به گزارش سایت خبری ساعد نیوز به نقل از انتخاب ، سیزدهمین نشست خبری حسن روحانی، رئیس جمهور کشورمان بعدازظهر روز دوشنبه (22 مهر) با حضور اصحاب رسانه در ساختمان شهید بهشتی نهاد ریاست جمهوری برگزار شد. در این نشست که 100 دقیقه به طول انجامید، محمود واعظی رئیس دفتر رئیس جمهور، علی ربیعی سخنگوی دولت، وزار و معاونانی از دولت و عباس موسوی سخنگوی وزارت امور خارجه حضور داشتند. این نشست که به فاصله یک سال و ۸ ماه و ۵ روز از آخرین نشست رئیس جمهور با اصحاب رسانه برگزار شد، با توجه به نکات و ملاحظاتی که از سوی رئیس قوه مجریه ایراد شد، با حاشیه ها و واکنش هایی در سطح سیاسی همراه بود.
اکنون آ ن چه که بیشتر مورد توجه نگارنده قرار گرفته، «بازگشت روحانی» به عرصه واقع و گذار او از دوران انفعال کوتاه مدت اش است و جان کلان نوشتار این جمله است «آری! روحانی همان روحانی سابق است و انفعال دو ساله او نه قابل باور و نه منطقی بود». در پرداختن به این موضوع توجه به سه سطح از اظهارات روحانی ضروری است.
تومورهای بدخیم دی 96 در کانون تمرکز روحانی
آغاز مباحث رئیس جمهور با نکته ای ظریف بود که از دید غالب رسانه ها مغفول ماند و شاید عمدا نادیده انگاشته شد. روحانی در همان ابتدای سخنرانی خود عملکرد دولت را به دو قسم تقسیم کرد. یکی از خرداد 1392 تا دی 1396 که در آن دولت تدبیر و امید در تمامی زمینه های اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و اجتماعی عملکرد مثبتی داشت و دیگری بعد از دی 96 که کبریت بحران آفرینی بنابر آنچه روحانی گفت، «ابتدا از داخل روشن و در ادامه از خارج شعله ور شد» و دولت وارد سالی پرمشقت در 97 شد.
نکته مغفول مانده این بود که در تحلیل محتوای اظهارت و زبان بدن روحانی به وضوح مشخص بود که او و دیگر اعضای کابینه اش، با انبوهی از مسائل و بحران ها بعد از دی 96، علی الخصوص در سال 97 مواجه بوده اند. در ادامه اظهارات روحانی در گذار از بحران های موجود، بحث بازگشت آرامش اقتصادی را مطرح کرد اما در تمامی اظهارات او یکی مساله قابل لمس بود و آن این که روحانی دیگر همانند گذشته از دست های پنهان برای بر هم ریختن اوضاع سخنی به میان نیاورد. با این وجود، آغاز سخنان او از شعله ور کردن بحران در دی 96 از داخل کشور، نشان داد که او گلایه ای فروخورده را در درون دارد که شاید هنوز زمان اظهار آن ها فرا نرسیده است. در واقع، روحانی چهره و حالات شخصی را نمایندگی می کرد که به ناگاه با بیماری ای خطرناک همچون سرطان دچار و بعد از طی کردن دورانی سخت از تلاش و تقلا در نهایت توانسته بر تومورهای کشنده غالب شود و سلامتی خود را باز یابد.
نکته قابل توجه این است که موضوع مخربین داخلی دی 96 طی نشست خبری مجددا مورد بحث روحانی قرار می گیرد و آن هم در پاسخ به پرسش یک خبرنگار. یعنی جایی که خبرنگار از رئیس جمهور می پرسد: آیا تغییر کرده اید و رای مردم را فراموش کرده و به مطالبات مردم پشت پا زده اید؟ در پاسخ شاهد بودیم روحانی با صراحت بر دو مساله انگشت می گذارد. یکی قابل پیش بینی نبودن تحریم ها و سطح شرارت آمریکا علیه ایران و و دیگری دست های داخلی که آن را عده ای بی خرد می نامد که زمینه ساز سوء استفاده خارجی ها از وضعیت کشور شدند. اما او در ادامه با تاکید بر کارآمد بودن دولت، تاکید می کند: «ما از بحران سال ۹۶ هم پنج روزه خارج شدیم، آن هم در شرایطی که پیش از آن بحرانی داشتیم که هشت ماه طول کشیده بود.» طرح این اظهارات و انتقادات جدی از برخی جریان هایی که در بحران آفرینی سال 96 برای دولت دست داشتند، نشان می دهد روحانی همچنان روحانی است و اکنون او از شوک چند ماهه شرایط بعد از پیروزی در دور دوم انتخابات در آمده است. در واقع، او در مقابله با تومورهای بدخیمی که در دو سال گذشته قصد بر زمین زدن دولت را داشتند گذار کرده اما خوب می داند هر لحظه امکان ظهور مجدد این تومورها وجود دارند.
