موشک سجیلِ ایرانی، هفت دقیقه تا اسرائیل

به گزارش سایت خبری ساعد نیوز به نقل از باشگاه خبرنگاران جوان، آمادگی نظامی از جمله مهم ترین وسیله و ابزار برای ایجاد امنیت است. در واقع رابطه جدی میان پیشرفت و آمادگی نظامی و امنیت در این خصوص برقرار است. اقتدار در اینجا مساوی است با امنیت. ضعف در نیروی نظامی حتی ممکن است دوستان شما را در فضای سیاسی کشور وادار به حمله به شما کند و از این لحاظ به طور کل از دوست و دشمن در امان نخواهیم بود.

یکی از مواردی که پیشرفت آن را به طور محسوس و گسترده در حوزه نظامی کشورمان شاهد هستیم، ساخت انواع موشک های پیشرفته است. پیشرفت موشکی کشورمان سبب شده که برخی از کشور های غربی همواره در یک موضع دخالت آمیز سعی کنند که ایران اسلامی را در این حوزه زمین گیر کنند و از پیشرفت های دیگر باز دارند. بر این اساس حتی برجام های بعدی را برخی در حوزه موشکی پیش بینی کرده بودند و توقف حوزه موشکی بعد از حوزه هسته ای در دستور کار کشور های غربی علیه کشورمان بود.

پس از پیروزی انقلاب اسلامی و آغاز تحریم های خصمانه علیه ایران ارتقای توانمندی ایران در حوزه نیروی هوایی کشور را شاهد بوده ایم، به گونه ای که در این دوران ساخت اولین موشک سوخت جامد در دستور کار قرار گرفت. جالب اینجاست که این پیشرفت ها در سایه تحریم ها ایجاد شد و توانایی و توانمندی نخبگان ایرانی را به رخ جهانیان کشید.

در نیمه دوم دهه ۱۳۸۰ بود که پروژه ای تحت عنوان عاشورا کلید خورد. پرژه ای که حاصل آن پرنده عظیم الجثه موسوم به سجیل بود که سایه آن بر سرزمین های بیگانه سایه انداخته و تن بسیاری را به لرزه انداخته است. این پرنده عظیم الجثه که اولین موشک دور برد سوخت جامد ایران و مدل پیشرفته تر موشک «شهاب ۳» بود در حدود ۲ هزار کیلومتر برد داشته و تاکنون ۲ نمونه از آن به نام سجیل ۱ و ۲ رونمایی شده است.

همان طور که گفته شد این موشک زمین به زمین دو مرحله ای، ۲ موتور سوخت جامد مرکب و بیش از ۲۵۰۰ کیلومتر بُرد دارد که ایران در سال ۲۰۰۸ آن را مورد آزمایش قرار داد. موشک سجیل بر خلاف موشک های شهاب، با سوخت جامد تا حد قابل توجهی زمان پرتاب را کمتر و قدرت مانور را افزایش داده است؛ و همین ویژگی احتمال حمله به پرتاب گر و موشک آماده به پرتاب، قبل از شلیک را به شدت کاهش می دهد.

افزون بر این به سبب شتاب بسیار بالای سجیل، امکان ردگیری آن در فاز های اولیه پرتاب بسیار کم است و عملا شانس دشمن برای انهدام این موشک طی پرواز را بسیار ناچیز می کند.

همچنین سرعت بازگشت موشک بالستیک سجیل به جو زمین و سقوط روی هدف، حدود ۱۳ ماخ (حدود ۴ هزار و ۳۰۰ متر بر ثانیه) است که این ویژگی، انهدام موشک را برای تمام سامانه های دفاع هوایی موجود «ناممکن» می کند. وزن این موشک در حدود ۲۳ هزار و ۵۴۰ کیوگرم است و به تعبیری سنگین وزن ترین موشک ایرانی محسوب می شودکه قابلیت هدف قرار دادن تمام مناطق تحت اشغال رژیم صهیونیستی را دارد.

این موشک از دو موتور بهره برده و به اصطلاح دو مرحله ای و بالستیک عمل می کند. موشک های بالستیک از لانچرهای ثابت و متحرک پرتاب می شوند و طرز کارشان نیز بدین شکل است که به صورت عمودی و یا زاویه دار (بسته به برد و کار کرد) پرتاب شده و از جو زمین خارج می شوند.

پس از خروج موشک از جو زمین، موشک حالت افقی به خود گرفته و در خارج از جو شروع به حرکت می کند و به محض رسیدن به بالای سر هدف، موشک مجددا وارد جو شده و با استفاده از جاذبه زمین و با سرعت بسیار بالا، روی هدف خودش سقوط می کند. سرعت بازگشت موشک بالستیک سجیل به جو زمین و سقوط روی هدف، حدود ۱۳ ماخ (حدود ۴۳۰۰ متر بر ثانیه) است که این خود، انهدام موشک را برای تمام سامانه های دفاع هوایی موجود «ناممکن» می کند.

