکته ی مهم را مد نظر قرار داد. نخست آن که مال مورد نظر در نزد یک شخص خاص به امانت گذاشته شده باشد. دوم آن که مال مورد نظر از طرف فرد مالک، متصرف قانونی یا ماذون از طرف مالک در نزد آن شخص خاص به امانت گذاشته شده باشد. همچنین مالی که در نزد فرد مورد نظر به امانت گذاشته شده است باید با سو نیت امین و به ضرر مالکین یا متصرفین آن مال مورد استعمال، تصاحب، تلف شدن یا مفقود گردیدن قرار گرفته باشد.

البته اگر اثبات شود که فرد امین برای منفعت بردن مالکین و متصرفین مال یا جلوگیری از ضرر کردن آنها، مال مذکور را استعمال، تلف، تصاحب یا مفقود نموده، در عمل جرم خیانت در امانت رخ نداده است. افزون بر تمام موارد اشاره شده باید این موضوع هم مورد اثبات قرار گیرد که از ابتدا قرار بر این بوده که مال سپرده شده به فرد مورد نظر از سوی او مسترد شود یا به مصرف معینی برسد. اما در عین حال این مال توسط او مسترد نشده یا به مصرف معینی نرسیده است. در صورت رعایت کردن مواردی که به آنها اشاره شد میتوان جرم خیانت در امانت را اثبات نمود. پس از اثبات این جرم نیز نوبت به تعیین مجازات برای آن می رسد.

مجازات جرم خیانت در امانت

در ایران به جرم خیانت در امانت برای اولین بار در ماده ی ۲۴۱ قانون مجازات اسلامی یا تعزیرات پرداخته شد. در سال ۱۳۶۲ خورشیدی مواد ۱۱۷، ۱۱۸ و ۱۱۹ قانون مجازات عمومی به ترتیب جایگزین مواد ۲۳۹، ۲۴۰، ۲۴۱ این قانون شدند و مواد مذکور را به طور ضمنی نسخ نمودند. چندی بعد در سال ۱۳۷۵ خورشیدی با تصویب قانون تعزیرات، در مواد ۶۷۳ و ۶۷۴ به این جرم پرداخته شده است.

در حال حاضر عنصر قانونی مربوط به جرم خیانت در امانت ماده ۶۷۴ قانون تعزیرات مصوب سال ۱۳۷۵ خورشیدی است. در این ماده آمده است: «هر گاه اموال منقول یا غیرمنقول یا نوشته هایی از قبیل سفته و چک و قبض و نظایر آن به عنوان اجاره یا امانت یا رهن یا برای وکالت یا هرکار با اجرت یا بی اجرت به کسی داده شده و بنای کار بر این بوده باشد که اشیای مذکور مسترد شود یا به مصرف معینی برسد و شخصی که اشیا نزد او بوده آنها را به ضرر مالکین یا متصرفین آنها استعمال یا تصاحب یا تلف یا مفقود نماید، به حبس از شش ماه تا سه سال محکوم خواهد گردید.»

در این میان عنصر مادی جرم خیانت در امانت هم چهار مورد را در بر می گیرد که عبارتند از استعمال، تصاحب، اتلاف یا مفقود کردن مال مورد امانت که می تواند به شکل فعل یا ترک فعل باشد. اما در حالت عمده این امر به صورت فعل بوده که در ماده ۶۷۴ هم این موضوع قید شده است. حال که سخن از عنصر مادی جرم خیانت در امانت به میان آمد بد نیست به هر کدام از این عناصر اشاره ی مختصری هم صورت گیرد.

نخستین عنصر مذکور استعمال نام دارد که تعریف آن استفاده کردن از مال مورد امانت خواهد بود. به عنوان مثال فردی را تصور کنید که موتور سیکت خود را به عنوان امانت نزد دوست صمیمی خود گذاشته است تا در پارکینگ خانه از آن نگهداری کند. اما دوست این فرد از موتور او برای مصارف شخصی خود استفاده می کند. در این صورت می توان گفت که موتور توسط این فرد مورد استعمال قرار گرفته است.

پس از عنصر استعمال به عنصر دیگری به نام تصاحب می رسیم. تصاحب به این معنی است که فرد امین به جای انجام وظیفه ی خود مال افراد دیگر را از آن خود بداند و با آن یا آنها طوری رفتار کند که دیگران گمان کنند او مالک مال مذکور است. در همان مثال یاد شده اگر فرد امین هنگام مواجه شدن با دیگران موتور دوستش را به عنوان مال شخصی خود به آنها معرفی کند می توان گفت که قصد تصاحب آن را داشته است.