ناامیدیِ همراه با بی تفاوتی به صدا و سیما
بخش دوم قابل توجه از سخنان روحانی در نشست خبری با اصحاب رسانه را می توان در تحلیل محتوای اظهارات او قبل از آغاز پرسش های خبرنگاران مورد ارزیابی قرار داد. روحانی با نشان دادن حالاتی از ناامید و بی تفاوتی، در ابتدای امر بر تقصیر خود در غیبت 20 ماهه نشست خبری با اصحاب رسانه صحه گذاشت اما بلافاصله روی خود را به سوی صدا و سیمای ملی برگرداند و گفت: «روال ما در شش الی هفت ماه گذشته بر این قرار بوده که در دولت مسائل مهم را خدمت مردم اعلام کنم. صدا و سیما نیز بعضی هفته ها ما را یاری می کند و بعضی هفته ها ممکن است از نوع صحبت های ما خیلی خوشحال نباشد و یاری نکند. بهرحال باید بسازیم و... باید این دو سال را بسازیم.»
این اظهارات که همراه با روی گشاده و همراه با خنده رئیس جمهور ایراد شد حاوی دو نکته اصلی است. یکی این که روحانی به هیچ عنوان عملکرد صدا و سیما را نمی پذیرد و دیگری این که او به نوعی بی تفاوتی نسبت به این نهاد رسیده است. وقتی که او می گوید این ما و این صدا و سیما و این دوسال نیز باید بگذرد، معنای تحت الفظی اش این است که نوع کنش و عملکرد این ارگان ملی برای رئیس جمهور فاقد اهمیت و به نوعی بی تفاوتی مطلق رسیده که در معنایی برای دولت و کابینه ندارد.
یکی از ویژگی ها مثبتی که بعد از 92 مردم از روحانی سراغ داشتند جسارت او در انتقاد از نهادها و اشخاصی بود که وظایف خود را عملی نمی کنند، اکنون نیز در شرایطی که به نظر می رسید او به نوعی بی تفاوتی نسبت به این مسائل رسیده، اما شاهد بودیم که بار دیگر رئیس جمهور با همان روحیه ای که از او انتظار می رفت نهادی هچمون صداو سیما را که بیشتر به عملکرد جناحی متهم می شود، مورد انتقاد جدی قرار داد.
تاکید بر وظایف مشخص شورای نگهبان
همچنین، روحانی پیرامون نظارت شورای نگهبان نیز اظهاراتی را بر زبان راند که نشان داد او همانند سال های قبل از 96 همچنان به اعتقادات خود باور دارد. او در سخنان خود همانند آن چه که سابقا از او دیده می شد، می گوید: «از صحبت های من برداشت نادرستی شده است، اما تاکید دارم که همه گروه ها و جناح های سیاسی و هر کسی که قانون اساسی را قبول دارد باید بتواند در انتخابات حضور داشته باشد. شورای نگهبان نه قضاوت کننده و نه دخالت کننده است بلکه تنها ناظر است که امیدواریم این وظیفه را به خوبی انجام دهد.»
در مجموع، آن چه در دیدار آخر (سیزدهم) روحانی با اصحاب رسانه در سطح مسائل داخلی کشور مشاهده و لمس شد، نشان می دهد او پس از سپری کردن دورانی از آرامش و سکوت در مدیریت امور، ظاهرا در مسیر بازگشت به همان شخصی قرار گرفته که سابقا مردم رای هایشان را برای وی به صندوق انداختند.با این حال، آنچه اهمیت دارد، عمل روحانی است و تکرار برخی اظهارات و مواضع از سوی او نمی تواند خیلی امیدوار کننده باشد؛ باید بیشتر منتظر ماند.
در هر صورت، هنوز یک پرسش در اذهان همه گان باقی مانده و آن این که دو سال انفعال و انزوای غیر قابل باور او در صحنه سیاست کشور چه علتی داشت و چرا شاهد بی مهری او به رای دهندگان اش بودیم؟ شاید بعدها در زندگی نامه خودنوشته حسن روحانی پاسخ این پرسش را دریابیم و کوتاهی های دوساله اش را فهم کنیم.
