به گزارش پایگاه خبری تحلیلی ساعد نیوز به نقل از فارس، فیلم های منتشر شده از اغتشاشات و حضور پررنگ نوجوان ها در آن برایم عجیب بود. عصر چهارشنبه برای شناخت بیشتر این طیف به میان معترضان رفتم. پیدا کردن شان سخت نبود. خیابان های منتهی به میدان ولی عصر(عج) اولین جایی بود که توانستم با گروهی حدودا ۱۵ نفره از آنها همراه شوم. آنچه در این گزارش می خوانید حاصل همراهی حدودا ۳ ساعته با دختر و پسرهای جوان و نوجوانی است که شنیده بودم برای خونخواهی مهسا امینی به خیابان ها آمده اند.
ساعت ۱۷:۳۰ در تقاطع خیابان برادران مظفر و روبه روی یک قهوه فروشی با چند دختر و پسر جوان همراه شدم؛ همگی تقریبا زیر ۱۸ سال. تردید داشتم چطور به جمعشان ورود کنم. نگران بودم ظاهر و لباس های متفاوتم جلب توجه کند. اما دل به دریا زدم و با اولین شعارها با آنها همراهی کردم و وارد خیابان ولی عصر شدیم. پلیس مانع از تجمع می شد. شلیک اولین گاز اشک آور حسابی چشم و گلویم را سوزاند. بعضی هایشان فورا سیگار روشن کردند. یک نفرشان به من هم تعارف کرد. سیگار را گرفتم و در جیبم گذاشتم. نگران بودم پوک زدن های ناشیانه هویتم را لو دهد.
با حضور پلیس از کوچه های فرعی به سمت چهارراه ولی عصر فرار کردیم. برای اینکه جمعیت را گم نکنم یک دختر و پسر جوان را نشان کردم و به دنبال آنها می دویدم. اینترنت قطع بود و این افراد با تلفن محل قرار بعدی را مشخص می کردند. قرار بعدی سر خیابان وصال بود. با آنها همراه شدم.
روال کار به این شیوه بود که ابتدا شعار می دادیم وقتی به حدود ۴۰ تا ۵۰ نفر می رسیدیم با هدایت لیدرهایی که عمدتا موتورسوار بودند و سن های بالاتری داشتند، خیابان را می بستیم.
نوع برخوردها خشن بود. متوجه شدم برخی چاقوی جیبی و اسپری فلفل داشتند. رفتار دخترها هم مثل پسرها بود. در میان راه چند تابلو راهنمایی و سطل زباله را آتش زدند. کرکره مغازه ها غالبا پایین بود. جوانی حدودا ۲۰ یا ۲۱ ساله که سعید صدایش می کردند، حس لیدری این جمع را داشت. بقیه هم یکی درمیان به توصیه های سعید گوش می دادند.
قرار بعدی میدان فردوسی بود. در مسیر با هم، کمی هم کلام شدیم. همین همراهی در یک ساعت اول و شنیدن نوع حرف های آنها مشخص می کرد اینها نسبتی با گروهکی هایی که بارها وصف حالشان را شنیده بودم، ندارند. با اینکه کار را جدی گرفته بودند اما بعضا برخوردها و شوخی های غیراخلاقی و راحت بین دختر و پسرها رد و بدل می شد. حتی در شوخی هایشان هم تند و عصبانی برخورد می کردند. اصطلاحات و واژه هایی به کار می بردند که مشخصا ویژه زیست مجازی بود. ادبیات شان برای من که فقط چند سالی از آنها بزرگتر بودم خیلی قابل درک نبود.
به وضوح مشخص است هیچ تقید دینی و سیاسی ندارند. می توان تصور کرد که هدف مهمی در زندگی به جزء خوش گذرانی ندارند که آنهم لابد با توجه به سبک زندگی آنها در کشور ما خیلی بساطش جور نیست! بیشتر من را یاد آن نوجوانی می انداختند که چند وقت پیش در اینستاگرام کلیپ های مشمئز کننده اش با دو دختر کم سن و سال تر از خودش خاطر بسیاری از مردم را جریحه دار کرده بود.