طبق دیدگاه گلوبال سکیوریتی «سجیل دو توانایی برد ۲۵۱۰ کیلومتر با حمل کلاهک سه مخروطی به میزان ۶۵۰ کیلومتر را دارد. این میزان می تواند از ۱۰۰۰ تا ۲۰۰۰ کیلومتر ارتقا پیدا کند.» بزرگترین دستاورد در موشک های بالستیک از بعد دقت را می توان موشک سجیل دو دانست که در مقایسه با سجیل یک؛ به سیستم ناوبری جدید و سنسور های دقیق و پیشرفته مجهز است.

رابرت گیتس، وزیر دفاع اسبق آمریکا در سال ۲۰۰۹ گفت: موشک سجیل دارای بردی بالای ۲۰۰۰ کیلومتر است. سجیل می تواند کلاهک هایی را تا محدوده ۷۵۰ کیلومتری به اسرائیل و حتی بخش هایی از جنوب شرقی اروپا پرتاب کند.

موشک های بالستیک از انوع مختلفی از هدایت ها بهره می گیرند و قابلیت پرتاب با استفاده از سوخت های متنوعی از جمله سوخت مایع، جامد و جامدمرکب را دارا هستند. سجیل جزو موشک های بالستیک ایرانی است که از سوخت جامد بهره می برد و همین موضوع جزو ویژگی های بارز این موشک شناخته می شود، اما چرا این موشوع برای موشک های بالستیک دارای اهمیت است؟

سوخت مایع در مورد موشک های بالستیک کمتر مورد استفاده قرار می گیرد و بیشتر برای پرتاب موشک های حامل ماهواره استفاده می شود. اما "سوخت های جامد" و "سوخت های جامد مرکب" که برخلاف سوخت های مایع در آنها، ماده سوختی و اکسید کننده مخلوط شده و سوخت به صورت بلورهایی درآمده و فرآیند احتراق را ادامه می دهد، امروزه مرسوم ترین سوخت ها هستند، البته هنوز هم بسیاری از کشورها در تولید موشک های بالستیک، همچنان از سوخت های مایع استفاده می کنند.

یکی از مهم ترین مزایای استفاده از سوخت های جامد به نسبت سوخت های مایع، ماندگاری این سوخت هاست. سوخت های مایع ماندگاری بسیار کمی داشته و باید بعد از مدتی حتما سوخت موشک تعویض شود، اما سوخت های جامد چیزی در حدود ۹ سال ماندگاری دارند.

فناوری سوخت جامد مرکب که در این موشک استفاده شده افزون بر ویژگی های رانشی مطلوب، عمر انبارداری بالایی را برای آن به دنبال دارد. سامانه های هدف گیری، ناوبری و هدایت سجیل دقت بسیار بالایی را برای آن به ارمغان آورده اند که برای این موشک ارزش عملیاتی زیادی را ایجاد کرده است.

سجیل به گونه ای طراحی شده است که سامانه های دفاعی برتر دنیا ازجمله پاتروت وگنبد آهنین یارای مقابله با آن را ندارند.

موشک سجیل ۲ نیز از سوخت جامد استفاده می کند. همچنین این موشک از سرعت و دقت بیشتری در برخورد با هدف بهره برده و از عملکرد منحصر به فردی در سیستم ناوبری به نسبت دیگر موشک های زمین به زمین ایران برخوردار است.

موشک های سوخت مایع با توجه به نیاز به شارژ شدن سوخت در مخازن پیش از پرتاب، زمان آماده سازی زیادی دارند. در این حالت امکان شناسایی موشک پیش از پرتاب وجود دارد. برای رفع این مشکل از سالها پیش سیلوهای زیرزمینی برای پرتاب موشک های بالستیک در نقاط مختلف کشور ساخته شده که می توان موشک شارژ شده و آماده شلیک را تا چند ماه در آنها نگاه داشت.

سجیلِ اسرائیل زنِ سپاه پاسداران

بسیاری، موشک بالستیک و دوربرد سجیل را جزو اولین گزینه های ایران برای پاسخ گویی به هر گونه تجاوز رژیم صهیونیستی به کشورمان می دانند؛ موضوعی که این موشک را بیش از پیش مورد توجه جهانیان قرار داده است. کارشناسان نظامی در دانشگاه ام.آی.تی آمریکامعتقدند، موشک سجیل با بردی حدود ۲هزار کیلومتر، حیرت انگیز ترین موشک ساخت ایران است.

تئودور پوستل استاد علوم و فناوری دانشگاه ام.آی.تی (ممتازترین دانشگاه فنی جهان) در مقاله ای به صورت تخصصی موشک بالستیک سوخت جامد "سجیل" را تحلیل کرده و از آن به عنوان موشک بسیار پیشرفته خط شکن نام برده است.

او با اشاره به اینکه سجیل یک موشک با سامانه پیشران سوخت جامد و دو مرحله ای است می نویسد: وزن تقریبی سجیل با کلاهک جنگی یک تنی تقریبا ۲۱ تن است ضمن اینکه در این موشک، مرحله دوم کوتاه تر از مرحله نخست است. البته پوستل، برد سجیل را با کلاهک های سبک تر حتی بیش از این میزان نیز می داند و قابلیت برد سجیل را با کلاهک ضعیف تر بالاتر می خواند.

