اوردنچر چیست؟
این روش معمولا برای افرادی مورد استفاده قرار می گیرد که تقریبا تمام و یا تعداد زیادی از دندان های خود را از دست داده اند. در این روش زیبایی، راحتی و بازسازی شکل، تکلم و سلامت بیمار باز گردانده می شود.
اوردنچر در دندانپزشکی روشا نوعی پروتز دندان به شکل متحرک است که در دهان بر روی پایه هایی قرار می گیرد. در گذشته به افرادی که دندان های خود را به طور کامل از دست داده بودند دندان مصنوعی پیشنهاد می شد که معایبی چون لغزیدن دندان هنگام غذا خوردن و عدم توانایی در جویدن غذاهای سفت را همراه داشت. در استفاده از روش هایی همچون اوردنچر دیگر از معایب دندان های مصنوعی خبری نیست. اوردنچر می تواند قدرت بیشتری به فرد برای جویدن غذاهای سفت بدهد و زیبایی سابق را به دندان ها باز می گرداند و همچنین بسیار طبیعی به نظر می رسد.
دندان مصنوعی و اوردنچر
معمول ترین روشی که برای گذاشتن دندان برای یک فرد بی دندان به کار می رود دست دندان کامل است.این دست دندان ها خدمت زیادی به این افراد می کند وآن ها را قادر می سازد که غذاهای معمول را بخورند وصحبت نمایند و در عین حال زیبائی را به آن ها برمی گرداند.باوجود همه این مزایا، بیمارانی که از این نوع دندان های مصنوعی استفاده می کنند به تدریج دچار سایش بافت لثه ای می شوند.در حقیقت دندان مصنوعی تکیه گاه خود را از دست می دهد و دیگر به اندازه روز اول در دهان محکم نیست.این بدین معنی است که دندان مصنوعی درهنگام غذا خوردن در دهان حرکت می کند،راحتی و آسایش را از شخص می گیرد.دربرخی موارد ممکن است این گونه دندان ها درهنگام صحبت کردن از دهان بیرون بیفتد واعتمادبه نفس شخص را تحت تأثیر شدید قرار دهد.
انواع اوردنچر
اوردنچر متکی بر بافت لثه:
در این نوع اوردنچر، پروتز دندانی با سوار شدن روی ایمپلنت هایی که در فک بالا و پایین کاشته شده اند؛ مستقیما روی لثه ها قرار می گیرد. اتصالاتی در این نوع اوردنچر متحرک در نظر گرفته شده که کاملا با ایمپلنت ها منطبق می شود و تا زمانیکه خود بیمار نخواهد آنها را از دهانش خارج کند در جای خود ثابت باقی می ماند. البته اوردنچر متکی بربافت لثه شبیه ترین نوع اوردنچر به دندان مصنوعی سنتی است و از حداقل استانداردهای لازم برای بیمارانی که کل دندانهای خود را از دست داده اند؛ برخوردار است.
اوردنچر متکی بر ایمپلنت و لثه:
در این نوع اوردنچر، پروتز دندانی با استفاده از دو ایمپلنت کاشته شده که معمولا به جای دندان نیش یا آسیا کاشته می شوند، روی لثه قرار می گیرد. در این اوردنچر معمولا از یک میله که ایمپلنت ها را به هم متصل می کند به عنوان محل قرار گیری پروتز دندانی استفاده می شود. به همین علت به ان نوع کاشت دندان مصنوعی، اوردنچر میله ای نیز می گویند. اگر نیازی نباشد که ایمپلنت ها حتما از هم جدا باشند؛ از سایر ساپورت ها مانند ساپورت توپی یا لوکیتورها نیز می توان استفاده کرد.
اوردنچر برپایه ایمپلنت:
اوردنچر برپایه ایمپلنت تنها توسط ایمپلنت ها حمایت می شود به طوریکه پروتز دندان مصنوعی کامل یا با ضمائمی به ایمپلنت های کاشته شده در فک متصل می شوند یا از طریق تاجهای تلسکوپی روی آن قرار می گیرد. معمولا حدود 4 تا 6 ایمپلنت باید در فک کاشته شود که تعداد آنها با توجه به نیرو و فشاری که به هر ایمپلنت وارد می شود توسط پزشک تعیین می گردد. سپس بسته به نظر پزشک یک نوع اتچمنت(میله ای (Bar)، توپی (Ball) یا مگنتی روی ایمپلنت ها قرار گرفته تا محل استقرار پروتز دندانهای مصنوعی آماده شود. نهایتا، تاج دندان مصنوعی که معمولا کل دندانها را شامل می شود روی اتچمنت سوار می شود.