قاعدتا از زندگی شان احساس رضایت ندارند و هر کس را که عامل این عدم موفقیت بدانند با سخت ترین برخوردها و شعارها به او حمله می کنند؛ این عامل ناکامی می خواهد دین و قرآن به آنها معرفی شده باشد یا متدینین، بسیجی ها، پلیس و... البته در مسیری که من با آنها بودم به جز شکستن شیشه چند مغازه و کندن تابلوها و نرده های خیابان، موقعیتی برای سنجش رفتار آنها با افرادی با ظاهرمذهبی یا خانم های محجبه پیش نیامد اما کلیپ ها و ویدئوهای مختلفی در فضای مجازی منتشر شده بود که این میزان خشونت و تنفر را به وضوح به تصویر می کشید.
به میدان فردوسی رسیدیم و در خروجی مترو مستقر شدیم. «نترسید نترسید ما همه با هم هستیم» و «مرگ بر دیکتاتور»، «ای مردم با غیرت حمایت حمایت» از شعارهای اولیه ای بود که این گروه می دادند. به مرور به وسط خیابان آمدیم و ترافیک سنگین شد. ناگهان چند موتور سوار، هماهنگ با هم خیابان را کاملا بستند. چند زن نقابدار که مسن تر بودند وارد جمع ما شدند و میدان داری می کردند. ماشین ها و مردم هم نظاره گر بودند.
موتورسوارها که حدودا تعدادشان ۱۰ تا ۱۵ نفر بود شروع به بوق زدن ممتد کردند. بقیه هم مردم را تشویق به همراهی می کردند. جو هیجانی خیلی بالا بود. ناگهان سطل زباله را به وسط خیابان آوردند و در کسری از ثانیه آتش زدند. متوجه نشدم چه کسی این کار را کرد؛ گروه جوان همراه ما یا میانسال های تازه وارد. به هر حال، میدان فردوسی از چهار طرف بسته شد. گروه نوجوان ها هم چند دقیقه ای شعار دادند و به هم ریختند و آتش زدند. رفتارشان مثل قهرمان بازی های رایانه ای بود. انگار خرابکاری را فقط برای هیجان و لذتش انجام می دادند؛ یک جور تخلیه انرژی.
اما در گوشه دیگر میدان، ماجرا فرق می کرد. تحرکات لیدرها توجهم را بیشتر جلب می کرد. زنان و مردانی که معلوم بود جنسشان با این جوان ها متفاوت است. کارشان را کاملا بلدند و برای تک تک رفتارشان برنامه دارند. هیچکدام از موتورها پلاک نداشتند. یک زن و مرد یا دو مرد سوار هر موتور بودند. در تاریکی شب متوجه نشدم که مسلح بودند یا نه اما بعدا از همکاران دیگر شنیدم که می گفتند در دست برخی لیدرها اسلحه هایی دیده اند.
چند دقیقه بعد پلیس وارد میدان شد. بلافاصله موتوری ها آدرس محل بعدی تجمع را دادند و تا قبل از رسیدن پلیس محل را ترک کردند. با ورود پلیس به میدان، جوانان شعاردهنده هم متفرق شدند و دوباره قرار بعدی را گذاشتند: زیر پل چوبی! از اینجا به بعد همه چیز تکرار می شد. ابتدا شعار می دادند و ترافیک ایجاد می کردند. وقتی جمعیت به حدود ۴۰ تا ۵۰ نفر می رسید، سر و کله لیدرهای موتورسوار پیدا می شد که سن و سال بالاتری داشتند. ناگهان خیابان با یک سطل زباله یا لاستیک شعله ور مسدود می شد. به محض ورود پلیس، موتورسوارها ناپدید می شدند. حالا این جوان های هیجان زده باقی می ماندند و مردم بهت زده و پلیسی که باید این صحنه را مدیریت کند!
