درباره کتاب معبر به آخرالزمان
کتاب معبر به آخرالزمان رمانی از مصطفی جمشیدی است که در انتشارات کتاب نیستان به چاپ رسیده است. داستان درباره دانیال است. مردی که با افسردگی و سرخوردگی از مهاجرت، به وطن بازمی گردد.
خلاصه کتاب معبر به آخرالزمان
دانیال مردی افسرده است که سال ها پیش از ایران رفته و در خارج از کشور هم زندگی خوب و ازدواج موفقی نداشته است، اما توانسته ثروت خوبی بهم بزند و اموالی جمع کند. او بعد از تجربه تلخی که داشته به طور کلی نسبت به غرب بدبین شده و همه سختی ها و مصیبت های جهانی را اثر سیاست های غربی و زندگی غربی می داند. دانیال به فرودگاه که می رسد به دلیل پول زیادی که همراه دارد بازجویی می شود و در طول این بازجویی زندگی خود و پدرش و همه فراز و نشیب زندگی گذشته اش را بازگو می کند. از جمله ازدواج با زنی که در سال های حکومت پهلوی مامور سازمان سیا در ایران بوده است.نویسنده از خلال این داستان به روزهای تاریخی انقلاب و حال و هوای آن نیز سر می زند و از آن روزها نیز حدیث ها می گوید.
درباره نویسنده کتاب معبر به آخرالزمان
مصطفی جمشیدی متولد ۱۳۴۰ در شمیران (قریحه ی سعادت آباد) است. او از داستان نویسان دهه ۶۰ است که دستی نیز در سایر رشته های هنری چون سینما، شعر و... دارد.کتاب های داستانی او در حوزه داستان کوتاه و رمان بیشتر حول محور مسائل اجتماعی، دفاع مقدس و حوزه آفرینش های دینی است.از رمان های وی می توان به سونات عدن، بوفاری ۴، معبر به آخرالزمان، بیداری، شنیدن آوازهای مغولی، مغات میغ، باز یافته های شهر دلتنگ اشاره کرد.رمان وقت نیایش ماهی ها کاندیدای کاتب سال بوده است. اکثر کارهای او ویژه گی های نثری متمایز را داراست.حضور وی که یکی از داستان نویسان قدیمی کشور است در سال های اخیر بیشتر معطوف به ادبیات انتظار بوده است.رمان های مغات میغ، سونات عدن، خود نوشت و بوفاری ۴ اکثراً در جوایز ادبی حضوری فعال داشته و کاندیدای دریافت جوایزی بوده است.مصطفی جمشیدی در تهران زندگی می کند و حضور در جنگ تحمیلی و تجربیات منبعص از آن در آثاری چون بوفاری ۴ و برخی دیگر از نوشته های وی مشهود است. در سال های اخیر سبک نگارش وی به سمت نوعی ویژگی های خاصی که در نثر داستان نویسی معاصر مختص به خود اوست گرایش پیدا کرده و دارای تمایزات ویژه است.
کتاب های برگزیده مصطفی جمشیدی:
- بوفاری 4
- بیداری
- لغات میغ
- خودنوشت
- سراب و سمرقند
- سمندر
- سونات عدن
- معبر به آخرالزمان
- وقایع نگاری یک زندیق
- شنیدن آوازهای مغولی
- شب رنج موسی
- بازیافته های شهر دلتنگ
قسمتی از کتاب معبر به آخرالزمان
شاعر شده بودم، می دانستم این را. از مرگ همسرم به بعد، هیچ زنی نتوانست جای او را برایم پر کند. آشفته بودم. در هنگام تحصیلات دانشگاهی ام، در مرز ۳۳ سالگی فهمیده بودم شاعرم. با فلسطینی ها برخوردم. با مبارزان آفریقایی. با شوریدگانی از سرزمین های اشغالی. نمی دانم چه طور با این ها صمیمی شدم، اما برایشان سلاح خریده بودم. یک وقت به خودم آمدم که دیدم وسط آن معامله ام و این ماجرای کمی نبود. همهٔ تصاویر تلویزیون ها برایم جنگ هایی بودند که با آن سلاح ها تغذیه می شدند. ثروت کمی نبود آن همه پولی که از من به یغما رفت و دوباره به چنگش آوردم. سرم کلاه رفته بود؛ طرف برزیلی سلاح ها را داد. مسلسل وار و طی تحویل در چند بندر، بالاخره در بیروت سلاح ها ضبط شد. پول من این وسط به یغما رفته بود. نمی دانم چه طور به این شغل روی آورده بودم، اما هرچه که بود، دیگر دیر شده بود.