استاد علوم دانشگاه ام.آی.تی پیش بینی کرده که ایران تعداد فراوانی از این موشک را تولید کرده و حتی در زمینه سامانه پیشران سوخت مایع آن نیز تولیداتی داشته است. نکته جالب در مقاله این محقق علوم فنی و امنیتی، موضوعی است که وی در میانه مقاله خود بدان اشاره کرده و آن توانایی ایران در رقابت با آمریکا و روسیه در صنعت موشکی است. جالب تر اینکه وی توانایی موشکی ایران در طراحی موشک های فوق سنگین و سه مرحله ای را بسیار زیاد می داند و بر این باور است که ایران در خط برد دو هزار کیلومتر قادر است موشک هایی با وزن ۴۵ و حتی ۶۵ تن تولید کند که این کار نیازمند طراحی بومی موتور هایی است که دارای توان رانشی بسیار بالایی باشند.

اسرائیل در حال حاضر سامانه هایی برای مقابله با موشک های بالستیک در اختیار دارد که از قوی ترین آن ها می توان به ختس یا همان پیکان ۳ اشاره کرد که سامانه هایی ضد موشک بالستیک محسوب می شوند. اما در بیان ویژگی های سجیل به این موضوع اشاره شده که این موشک قادر است از سد این سامانه ها نیز عبور و اهداف مورد نظر را منهدم کرده و این قابلیت توانست ذهن بیگانگان را به خود مشغول کند.

وبگاه «امور دفاعی، موشکی» رژیم صهیونیستی در گزارشی با اشاره به ساخت موشک سجیل از سوی ایران به صراحت نوشت" موشک «عماد»، ساخت ایران قابلیت پیشی گرفتن بر سامانه دفاع موشکی پیکان ۳ اسرائیل را دارد. ختس یا پیکان ۳ نوعی سامانه ضد موشک بالستیک است که توسط شرکت صنایع هوایی اسرائیل و شرکت بوئینگ آمریکا طراحی و ساخته شده است. "

علاوه بر این یوزی رابین" ، کارشناس صهیونیست مسائل نظامی معتقد است که قدرت نظامی و موشکی ایران موجب ترس بسیاری از اسرائیلی ها شده و این موضوع احتمال نفوذ استراتژیک این رژیم را در مناطق جولان و فلسطین کم کند. رابین در این خصوص می گوید: "من معمولا سالی یک بار صحبتهایی درباره برنامه موشکی ایران انجام می دهم. در یک سال اخیر اتفاقات زیادی بدون آنکه توجه خاصی به آن بشود در برنامه موشکی ایران رخ داده است. این کشور با سرعت در حال پیش بردن برنامه خود است.

این کارشناس صهیونیست در ادامه می افزاید: موشک های بالستیک ایرانی در حجم بالایی در حال تولید و ذخیره هستند و نشانه هایی نیز حتی درباره صادرات این موشک ها وجود دارد که این غیر قابل باور است. ما معمولا می دیدیم که مسیر صادرات موشکی به ایران بود و به نظر الان این مسیر بر عکس شده است." اخیرا نیز الجزیره به نقل از چند ژورنال غربی، اینفوگرافی را از توان موشکی ایران و انواع آن ترسیم کرد.

روزنامه جروزالم پست (Jerusalem Post)، در اقدامی حیرت برانگیز که اهمیت موشک سجیل را یاد آور می شود نوشت: «رزمایش موشکی ایران با سیستم های قدیمی انجام شد و این امر باعث گردیده این سوال مطرح شود که آینده موشک های ایران چیست؟ رزمایش موشکی ایران به طور کامل از سوی اسرائیل رصد شد، نه برای اینکه متوجه شویم چه موشکی آزمایش شده است بلکه ببینیم چه چیزی ناپدید شده است. در این رزمایش موشک سجیل که در سال ۲۰۰۹ آزمایش شد، پرتاب نشد.»

نکته واضح این است که ما برای افزایش قدرت دفاعی و توان موشکی خود از هیچکس اجازه نمی گیریم و برنامه های دفاعی خود را به ویژه در حوزه موشکی با قاطعیت دنبال می کنیم و موشک های سجیل، خرمشهر، شهاب و عماد یکی از مصادیق برجسته آن محسوب می شود، زیرا سرعتی معادل چهارهزار و ۳۰۰ متر بر ثانیه داشته و کمتر از ۱۰ دقیقه و به اذعان صهیونیست ها در مدت هفت دقیقه می توانند سرزمین های اشغالی را هدف قرار دهند. جمهوری اسلامی ایران با داشتن بازوان قدرتمندی همچون سپاه پاسداران، ارتش و بسیج موجب شده است تا هیچ کشوری فکر تجاوز به ایران را به ذهن خود راه ندهد.