به گزارش سایت خبری ساعد نیوز و به نقل از بهداشت نیوز، گوهریسنا انزانی اظهارکرد: در اکثر مقالات بیشتر بر ارتباطات مادر بر شکل گیری شخصیت کودک تاکید شده است این درحالیست که از همان ابتدای انعقاد نطفه پدران نسبت به مادران نقش بسیار مهم تری بر عهده دارند.
بنابر اظهارات این روانشناس، به نظر می رسد مادران به طور ناخواسته مانع برقراری ارتباط مناسب پدر با فرزندان شان می شوند. کودکان به محض تولد نیاز شدیدی به مراقبت دارند و با گریه مشکلات خود را ابراز می کنند که مادران به تدریج به علت مدت زمان زیادی که در کنار آنها صرف می کنند با نوع و دلیل گریه های آنها آشنا می شوند و می توانند به سرعت آنان را آرام کنند. حال اگر پدر به سمت فرزندش برود و مایل به آرام کردن او باشد به دلیل اینکه فرزند وابستگی چندانی با پدر خود ندارد و از آنجایی که مادران نمی توانند شاهد گریه کودک خود باشد به سمت پدر رفته و فرزند را در آغوش می گیرند. اگرچه در این حالت کودک به سرعت آرام می شود اما احساس بی ارزشی، طردشدگی، تنهایی، خشم و اضطراب در پدر و اختلالات شدید رفتاری در فرزند بروز می یابد. او به تدریج از فرزند خود دور می شود و تصور می کند نمی تواند پدر خوبی باشد.
وی افزود: تداوم این چرخه معیوب موجب می شود مادر پرخاشگر شود، قدرت جسمانی اش کاهش یابد و تصور کند هیچکس به اندازه خودش نمی تواند به فرزندش کمک کند. به همین دلیل بعد از سن ۲۰-۲۵ سالگی شاهدیم که فرزندان از این نوع ایثارگری مادر خشمگین و عصبانی می شوند، این درحالیست که اگر پدر فرصت و اجازه داشته باشد نقش فعالی برای فرزندش ایفا کند می تواند به او کمک کند تا خودپنداره کودک به درستی شکل گیرد، عملکرد شخصیت و رضایتش از زندگی افزایش یابد و شخصیت او در بزرگسالی به بهترین نحو ممکن متعادل شود.
انزانی در ادامه گفت: فرزندانی که با پدر ارتباط خوبی دارند کنجکاوترند، پیشرفت تحصیلی و احساس امنیت بیشتری دارند و رفتارهای اعتیادی، ضد اجتماعی و مشکلات رفتاری، فکری و حسی کمتری را تجربه می کنند. به نظر می رسد از نظر اجتماعی، شناختی و هیجانی رشد بهتری دارند و می توانند با استرس و افسردگی مقابله و از تکنیک های حل مسئله به خوبی استفاده کنند. از سوی دیگر متخصصان مشکلات جنسی نیز معتقدند اثر پدر بر رفتار جنسی فرزند بیش از اثر مادر است که این مسئله نه تنها بر خصوصیات کودک در حال رشد اثر مثبت دارد بلکه احساسات و رفتارهای مرتبط با خصوصیات فیزیکی او را نیز شامل می شود.
این روانشناس کودک و نوجوان در ادامه به تاثیر تولد فرزند بر شخصیت پدر اشاره و اظهارکرد: تولد فرزند نه تنها بخش مهمی از زندگی پدران را شکل می دهد بلکه احساس بزرگی، پخته تر و قوی تر شدن در آنان ایجاد می شود. از سوی دیگر حس اعتماد به نفس در آنها افزایش می یابد و به هویت خود به عنوان پدر پی می برند.
وی با بیان اینکه حضور پدر در دوران بارداری در کنار مادر استرس ها را کاهش می دهد و برای تولد فرزندی با خلق و خوی ملایم فضای بهتری ایجاد می شود، گفت: طبق پژوهش های انجام شده پدرانی که به محض تولد فرزند خود را در آغوش می گیرند، با او حرف می زنند، به چشمهایش نگاه می کنند و به نیازهای اولیه او دقت می کنند نه تنها سلامت روانی و عاطفی همسر خود را تضمین می کنند بلکه در رشد شخصیت و ایجاد دلبستگی در فرزند خود نقش دارند که این مسئله تا سالمندی کودک ادامه پیدا خواهد کرد.
انزانی در ادامه درباره تاثیر پدر بر شکل گیری شخصیت فرزند پسر توضیحاتی ارائه کرد و گفت: زمانی کودکان بدترین نوع روابط اجتماعی را برقرار می کنند که دارای پدرانی سرد، قدرت طلب، ستیزه جو و مداخله گر باشند. طبق پژوهش ها رفتار پدر با فرزند پسر در شکل گیری شخصیت او تاثیر بالایی دارد تا جایی که پسر می تواند مذکر بودن خود را شکل دهد، این درحالیست که پسرانی که از پدر خویش در اوایل کودکی جدا مانده اند در ایفای نقش پسرانه و مردانه در سال های بعد مشکلات بیشتری دارند.
وی درباره تاثیر پدر بر شکل گیری شخصیت فرزند دختر نیز اظهارکرد: دخترانی که احساس می کنند پدر ایمنی در کنار خود ندارند یا کمبود پدر را احساس می کنند در بزرگسالی در رابطه با مردان و ازدواج دچار مشکلات زناشویی شدیدی خواهند شد و احساساتی شبیه ترس از قضاوت، ترس از طردشدگی، احساس ناامنی، بی ارزشی و عدم حمایت شدید عاطفی را به شدت تجربه می کنند و تصور دارند به کرات اطرافیانشان را از دست می دهند اما دخترانی که دارای پدری محکم و قاطع هستند و حضور پدر را هر لحظه در کنار خود احساس می کنند مشکلات کمتری با همسالان خود و دوستی های موفق تری دارند، اهداف شغلی و عاطفی مناسبی دارند، متعادل ترند و رشد هویت جنسی سالم تری دارند. اگرچه ممکن است پدران خود از میزان اثر بر تربیت زنانه دخترشان آگاه نباشند.
این روانشناس با اشاره به اینکه زندگی زنان موفق بیانگر آن است که پدران آن ها نفوذ زیادی بر آنها داشته اند، گفت: طبق تحقیقات انجام شده پدران اجازه تجربه کردن بیشتری به فرزندانشان می دهند چراکه آنها عاطفه منفی کودک را نادیده نمی گیرند. بدین معنی که در برابر انجام کارهای هیجانی و ترسناک مخالفتی ندارند، فرزندشان را درک می کنند و این درک کردن عاطفه همراه با تجربیات بدون ترس اصل اولیه پرورش کودک سالم است.