حالا در هتل انترناسیونال مسکو بودم و طرف ما یکی از پنج سرمایه دار مهم روسیه بود، روسیه پس از فروپاشی.
ـ این ها میزبانان شما هستند...
به جمع دختران زیبایی اشاره می کند که دور و برمان را گرفته اند. می دانند مشروب نمی خورم. از بهترین غذاهای هتل سفارش داده اند و موضوع، پرداخت پولی است بابت فروش سلاح به گروه هایی در افغانستان. الکساندر (طرف روسی) می گوید: «برای ما مهم نیست که جوان های زیادی را در آن جنگ از دست دادیم. حالا بازی قدرت ـ این شطرنج لعنتی ـ چیز دیگری می گوید».
(حواسم به هیچ کجا نیست،) به صحنه ای فکر می کنم که رزا همسرم در انگلستان در دخمهٔ پدرـ آقا شمس ـ گریه می کرد، به او می گویم: «حسرت غذای خانگی خفه ام کرده!» الکساندر به دستیارش که با لب تاپش ور می رود تشر می زند که دستمال سفره اش تمیز نیست (و این یعنی بیچارگی سر مهماندار هتل انترناسیونال).
باز غذا می آورند. دستپاچه جواب مرا می دهد: «مهم نیست، به همسرم
آلیوشا خواهم گفت بهترین غذایی را که بلد است برایت بپزد. در اولین فرصت مهمانی...!» تشکر می کنم و وارد بحث می شویم.
الکساندر می گوید: «داشتم می گفتم که برایم مهم نیست آن گذشته چه بوده، یا رفیق یلتیسن چه می گوید. من پیش از فروپاشی، آن وقت ها مأموریتم تهیهٔ پوتین این ننه مرده ها بود؛ سربازها را می گویم. از آبخازیا تا کارخانه های چرم قزاقستان و کارگاه های چرم مسکو محل تردد من بود. دله گی را از همان وقت ها شروع کردم...»
می خندد و به پشتم می زند. میان خنده های وحشتناک این مرد غول پیکر به موقعیت خودم فکر می کنم. می پرسد: «ایرانی هستی؟» جواب می دهم: «نه، یونانی.» اگر کلمه ای از این زبان، در این محاوره نابه جا به کار گرفته شود، با دشنه هایشان روبرو خواهم شد. بی جهت می گوید: «مهم نیست ... مهم نیست ...» بعد اضافه می کند: «حالا برایمان اصلاً مهم نیست آن ها دیگر! همه اهل هر جور کثافت کاری هایی هستند. یک طرفش آن آقا... چی بود اسمش؟ ملا عمر است، یک طرف دیگر احمدشاه مسعود! برای ما مهم آن سهم پولمان است. هزار تا هلی کوپتر هم که بخواهند یک روزه می توانم لب مرز تحویل شان بدهم، با اسکورت روسی یا داغستانی!»
می خندم و لیوان آب معدنی را سر می کشم.
ـ پولشان کجا بود جناب الکساندر! همه اش چند محموله سلاح سبک و نفربر که از ناموس و خان و مان ویران شده شان دفاع بکنند. همین!
الکساندر مبهوت، با صورتی که از حس تعجب پر شده نگاهم می کند: «مهم نیست، مهم نیست این ها...»
و حالا سعی می کند آرام باشد.
