به گزارش سایت خبری ساعد نیوز و به نقل از بهداشت نیوز، مریم گویا روز سه شنبه درباره شیوه کنترل تاثیر روانی اخبار بد برای افراد بیان کرد: یکی از اقدامات برای کنترل تاثیر روانی اخبار بد این است که افراد این نگرانی های اجتماعی را با دیگران تقسیم کنند. اگر خبرهای روزانه، افراد را ناراحت می کند، باید با کسانی که به آنها اعتماد دارند حرف بزنند. مهم است که آنچه افراد را نگران کرده با دیگران تقسیم کنند.
وی ادامه داد: از طرفی، دلیلی ندارد که افراد همه اخبار و صحنه های ناخوشایند را نگاه کنند. برای مثال تصاویری از اجساد قربانیان یک حادثه یا بدتر از آن صحنه کشته شدن یک انسان در شبکه های اجتماعی دست به دست می شود و لازم نیست افراد حتما آن تصاویر را نگاه کنند.
گویا افزود: در این شرایط بیشتر از همیشه باید مراقب کودکان بود. مدلی که کودکان اخبار بد را درک می کنند با بزرگسالان متفاوت است. وقتی افراد دارند اخبار یک فاجعه را دنبال می کنند، کودکان به قدر کافی باید دور از صداها و تصاویر باشند.
هنگام انتشار اخبار بد، با موبایل به رختخواب نروید
این روانشناس گفت: در زمانی که اخبار بد به صورت مداوم منتشر می شود و حتی در شرایط عادی نباید با موبایل به رختخواب رفت. البته قرار نیست حبابی از بی خبری دور خود ساخت. اگر افراد با واکنش های روانی خود در برابر خبرها بهتر آشنا باشند، راحت تر می توانند عادت های خود در پیگیری خبرها را تغییر دهند. احتمال اینکه فرد در شرایط ایمن باشد بالاتر است. به محض رخ دادن رویدادهای ناگوار تقریبا همه مردم درباره آن حرف می زنند و باید به یاد داشت که احتمال کمی وجود دارد که آن اتفاق برای شما یا اعضای خانواده و دوستان تان رخ دهد.
وی اظهار کرد: نکته دیگر این است که دنیا بیشتر از قبل سیر نزولی طی نمی کند. زندگی بشر نسبت به قرن های گذشته روند رو به پیشرفت داشته است، اما با توجه به پیشرفت صنعت ارتباطات، امروز فجایع بیش از گذشته در مقابل چشمان ما هستند.
گویا بیان کرد: یکی دیگر از اقداماتی که می توان در این مواقع انجام داد، پیوستن به پویش فعالیت های اجتماعی است. با پیوستن به پویش ها و فعالیت های اجتماعی و سیاسی می توان بر حس منفی ناشی از خبرهای بد غلبه کرد و گام مثبت در راستای موضوعی برداشت که برای فرد اهمیت دارد.
ضربه عاطفی و روانی ناشی از حوادث
این روانشناس گفت: گاهی ضربه عاطفی و روانی ناشی از حوادث، فوق العاده تنش زا است که امنیت را به خطر انداخته و فرد احساس درماندگی و گیر کردن در یک جهان خطرناک دارد. تجربه های آسیب زا اغلب تهدیدی برای زندگی یا سلامت است. هر موقعیتی است که فرد احساس ضعف و تنهایی کند می تواند آسیب زا باشد، حتی اگر در آن نشانی از آسیب های فیزیکی نباشد.
به گفته وی، این واقعیت های عینی است که تعیین می کند آیا یک رویداد آسیب زا است یا نه، اما تجربه احساسی ذهنی خود از این رویداد، بیشتر به صورت وحشت زده بودن و درماندگی احساس می شود و بیشتر احتمال دارد فرد را دچار آسیب های روانی کند.
گویا تصریح کرد: یک رویداد به احتمال زیاد منجر به ضربه روحی و روانی می شود، اگر این اتفاق به طور غیر منتظره بیافتد، فرد برای آن آماده نباشد و برای جلوگیری از آن احساس ناتوانی کند.
وی ادامه داد: ضربه عاطفی و روانی می تواند با تک ضربه یا یک حادثه مانند تصادف وحشتناک، یک فاجعه طبیعی یا یک حمله خشونت آمیز ایجاد شود.
این روانشناس گفت: همه وقایع به طور بالقوه آسیب زا منجر به آسیب های روحی و روانی پایدار می شوند. برخی از افراد به سرعت به جای اول بر می گردند، حتی پس از غم انگیزترین و تکان دهنده تجارب. برخی تجارب نیز که به نظر می رسد خیلی ناراحت کننده نباشد افرادی را به شدت ویران می کند. تعدادی از عوامل خطر، مردم را در معرض ضربه عاطفی و روانی قرار می دهد. مردم به احتمال زیاد با یک تجربه استرس زا دچار آسیب های روانی می شوند. این عوامل ممکن است در حال حاضر ایجاد استرس کند یا در کودکی ریشه داشته باشد.
تاثیر آسیب روانی کودکی در بروز آسیب های روانی جدید
گویا افزود: از طرفی افراد به احتمال زیاد توسط یک وضعیت جدید دچار آسیب های روانی جدی می شوند، در صورتی که قبلا دچار آسیب های روانی شده باشند. به خصوص اگر ضربه یا اتفاق قبلا در دوران کودکی رخ داده باشد. در واقع ترومای دوران کودکی خطر ابتلا به تروما در آینده را افزایش می دهد.
وی ادامه داد: تجربه تروما در دوران کودکی می تواند یک اثر شدید و طولانی مدت داشته باشد. کودکانی که دچار آسیب های روانی شده اند، جهان را به عنوان یک مکان ترسناک و خطرناک می بینند. هنگامی که ضربه دوران کودکی حل و فصل نشود، این مفهوم اساسی از ترس و درماندگی وارد بزرگسالی شده و زمینه را برای ضربه های بعدی بیشتر می کند.
به گفته این روانشناس، نتایج ترومای دوران کودکی از هر چیزی است که باعث مختل شدن احساس کودک از ایمنی و امنیت شود. از جمله این موارد می توان به محیط بی ثبات یا نا امن، جدایی از پدر و مادر، بیماری جدی، روش های پزشکی نفوذی، سوء استفاده جنسی و جسمانی یا کلامی، خشونت خانگی، غفلت، قلدری و نشانه های ضربه عاطفی و روانی اشاره کرد.