اتلاف یکی دیگر از عناصر جرم در بحث خیانت در امانت است. تعریف اتلاف همان گونه که از نام آن بر می آید تلف کردن یا نابودی مال مورد امانت است و یکی دیگر از گونه های خیانت در امانت به شمار می رود. به عنوان مثال در همان مثال بالا اگر آسیبی به موتور سیکلت وارد شود می توان آن را مشمول بحث اتلاف دانست.

مفقود کردن نیز به عنوان آخرین مورد از عناصر جرم در بحث خیانت در امانت به شمار می رود. اگر فرد امین بدون این که مال مورد امانت را تلف کند، موجب شود که دست یابی به آن مال برای فرد مالک غیر ممکن شود می توان گفت که عمل مفقود شدن انجام گرفته است. در همان مثال بالا اگر موتور سیکلت توسط فردی که این وسیله نزد او به امانت گذاشته شده است گم شود، عمل مفقود شدن شامل حال موتور سیکلت می گردد.

موارد مشابه با جرم خیانت در امانت

در قوانین و مقررات حقوقی تعدادی از جرایم در حکم خیانت در امانت هستند. به طور کل اصطلاح در حکم یک جرم خاص زمانی به کار می رود که دو موضوع جداگانه از لحاظ ماهوی و رکن با یکدیگر متفاوت باشند، اما در عین حال قانون گذار به دلیل مصالح موجود یکی از آنها را به لحاظ مقررات و احکام معین شده تابع دیگری قرار دهد. جرم خیانت در امانت به آن دسته از اعمال اطلاق می شود که منطبق با قانون مجازات اسلامی هستند. اما در این میان مواردی هم یافت می شود که در آنها به برخی از اعمال یک جرم در حکم خیانت در امانت اطلاق شده است.

جرم هایی که در حکم خیانت در امانت قرار دارند عبارتند از اعمال مجرمانه ای که قانون گذار ارتکاب آنها را به موجب قوانین متفرقه، یعنی قوانینی غیر از قانون مجازات اسلامی، از نظر مجازات مشمول کیفر خیانت در امانت قرار داده است. این جرایم از حیث عناصر و ارکان با جرم مورد نظر یعنی خیانت در امانت متفاوت هستند. اما در عین حال قانون گذار حکم و مجازات خیانت در امانت را برای آنها در نظر گرفته است.

مهم ترین قوانین مربوط به این اعمال مجرمانه چهار مورد متفاوت از یکدیگر را در بر می گیرد. مورد نخست خیانت در امانت مربوط به قانون تصدیق انحصار وراثت است. مورد دوم خیانت در امانت، قانون ثبت اسناد و املاک را در بر می گیرد. مورد سوم به خیانت در امانت قانون تجارت اشاره دارد و مورد چهارم هم خیانت در امانت مرتبط با قانون شرکت های تعاونی را شامل می شود.

در این میان گاه ممکن است جرم خیانت در امانت از لحاظ شکل ظاهری به جرم هایی نظیر سرقت یا کلاهبرداری شباهت یابد. برای شفاف شدن بحث مذکور باید به این نکته اشاره کرد که خیانت در امانت در زمره ی جرایم مقید قرار می گیرد و رفتار مرتکب، منتهی به نتیجه ی خاصی می شود. بدین ترتیب ورود ضرر به مالک یا متصرف بر اثر فعل مرتکب لازمه ی تحقق خیانت در امانت است.

در جرم هایی نظیر کلاهبرداری نتیجه ی جرم در ربودن مال دیگران تعریف می شود. در حالی که نفع بردن کلاهبردار یا فرد مورد نظر او از این موضوع نیز خود یک شرط برای احراز جرم به حساب می آید. اما در جرم خیانت در امانت تنها وارد آمدن زیان به فرد مالک یا متصرف به عنوان شرط محسوب می شود، حتی اگر فرد خائن خود از مال منتفع نشده باشد. در جرم هایی نظیر کلاهبرداری متهم با توسل به اقداماتی آمیخته با تقلب مال دیگران را از آن خود می کند. در حالی که در جرم خیانت در امانت فرد متضرر شده با میل و رضایت شخصی مال خود را در اختیار فرد متهم قرار داده است.

در جرم سرقت نیز می توان نظیر همین تفاوت ها را مشاهده کرد. یکی از تفاوت های موجود میان جرم خیانت در امانت با سرقت آن است که در جرم سرقت فرد مرتکب جرم مال دیگران را به شکل پنهانی از چنگ آنها در می آورد. در حالی که در بحث خیانت در امانت کار مخفیانه ای وجود ندارد و واگذاری مال با رضایت فرد دارنده ی آن انجام شده است. به هر حال امید می رود که با خواندن این مطلب افراد علاقه مند به مباحث حقوقی توانسته باشند اطلاعات تازه ای از جرم خیانت در امانت بیابند.