افسردگی از مشکلات روحی است که اگر درمان نشود، میتواند اختلالات دیگری مثل اضطراب را به دنبال داشته باشد. برای درمان افسردگی خفیف، می‌توان از راهکارهایی که در انتهای این مقاله ارائه شده است، استفاده کرد و اگر افسردگی در مرحله حاد یا شدید باشد، باید به پزشک مراجعه و از درمان‌های دارویی، استفاده کرد. معمولا بیماران پس از مصرف یک دوره از داروهای ضد افسردگی، بهبودی قابل توجهی پیدا می‌کنند. در ادامه با یکی از این داروها تحت عنوان داروی تريميپرامين آشنا می‌شویم.
تشخیص افسردگی
قبل از اینکه بخواهید به مصرف دارو در زمینه درمان افسردگی روی بیاورید، بهتر است از وجود این بیماری در خود، مطمئن شوید. آیا من واقعا افسرده هستم؟! این سوالی است که ممکن است خیلی‌ها از خود بپرسند بدون اینکه پاسخ روشن و واضحی برای آن داشته باشند. برای اینکه بفهمید به این بیماری روحی مبتلا هستید یا خیر، باید به علائم آن رجوع کنید.
یک فرد افسرده معمولا انگیزه‌ای برای بیدار شدن از خواب و انجام امور روزانه خود ندارد، او هدف مشخصی ندارد که برای رسیدن به آن تلاش کند و حس می‌کند قادر به انجام هیچ کاری نیست. وقتی شما افسرده‌اید در هر موضوعی به بدترین نتیجه ممکن فکر می‌کنید. ممکن است احساس کنید که بی‌ارزش‌ترین فرد روی زمین هستید اما آیا این افکار واقعیت دارد؟!
در بسیاری از مواقع پاسخ منفی است و این تنها یک حالت گذراست که احتمالا در اثر یک اتفاق، ایجاد شده باشد، به طور مثال برخی از خانم‌ها پس از تجربه بارداری و به دنیا آمدن نوزاد نیز تحت عنوان افسردگی پس از زایمان، به این حالت مبتلا می‌شوند. برای رهایی از چنین شرایطی باید سبک زندگی خود را تغییر دهید. تعیین هدف برای زندگی، انجام ورزش به صورت منظم و داشتن یک تغذیه سالم به دور از پرخوری همگی میتوانند به روند درمان شما کمک کنند. اگر چنین تغییراتی راه‌گشا نبود و هیچ بهبودی در وضعیت شما ایجاد نکرد، بهتر است به یک مشاور یا روانپزشک مراجعه و در صورت صلاح‌دید پزشک، دوره درمان را آغاز کنید.
داروی تريميپرامين
تريميپرامين (Trimipramine) از داروهای ضدافسردگی سه‌حلقه‌ای است. این دارو به عنوان خواب‌آور، آرامبخش و ضد جنون در درمان و کنترل بی‌خوابی، اختلالات اضطرابی و روان‌پریشی استفاده می‌شود. از آنجایی‌که مصرف داروهای ضد افسردگی حساسیت بالایی دارد، به هیچ عنوان نباید به صورت خودسرانه استفاده شود و مصرف آن حتما باید با نظر پزشک صورت گیرد.
تريميپرامين به صورت قرص‌های ۲۵ تا ۱۰۰ میلی‌گرمی، در دسترس است.
موارد مصرف تریمیپرامین
- افسردگی
- درد مزمن
- بی خوابی
مکانیسم اثر تریمیپرامین
این دارو از طریق مهار برداشت مجدد نوراپی‌نفرین و سروتونین توسط غشاء پایانه سلول عصبی پیش‌سیناپسی ، غلظت آنها را در سیستم اعصاب مرکزی افزایش می‌دهد.
فارماکوکینتیک تریمیپرامین
این دارو پس از تجویز خوراکی و بطور کامل از مجرای گوارش جذب می‌شود. دارای متابولیسم گذر اول کبدی است. نیمه عمر این دارو 11-9 ساعت می باشد. 90% دارو به پروتئین‌های پلاسما پیوند می‌یابد. زمان شروع اثر دارو 3-2 هفته پس از مصرف بوده و دفع آن از طریق کلیه‌صورت می‌گیرد.
پیش از مصرف تریمیپرامین
مواردی که پیش از مصرف تریمیپرامین باید با پزشک در میان گذاشت:
اگر به تریمیپرامین یا هر بخش دیگر این دارو حساسیت دارید.
در صورت داشتن آلرژی نسبت به دیگر داروها، مواد غذایی یا سایر مواد که میتوانند علایمی از جمله کهیر، خارش، دانه دانه شدن پوست، تنگی نفس، تورم در صورت، لب ها، زبان و گلو را داشته باشند.
اگر اخیرا حمله قلبی داشته اید
در صورت استفاده از داروهای ضد افسردگی مانند ایزو کربوکسازید، فنلزین، ترانیل سیپرومین و یا سایر داروهایی که برای درمان پارکینسون استفاده می شوند مانند راساژیلین و سلژیلین در 14 روز گذشته.مصرف تریمیپرامین همراه با داروهای ذکر شده در بازه 14 روزه میتواند سبب بروز فشار خون شدید شود.
اگر شما هر یک از این داروها را مصرف می کنید: لینزولید یا متیلن آبی.
در صورت مصرف هرگونه داروی دیگر اعم از داروهای با نسخه یا بدون نسخه، ویتامین ها و داروهای گیاهی پزشک را در جریان بگذارید. همچنین پزشک را در جریان وضعیت سلامتی و شرایط پزشکی تان قرار دهید. از مصرف و یا قطع مصرف این دارو و یا تغییر میزان دوز دارو به صورت خودسرانه اجتناب کنید.
نحوه مصرف تریمیپرامین
این دارو می تواند با یا بدون غذا مصرف شود. در صورتی که مصرف این دارو بدون غذا سبب ناراحتی معده می شود آن را همراه با غذا مصرف کنید.
حتی اگر علایم بهبودی در شما ظاهر شد مصرف دارو را بصورت خودسرانه قطع نکنید و طبق دستورالعمل های پزشک مصرف آن را ادامه دهید.
در صورت استفاده بیش از حد از دارو و مشکوک بودن به اووردوز فورا به اورژانس مراجعه نمایید.
مقدار مصرف تریمیپرامین
موارد و مقدار مصرف افسردگی بزرگسالان: 150-50 میلی‌گرم در روز به صورت یک جا در هنگام خواب تا حداکثر 200 میلی‌گرم در روز در بیماران سرپائی و 300 میلی‌گرم در روز در بیماران بستری