دلقک شامورتی بازی (یک سیرک باز) در لابه لای میزها گیر افتاده، چند تا دختر روسی سر به سرش گذاشته اند و به او راه نمی دهند تا به روی سِن برود. می خواهند ماسک او را از صورتش بردارند که مقاومت می کند. دست آخر یک مرد تنومند می آید، مرد دلقک را روی کولش می گذارد و از کنار میزهای آن ها دورش می کند. دستیاران الکساندر در میز دیگری مشغول خوردن می شوند و با دخترها خوش و بش می کنند. لحظاتی می گذرد که با صدای کوبش طبلِ بزرگی سکوت همه جا را فرامی گیرد و بعد نمایشی تازه. با فشار دادن یک دگمه توسط یک مأمور خوش پوش، قسمتی از کف سالن به صورت معجزه آسایی باز می شود و زیر سطح کف پوش ها، محوطه ای با یخ هموار یکدستی نمودار می شود. در چشم به هم زدنی چند دختر جوان روسی از یک طرف سالن تا آن سر را یک نَفَسه سُر می خورند و دایره وار در رقصی عجیب دوباره به آن وسط ها می آیند. حالا موزیکِ تندی هم آن ها را همراهی می کند. یکی از دلقک ها هم به تقلید از آن ها وارد گود می شود و می خواهد حرکات آن ها را تکرار بکند، اما نمی تواند و با آن دماغ بزرگ قرمز رنگ چند بار به زمین می خورد و دخترها با حرکاتی نمایشی او را از زمین بلند می کنند و دوباره همین صحنه ها تکرار می شود. در این سرسره بازی مکرر، چندین بار این حرکات با هیجان جمعیت مرور می شود و تشویق حضّار... دقایقی بعد دلقک طبل کوچکی می آورد و حالا این اوست که با مهارت عجیبی همراه آن ورزشکاران به همه جا سرک می کشد! الکساندر انگار این صحنه ها برایش عادی اند و زیاد توجهی به آن محدوده ندارد. کالسکهٔ بزرگی که به اندازهٔ یک وانت چرخ ایرانی هاست با انبوه غذاهای مختلف راهش را از میان آن میزها پیدا می کند تا به سمت ما بیاید. این طرف، قسمت میهمان های مخصوص هتل است و ربطی به هیاهوی آن طرف سالن ندارد. نمایشِ آن طرف تمام می شود و دوباره سطحِ یخِ مربوط به هنرآفرینی بالرین ها، با فشار دگمه ای پوشانده می شود. حالا موسیقی نرمی صحبت های ما را همراهی می کند. الکساندر بی هوا می پَراند: «شب های نقره ای مسکو قشنگند. بمانید تا رفقایمان رفتار روسی ما را به شما بچشانند. حتماً این کار را بکنید دوست عزیز.. .! حالا لیست درخواستی این افغان ها را به همراه نحوهٔ تحویل پول به همکارانم بدهید تا ترتیب کارهای لازم داده بشود.»
می پرسم: «شما نظامی بودید؟»
جواب می دهد: «بله. گفتم که، دنبال چرم و رودهٔ گاو و گوسفندها که تبدیلشان کنم به پوتین تا ارتش سرخ ما در صحراها و کوه های هلمند و اطراف کابل پابرهنه نمانند. عرض کردم که دله گی ام را از آنجا شروع کردم. دقت دارید؟»
دیگر چیزی نمی گویم.
ـ ... سر همین گروگانگیری مسافرینِ چند اتوبوس در ماجرای چریک های چچن بار و بنه ام را بستم. ما واسطهٔ مذاکره بودیم. «شامِل خان»، یکی از سران جدایی طلبان از دوستان قدیمی پدرم بود و توانستیم با چند بسته پول قضیه را فیصله بدهیم. اعتبار یک تاجر...
... بقیه حرفش را نمی زند و با حرکت بیهودهٔ دستش در هوا مابقی حرف را عملاً ناتمام می گذارد. لیست ها را در می آورم و به الکساندر نشان می دهم؛ همه ترجمه شده به روسی.
نیم نگاهی بهشان می کند و کمی بی حوصله آن ها را به دستیارانش رد می کند که حسابی آن طرف مشغولند. نگاهش اما هم چنان به کیف من است و لابد در انتظار دریافت اولین فقره از چک هایم...
شناسنامه کتاب معبر به آخرالزمان
- نویسنده: مصطفی جمشیدی
- انتشارات: نیستان
- تعداد صفحات: 182
- نسخه صوتی:ندارد
- نسخه الکترونیکی: دارد
معرفی کتاب بیداری اثر مصطفی جمشیدی