ظهر پنجشنبه اطلاعاتی از بازداشت شدگان دریافت کردم. همان نوجوانان و جوانان کم سن و سال. در توصیف آنها می گفتند: اکثرا دغدغه معیشتی ندارند. اهل گیم و اینستاگرامند! بدون قید و بند مذهبی. معتقد به آزادی بی حد و حصر رابطه با جنس مخالف. به شدت نسبت به دین بغض دارند. روحانیت و اسلام را عامل ناخوشی شان می دانند. در اعترافاتشان مشخص شده پیوند خانوادگی شان به شدت ضعیف است و بعضا پدر و مادرهایشان با هم زندگی نمی کنند. پلیس می گوید بعضی هایشان که پوشش نامناسبی دارند تا هنگامی که خانواده شان لباس مناسب برایشان نیاورند نگه می داریم. مادرانشان که می آیند وضع پوششان به گونه ای است که باید آنها را نیز نگه داریم اما بعضا اغماض می کنیم! البته حساب اغتشاش گران فرق دارد باید بمانند تا محاکمه شوند.
دکتر منوچهر زارعی جامعه شناس آنها را در جرگه وندالیسم دسته بندی می کند و می گوید: «وندالیسم» عارضه امروز مدرنیته است. بیماری نوظهوری که تقریبا در همه جوامع به ظاهر توسعه یافته مشاهده می شود. کودکانی که در اینستاگرام و فیسبوک پرورش پیدا می کنند و در دیسکوها و کازینوها بزرگ می شوند. اکثرا هیجانات جوانی را با الکل یا مخدر سرکوب می کنند اما هر از چند گاهی به بهانه ای به خیابا ن ها می ریزند و با آشوبگری و تخریب اموال عمومی، هیجانات خود را تخلیه می کنند. انگار ما هم باید سزای غربی شدنمان را اینگونه بدهیم. سیاست های توسعه غربی که دهه ۷۰ پایه گذاری کردیم هم اکنون محصولش را درو می کنیم. البته که اینها هنوز در اقلیتند و بسیار محدود، اما همین مقدار کم نیز دردآور است. خانواده، آموزش و پرورش و لقمه شبهه دار و نحوه تربیت و مصرف رسانه ای بیشترین نقش و تقصیر را در این ماجرا دارند.
به نظرم این نوجوان ها مراقبت های خاص می خواهند. شاید باید پس از شناسایی در مدارس خاص ثبت نام شوند تا هم آموزش های مناسب ببینند و هم بقیه را کمتر آلوده کنند. دکتر زارعی درست می گوید؛ انگار به میزان تقلید از غربی ها، داریم شبیه آنها می شویم لااقل در نابهنجاری های فرهنگی. اما یک تفاوت جدی نیز وجود دارد. غربی ها مثل ما این همه دشمن و گروهک تروریستی و معاند ندارند. هیچ کجای دنیا دشمنان قسم خورده که به این میزان دستشان به خون مردم آغشته باشد و رسانه های پرشماری که ساعت ها برای تهییج مردم و به خشونت کشیدن جامعه وقت بگذارند و هزینه کنند، وجود ندارد.
رسانه هایی که ایجاد یاس و ناامیدی را در برنامه دارند و هنرشان این است تا کوچکترین ایرادی را به نظام سیاسی و دینی کشور منتسب کنند و مردم را به خیابان بکشند. آنگاه با پنهان شدن پشت مردم سپری را برای گروهکی ها و تروریستها ایجاد کنند.
یکی از همکاران که سابقه خبرنگاری در فتنه ۸۸ را نیز دارد می گفت: این مسائل برای ما تکراری است. این رسانه ها بیشترین اثر را روی خودشان می گذارند. بیش از ۴۰ سال است که هر بار باورشان می شود که کار نظام تمام است اما باز هم دست از پا درازتر ناکام می مانند و مشغول سناریوسازی دیگری می شوند. البته پشتکار خوبی دارند هر کسی بود تا الان هزار بار ناامید شده بود. انگار به اراده الهی ماموریت دارند تا ما را قوی تر کنند همان کاری که تاکنون کرده اند.
چرا احمدی نژاد دیر اعلام موضع کرد؟
